แนวทางการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่าในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า บุณฑริก-ยอดมน จังหวัดอุบลราชธานี
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาการมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ และสัตว์ป่า 2) เพื่อศึกษาปัญหา อุปสรรค และข้อเสนอแนะต่อแนวทางการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ และสัตว์ป่าในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าบุณฑริก-ยอดมน จำนวน 200 ราย โดยใช้สูตรการคำนวณของ Krejcie and Morgan และทำการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย กลุ่มเป้าหมายคือ ผู้นำท้องถิ่น ผู้นำกลุ่มต่าง ๆ และเจ้าหน้าที่หน่วยงานราชการที่เกี่ยวข้องในพื้นที่ ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง จำนวน 10 ราย เครื่องมือที่ใช้ใน การวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามและแบบสัมภาษณ์ สถิติที่ใช้ใน การวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน
ผลการวิจัยพบว่า
- การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ และสัตว์ป่า ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าบุณฑริก-ยอดมน พบว่า โดยภาพรวม มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับมาก ด้านที่มีค่าเฉลี่ยสูงสุด คือ ด้านการมีส่วนร่วมในการปฏิบัติ รองลงมา คือ ด้านการมีส่วนร่วมในการวางแผน ด้านการมีส่วนร่วมในการรับผลประโยชน์ และด้านการมีส่วนร่วมในการประเมินผล
- ปัญหา อุปสรรค และแนวทางการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่า ในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าบุณฑริก-ยอดมน พบว่า ควรกำหนดพื้นที่ในการส่งเสริมพืชเกษตร หรือพืชเศรษฐกิจที่ติดกับป่าอนุรักษ์ ไม่ส่งผลกระทบต่อระบบนิเวศ และสัตว์ป่า หน่วยงานของรัฐควรต้องบูรณาการร่วมกันแก้ไขปัญหา ประสานการทำงานระหว่าง สปป. ลาว ร่วมประชุม ทำความเข้าใจในเรื่องการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่า ประชาสัมพันธ์และชี้ให้เห็นถึงผลเสียที่เกิดขึ้นจากการกระทำของกลุ่มที่ไม่หวังดี สนับสนุนให้ประชาชนเข้ามามีส่วนร่วมในการบริหารจัดการทรัพยากร และการป้องกันรักษาทรัพยากร ส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีที่ทันสมัยในการแจ้งเตือน รณรงค์การงดใช้สารเคมี ส่งเสริมให้ชุมชนเข้ามามีส่วนร่วมในกิจกรรมอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่า ผู้บริหารสร้างขวัญกำลังใจเจ้าหน้าที่ในการผู้ปฏิบัติงาน สวัสดิการทั้งตนเอง และครอบครัว เพื่อให้ผู้พิทักษ์ป่าได้ทำงานพิทักษ์ป่าได้อย่างเต็มที่
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
จีราวธุ รักร่วม. (2557). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการพื้นที่ป่าบ้านแม่อุมอง ตำบลสบป่อง อำเภอปางมะผ้า จังหวัดแม่ฮ่องสอน. (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตร
มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).
ชัยพิชิต สอนสมนึก. (2557). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ของสำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 10 (อุดรธานี). (วิทยานิพนธ์รัฐประศาสน
ศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช).
ภูมิหทัย กิตติพัฒนกุล และคณะ. (2559). แนวทางการจัดการทรัพยากรป่าไม้อย่างมีส่วนร่วม.
วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา, 6(3), 67-81.
วงค์ปกรณ์ ธาราสุข. (2556). การมีส่วนร่วมของชุมชนบ้านทางสายในการจัดการป่าชายเลน ตำบลลิพัง อำเภอปะเหลียน จังหวัดตรัง. (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตร
มหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).
ศิริพร ชูประสตูร. (2559). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ กรณีศึกษา:
เขตห้ามล่าสัตว์ป่าเขาพระแทว จังหวัดภูเก็ต. (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).
สุขขี คำนวณศิลป์. (2560). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมอุทยานแห่งชาติใต้ร่มเย็น อำเภอบ้านนาสาร จังหวัดสุราษฎร์ธานี. (วิทยานิพนธ์
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต).
อภิชาติ แสงประดับ. (2558). การมีส่วนร่วมของราษฎรในการอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้ในพื้นที่อุทยานแห่งชาติลำน้ำกระบุรี จังหวัดระนอง. (การศึกษาค้นคว้าอิสระ
วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).
Krejcie, R.V. and D.W. Morgan. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement,
, 607-610.