THE THAI DANCING ART TEACHING MODEL OF SUWANNEE CHALANUKROA, THAI NATIONAL ARTIST

Authors

  • Nattanan Janninwong Faculty of Fine and Applied Arts Rajamangala University of Technology Thanyaburi
  • Manoch Boontonglek Faculty of Fine and Applied Arts Rajamangala University of Technology Thanyaburi

Keywords:

Teaching model, Thai dance, Suwannee Chalanukroa

Abstract

The Thai Dancing Art teaching model of Prof. Suwannee Chalanukroa, Thai National Artist in Dance Drama in 1990 was the inspiration of this research to develop Thai Dancing Art education. The study aimed at examining the Thai Dancing Art teaching model of Prof. Suwannee Chalanukroa and applying the teaching methods of Prof. Suwannee Chalanukroa to develop a more efficient teaching model for Thai Dancing Art education. The study found that the teaching model included 6 steps which were (1) physical preparation, (2) making character analysis and understanding of roles, (3) dancing movement teaching, (4) practicing and repeating dancing movements, (5) teaching dancing styles to create the elegant movement and (6) adjusting the dancing movements.

Base on the results of the application of the teaching model to the 2 classrooms of Thai Classical Dance Education’s senior students majoring in Dancing and Music, Faculty of Fine and Applied Arts, Rajamangala University of Technology Thanyaburi, the 37 students who had been learning with this teaching model in the 2nd Semester, academic year 2019, were able to understand dancing principle, dancing movements, tradition in performance, dancing movement memorization as well as being able to sing the songs melodiously. Moreover, the students were able to improve their body figures, their dancing movements, and their use of emotion in the performance.

References

ทิศนา แขมมณี. (2548). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ.

พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ประวิทย์ ฤทธิบูลย์. (2560). การพัฒนาความสามารถในการสร้างสรรค์ผลงานทางด้านนาฏศิลป์ไทย โดยใช้

โมเดลซิปปา. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 2(2), 72-79.

ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2549). การจัดการวัฒนธรรม อนุรักษ์กับการพัฒนา (เอกสารประกอบการประชุม

เชิงปฏิบัติการการคิดใน/นอกกรอบ). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.

Bandura, A. (1977). Self-efficacy: Toward a unifying theory of behavioral change.

Psychological Review, 84(2), 191–215. Retrieved April 12, 2021, from

https://doi.org/10.1037/0033-295X.84.2.191

Gredler, M.E. (1997). Learning and instruction: Theory into practice. Upper Saddle River, NJ:

Prentice-Hall.

Downloads

Published

2022-12-30

How to Cite

Janninwong, N., & Boontonglek, M. (2022). THE THAI DANCING ART TEACHING MODEL OF SUWANNEE CHALANUKROA, THAI NATIONAL ARTIST. Fine Arts Journal: Srinakharinwirot University, 26(2), 97–112. Retrieved from https://so01.tci-thaijo.org/index.php/jfofa/article/view/247278

Issue

Section

Research Article