การพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน

Main Article Content

เอกชัย จากศรีพรหม
ไพริน เวชธัญญะกุล
ศิริศักดิ์ ศรีวิสรณ์

บทคัดย่อ

              การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษารูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้ง 2) เพื่อการพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน โดยใช้แนวทางการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยผู้ประกอบการธุรกิจแคมป์ปิ้ง ชุมชน และผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในธุรกิจแคมป์ปิ้ง โดยการสัมภาษณ์ จำนวน 12 คน ซึ่งเครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือ 1) แบบสัมภาษณ์รูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้งและการพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน


                 ผลการวิจัยพบว่า 1) รูปแบบการมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้ง มี 4 รูปแบบ ได้แก่ 1.1) การมีส่วนร่วมเชิงข้อมูล 1.2) การมีส่วนร่วมเชิงปรึกษาหารือ 1.3) การมีส่วนร่วมเชิงปฏิบัติการ และ 1.4) การมีส่วนร่วมแบบเสริมสร้างอำนาจ ซึ่งแต่ละระดับมีบทบาทสำคัญในการส่งเสริมความยั่งยืนของธุรกิจแคมป์ปิ้ง และ 2) การพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน ซึ่งแนวทางเหล่านี้จะช่วยให้การมีส่วนร่วมของชุมชนในธุรกิจแคมป์ปิ้ง สามารถ สร้างความสมดุลระหว่างการเติบโตทางเศรษฐกิจและการรักษาสิ่งแวดล้อม ตลอดจนส่งเสริมบทบาทของชุมชนให้เป็นส่วนหนึ่งของอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวที่ยั่งยืนในระยะยาว

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
จากศรีพรหม เ. ., เวชธัญญะกุล ไ. ., & ศรีวิสรณ์ ศ. . (2025). การพัฒนาธุรกิจแคมป์ปิ้งแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี, 16(2), 115–128. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/humanjubru/article/view/280729
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

จินตวีร์ เกษมศุข. (2561). แนวคิดการมีส่วนร่วมของประชาชน เพื่อการพัฒนาชุมชนที่ยั่งยืน.

วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 26(50), 169-186.

จันทร์เพ็ญ แก้วกาญจน์ และคณะ. (2565). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่น:

กรณีศึกษาบ้านดอยสะโง๊ะ จังหวัดเชียงราย. วารสารการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์, 14(2),

–104.

ธีรภัทร วัฒนกูล และคณะ. (2565). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อความยั่งยืน: กรณีศึกษา

บ้านถ้ำผึ้ง จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารการจัดการการท่องเที่ยว, 11(3), 133–149.

บุญมี ศรีสุข และคณะ. (2565). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ตำบลพระธาตุ

จังหวัดมหาสารคาม. วารสารสังคมศาสตร์และการพัฒนา, 27(3), 55–72.

พรรณี บัวแสง. (2562). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการพัฒนาแคมป์ปิ้งและการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.

วารสารการพัฒนาที่ยั่งยืน, 15(3), 23-35.

พิชญ์ กุลพุทธา. (2567). การเสริมสร้างอำนาจของชุมชนในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยว: กรณีศึกษา

การพัฒนาแคมป์ปิ้งในพื้นที่ภาคเหนือของประเทศไทย. วารสารการพัฒนาชุมชน, 8(3), 45-62.

วิไลวรรณ พิพัฒน์ชัย และคณะ. (2564). การประยุกต์ใช้หลัก 8As ในการบริหารจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิง

นิเวศภาคใต้ฝั่งอันดามัน. วารสารวิจัยการท่องเที่ยวและการบริการ, 16(2), 75–92.

สมชาย ใจดี และคณะ. (2566). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน: กรณีศึกษาชุมชนบางใบไม้

จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 20(1), 101–120.

อติพร เกิดเรือง. (2563). แนวทางการพัฒนาการมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนในเทศบาลตำบลบ่อเงิน

อำเภอลาดหลุมแก้ว จังหวัดปทุมธานี. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, 7(3), 198-211.

อุษามณี ชิตะพันธุ์. (2563). การพัฒนาแคมป์ปิ้งในชุมชนท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.

วารสารการท่องเที่ยวและการพัฒนา, 18(1), 30-45.

Arnstein, S. R. (1969). A ladder of citizen participation. Journal of the American Institute of

Planners, 35(4), 216-224.

Black, R., & Crabtree, A. (Eds.). (2007). Quality assurance and certification in ecotourism.

CABI.

Brooker, E., & Joppe, M. (2013). Trends in camping and outdoor hospitality – An

international Review. Journal of Outdoor Recreation and Tourism, 3, 1-6.

Department of Conservation New Zealand. (2019). Community involvement in

conservation camping areas. Department of Conservation.

Honey, M. (2008). Ecotourism and sustainable development: Who owns paradise?

(2nd ed.). Island Press.

Jamal, T., & Stronza, A. (2009). Collaboration theory and tourism practice in protected

areas: Stakeholders, structuring and sustainability. Journal of Sustainable Tourism,

(2), 169-189.

Pretty, J. N. (1995). Participatory learning for sustainable agriculture. World Development,

(8), 1247-1263.

Saarinen, J. (2006). Traditions of sustainability in tourism studies. Annals of Tourism

Research, 33(4), 1121-1140.

Scheyvens, R. (1999). Ecotourism and the empowerment of local communities. Tourism

Management, 20(2), 245-249.

Stem, et al. (2003). Communityparticipation in ecotourism benefits: The link to

conservation practices and perspectives. Society & Natural Resources, 16(5),

-413.

Tourism Australia. (2019). Aboriginal camping experiences: Case studies of indigenous

tourism. Tourism Australia.

Tourism Authority of Thailand. (2020). Ban Rai I Arun camping: Community participation

case study. TAT.

Tourism Concern. (2018). Community-based tourism in Nepal: Case studies and best

practices. Tourism Concern Publications.

Tosun, C. (2006). Expected nature of community participation in tourism development.

Tourism Management, 27(3), 493-504.

United Nations World Tourism Organization. (2021). Tourism and rural development: A

policy perspective. UNWTO.

Zapata, et al. (2011). Can community-based tourism contribute to development and

poverty alleviation? Lessons from Nicaragua. Current Issues in Tourism, 14(8),

-749.