Development of the Professional Experience Model in Educational Administration on Digital Age การพัฒนารูปแบบการฝึกประสบการณ์วิชาชีพบริหารการศึกษาในยุคดิจิทัล
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research article were: 1) to study the current and desirable states of the Professional Experience Model in Educational Administration on Digital Age ; and 2) to develop of the Professional Experience Model in Educational Administration on Digital Age. Using mixed - methods research approach that consisted of 4 steps as follows: (1) study of 90 University; (2) construction of a model; and (3) verification of the model by 30 experts, and an evaluation of the model by a focus group of 15 experts, followed by final adjustments to the model. The research instruments were a questionnaire and an evaluation form. The data were analyzed by content analysis and descriptive statistics. The research results were as follows : 1) The overall of current and desirable states of the Professional Experience Model in Educational Administration on Digital Age at high level and at the highest level respectively 2) The model was composed of 3 parts : The 1st part was that the principle and objective model. The second part was the factor of model, which consisted of 4 factors, They were professional standard, professional experience criteria, learning outcome and competency and usage digital for supervision. The third part was an implementation
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่าหรือกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนาญาตจากวารสารวิชาการ ฯ ก่อนเท่านั้น
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2558). หลักสูตรมาตรฐานบัณฑิต 2558. ราชกิจจานุเบกษาเล่ม 132 ตอนพิเศษ 295ง 13 พฤศจิกายน 2558.
จรัญ บุญช่วย. (2556). เทคโนโลยีสารสนเทศเกี่ยวกับการบริหารการศึกษา. สืบค้น ตุลาคม 19, 2562. จากknirun1.blogspot.com/2013/04/blog-post_26.html.
ประเสริฐ บุญเรือง.(2556). การจัดการศึกษาตลอดชีวิต. วารสาร กศน. สืบค้น ธันวาคม 9, 2558. จาก https://panchalee.files.wordpress.com.
นันทวัฒน์ ภัทรกรนันท์. (2560). การพัฒนารูปแบบการฝึกประสบการณ์วิชาชีพของนักศึกษาหลักสูตรศึกษาศาสตรบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาตลอดชีวิต. วารสารเวอร์ริเดียน มหาวิทยาลัยศิลปากร, 10(2), 1317 -1329.
มาลัย วงศ์ฤทัยวัฒนา .(2562). แนวทางการบริหารโรงเรียนขนาดเล็กยุคดิจิทัลสู่ความเป็นเลิศของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาชัยนาท, วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, 14(1), 22-30.
วันวดี กู้เมือง. (2560). ระบบเทคโนโลยีสารสนเทศมีความสำคัญต่อการศึกษาอย่างไร. สืบค้น ตุลาคม 11, 2562 จาก https://www.gotoknow.org/posts/427621.
วิมล จันทร์แก้ว. (2561). รูปแบบการพัฒนาภาวะผู้นำเชิงสร้างสรรค์ของผู้บริหารสถานศึกษา สังกัด สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษา สุราษฎร์ธานี เขต 3. ปทุมธานี: มหาวิทยาลัยรังสิต.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2556). ข้อบังคับคุรุสภา ว่าด้วยมาตรฐานวิชาชีพ พ.ศ. 2556. ราชกิจจานุเบกษา. (4 ตุลาคม 2556).
สุวิมล ว่องวาณิช. (2550). การวิจัยประเมินความต้องการจำเป็น. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พิสณุ ฟองศรี. (2550). การประเมินทางการศึกษา: แนวคิดสู่การปฏิบัติ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: พรอพเพอร์ตีพริ้น.
Bodditt, L. Michelle and others. (2000, April). “Experiential learning:Marketing; Selling, Sales Management.”. Journal of Marketing Education, 22.
Byerly, Steven. (2001, May). Linking Classroom Teaching to the Real World Through Experiential Instruction. Phi De Lta Kappan, 82, 697.
Phaserd, A. (2017). “Way to Knowledge 4.0”. The Knowledge, 1(3), 3-7.