ชนิดของตัวบทและลักษณะภาษาอังกฤษในสื่อออนไลน์ของแหล่งท่องเที่ยว เชิงวัฒนธรรม จังหวัดเชียงราย
Main Article Content
บทคัดย่อ
ภาษาอังกฤษในสื่อออนไลน์มีบทบาทสำคัญต่อการสื่อสารและประชาสัมพันธ์ของแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดเชียงราย เพื่อนำเสนอข้อมูลและดึงดูดนักท่องเที่ยว งานวิจัยนี้ศึกษาชนิดของตัวบทและลักษณะภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารในสื่อออนไลน์ ของแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดเชียงราย โดยศึกษาข้อมูลจาก 174 ข้อความ ใน 29 เว็บไซต์ ที่เผยแพร่ในช่วงปี พ.ศ. 2563-2565 ซึ่งเกิดสถานการณ์การแพร่ระบาดอย่างรุนแรงของเชื้อไวรัสโควิด 19 และวิเคราะห์ความคิดเห็นจากกลุ่มผู้เชี่ยวชาญด้านภาษาอังกฤษ การตลาด และการท่องเที่ยว เกี่ยวกับความสำคัญของชนิดของตัวบทและลักษณะภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสาร ผลการศึกษาพบว่า มีการใช้ชนิดของตัวบท 5 ประเภท ในความถี่ที่ต่างกัน ได้แก่ การอธิบายความ ที่มีความถี่มากที่สุด รองลงมาคือ การบรรยาย การชักชวน และการเล่าเรื่องมีความถี่น้อยตามลำดับ ส่วนกระบวนการ มีความถี่น้อยที่สุด นอกจากนี้ ความแตกต่างระหว่างผลการวิเคราะห์ข้อความและความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญสะท้อนถึงมุมมองที่แตกต่างกันระหว่างหลักการและการปฏิบัติจริง โดยผู้ผลิตสื่ออาจเน้นการใช้ชนิดของตัวบทประเภทบรรยายเพื่อสร้างความน่าสนใจ ในขณะที่ผู้เชี่ยวชาญอาจให้ความสำคัญกับการใช้ชนิดของตัวบทประเภทการอธิบายความที่ชัดเจนเพื่อการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพ ดังนั้น ข้อค้นพบในงานวิจัยนี้จึงชี้ให้เห็นถึงความจำเป็นในการเลือกใช้และการผสมผสานชนิดของตัวบทที่หลากหลายตามวัตถุประสงค์ของการสื่อสารและบริบทที่เกี่ยวข้องของแหล่งข้อมูล จึงช่วยให้ผู้ประกอบการหรือผู้สนใจนำไปใช้เป็นแนวทางการสร้างเนื้อหาประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวผ่านสื่อออนไลน์ให้มีประสิทธิภาพในการสื่อสารและดึงดูดความสนใจของนักท่องเที่ยวได้อย่างมีประสิทธิผลได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ณัฐรกานต์ คำใจวุฒิ. (2560). โครงสร้างและชนิดของตัวบทของตำราเรียนภาษาอังกฤษเพื่อการท่องเที่ยว
ระดับอุดมศึกษาไทย (ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาศาสตร์. คณะศิลปศาสตร์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
ณัฐรกานต์ คำใจวุฒิ และคณะ. (2567). โครงสร้างเนื้อหาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารในการตลาดดิจิทัลและ
การท่องเที่ยววิถีใหม่ของแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดเชียงราย. วารสารภาษาและภาษาศาสตร์, 42(2), 198-228.
รัชนีวรรณ ประยงค์กุล. (2565). การวิเคราะห์การใช้ภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารด้านการท่องเที่ยวบนฐาน
ทรัพยากรท้องถิ่น: กรณีศึกษาผู้มีส่วนได้ส่วนเสียในแหล่งท่องเที่ยวชุมชน ตําบลบ้านหวาย
อําเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ. วารสารมนุษยสังคมสาร (มสส.), 20(3), 61-80.
รสริน ดิษฐบรรจง. (2564). การวิเคราะห์กลวิธีการใช้ภาษาเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม
ในไลน์ Amazing Thailand. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 11(2), 287-303.
สรศักดิ์ เชี่ยวชาญ. (2566). การวิเคราะห์วัตถุประสงค์และลักษณะภาษาโฆษณาที่ใช้ในเว็บไซต์ขายสินค้า
ออนไลน์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธาณี, 14(2), 590-601.
ศิริพร ปัญญาเมธีกุล. (2558). การวิเคราะห์ลักษณะภาษาที่พบในสื่อโฆษณา. วารสารวจนะ, 3(1), 55-66
ศิริวรรณ เจียรชัชวาลวงศ์. (2566). สื่อประชาสัมพันธ์ดิจิทัลเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในหมู่บ้านปิยะมิตร 1
จังหวัดยะลา. วารสาร สาร สื่อ ศิลป์, 5(10), 71-82.
Halliday, M. A. K. and Hasan, R. (1989). Language, context, and text: Aspects of language in a
social-semiotic perspective. Oxford University Press.
Hyland, K. (2007). Genre Pedagogy: Language, Literacy and L2 Writing Instruction. Journal of
Second Language Writing, 16(3), 148-164.
Longacre, R. E. (1983). The grammar of discourse. Plenum Press.
Sampson, J. (1997). Genre style and register sources of confusion. Revue Belge de Philologie et
d’ Histoire, 75(3), 699-708.
Swales, J. M. (1990). Genre Analysis: English in academic and research settings. Cambridge:
University Press.
