การพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษารูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้ง 2) เพื่อการพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน โดยใช้แนวทางการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยผู้ประกอบการธุรกิจแคมป์ปิ้ง ชุมชน และผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในธุรกิจแคมป์ปิ้ง โดยการสัมภาษณ์ จำนวน 12 คน ซึ่งเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ 1) แบบสัมภาษณ์รูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้งและการพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน
ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้ง มี 4 รูปแบบ ได้แก่ 1.1) การมีส่วนร่วมเชิงข้อมูล 1.2) การมีส่วนร่วมเชิงปรึกษาหารือ 1.3) การมีส่วนร่วมเชิงปฏิบัติการ และ 1.4) การมีส่วนร่วมแบบเสริมสร้างอำนาจ ซึ่งแต่ละระดับมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมความยั่งยืนของธุรกิจแคมป์ปิ้ง และ 2) การพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน ซึ่งแนวทางเหล่านี้จะช่วยให้การมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้ง สามารถ สร้างความสมดุลระหว่างการเติบโตทางเศรษฐกิจและการรักษาสิ่งแวดล้อม ตลอดจนส่งเสริมบทบาทของชุมชนให้เป็นส่วนหนึ่งของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในระยะยาว
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จินตวีร์ เกษมศุข. (2561). แนวคิดการมีส่วนร่วมของประชาชน เพื่อการพัฒนาชุมชนที่ยั่งยืน.
วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 26(50), 169-186.
จันทร์เพ็ญ แก้วกาญจน์ และคณะ. (2565). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่น:
กรณีศึกษาบ้านดอยสะโง๊ะ จังหวัดเชียงราย. วารสารการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, 14(2),
–104.
ธีรภัทร วัฒนกูล และคณะ. (2565). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อความยั่งยืน: กรณีศึกษา
บ้านถ้ำผึ้ง จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารการจัดการการท่องเที่ยว, 11(3), 133–149.
บุญมี ศรีสุข และคณะ. (2565). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ตำบลพระธาตุ
จังหวัดมหาสารคาม. วารสารสังคมศาสตร์และการพัฒนา, 27(3), 55–72.
พรรณี บัวแสง. (2562). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาแคมป์ปิ้งและการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.
วารสารการพัฒนาที่ยั่งยืน, 15(3), 23-35.
พิชญ์ กุลพุทธา. (2567). การเสริมสร้างอำนาจของชุมชนในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว: กรณีศึกษา
การพัฒนาแคมป์ปิ้งในพื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารการพัฒนาชุมชน, 8(3), 45-62.
วิไลวรรณ พิพัฒน์ชัย และคณะ. (2564). การประยุกต์ใช้หลัก 8As ในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิง
นิเวศภาคใต้ฝั่งอันดามัน. วารสารวิจัยการท่องเที่ยวและการบริการ, 16(2), 75–92.
สมชาย ใจดี และคณะ. (2566). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนบางใบไม้
จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 20(1), 101–120.
อติพร เกิดเรือง. (2563). แนวทางการพัฒนาการมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนในเทศบาลตำบลบ่อเงิน
อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(3), 198-211.
อุษามณี ชิตะพันธุ์. (2563). การพัฒนาแคมป์ปิ้งในชุมชนท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.
วารสารการท่องเที่ยวและการพัฒนา, 18(1), 30-45.
Arnstein, S. R. (1969). A ladder of citizen participation. Journal of the American Institute of
Planners, 35(4), 216-224.
Black, R., & Crabtree, A. (Eds.). (2007). Quality assurance and certification in ecotourism.
CABI.
Brooker, E., & Joppe, M. (2013). Trends in camping and outdoor hospitality – An
international Review. Journal of Outdoor Recreation and Tourism, 3, 1-6.
Department of Conservation New Zealand. (2019). Community involvement in
conservation camping areas. Department of Conservation.
Honey, M. (2008). Ecotourism and sustainable development: Who owns paradise?
(2nd ed.). Island Press.
Jamal, T., & Stronza, A. (2009). Collaboration theory and tourism practice in protected
areas: Stakeholders, structuring and sustainability. Journal of Sustainable Tourism,
(2), 169-189.
Pretty, J. N. (1995). Participatory learning for sustainable agriculture. World Development,
(8), 1247-1263.
Saarinen, J. (2006). Traditions of sustainability in tourism studies. Annals of Tourism
Research, 33(4), 1121-1140.
Scheyvens, R. (1999). Ecotourism and the empowerment of local communities. Tourism
Management, 20(2), 245-249.
Stem, et al. (2003). Communityparticipation in ecotourism benefits: The link to
conservation practices and perspectives. Society & Natural Resources, 16(5),
-413.
Tourism Australia. (2019). Aboriginal camping experiences: Case studies of indigenous
tourism. Tourism Australia.
Tourism Authority of Thailand. (2020). Ban Rai I Arun camping: Community participation
case study. TAT.
Tourism Concern. (2018). Community-based tourism in Nepal: Case studies and best
practices. Tourism Concern Publications.
Tosun, C. (2006). Expected nature of community participation in tourism development.
Tourism Management, 27(3), 493-504.
United Nations World Tourism Organization. (2021). Tourism and rural development: A
policy perspective. UNWTO.
Zapata, et al. (2011). Can community-based tourism contribute to development and
poverty alleviation? Lessons from Nicaragua. Current Issues in Tourism, 14(8),
-749.