การสร้างแรงจูงใจในการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทยท้องถิ่นเสริมภูมิต้านทานในวิถีชุมชนสุขภาพ หลังการแพร่ระบาดของไวรัส Covid-19 การสร้างแรงจูงใจในการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทยท้องถิ่นเสริมภูมิต้านทานในวิถีชุมชนสุขภาพ หลังการแพร่ระบาดของไวรัส Covid-19
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการฉบับนี้เป็นการศึกษาแรงจูงใจของนักท่องเที่ยวในการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทยท้องถิ่นวิถีชุมชนสุขภาพ โดยแรงจูงใจของนักท่องเที่ยวมีวัตถุประสงค์จากการกินอาหารเพื่อให้ส่งผลต่อสุขภาพ เมื่อต้นปี 2563 ที่ผ่านมานักท่องเที่ยวจากทั่วโลกได้รับผลกระทบทางด้านสุขภาพจากการระบาดของปัญหาไวรัสที่เกิดขึ้นทั่วโลก ทำให้นักท่องเที่ยวหันมาสนใจการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพกันอย่างเห็นได้ชัด นักท่องเที่ยวมองว่าการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทยเป็นการเสริมสร้างสุขภาพจากอาหารการกินที่มีประโยชน์ มาจากวัตถุดิบที่เป็นสมุนไพรไทยที่มีชื่อเสียง ในการป้องกันหรือรักษาโรคต่าง ๆ ได้ ดังนั้นการจัดกิจกรรมร่วมกันระหว่างการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทยท้องถิ่นวิถีชุมชนสุขภาพให้ได้มีประสิทธิภาพและเป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวชาวไทยและชาวต่างชาตินั้น ต้องมาจากความร่วมมือของคนในชุมชนที่จะนำเสนอความหลากหลายของวัตถุดิบในการประกอบอาหาร ความหลากหลายของอาหารไทยในแต่ละพื้นที่ กรรมวิธีการปรุงอาหารไทย โดยนำวัตถุดิบท้องถิ่นมาเป็นจุดขายหลัก ในการกำหนดกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงอาหารไทยท้องถิ่นควบคู่การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพแบบไทย
Downloads
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่าหรือกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนาญาตจากวารสารวิชาการ ฯ ก่อนเท่านั้น
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2551). การท่องเที่ยวเชิงการแพทย์ในประเทศไทย. สืบค้น กุมภาพันธ์ 25, 2562, จาก www.elfhs.ssru.ac.th/phanitthat_pu/mod/resource/view.php.
ไทยรัฐออนไลน์. (2563). ไวรัสโควิด-19 ฉุดท่องเที่ยวลงเหว ระบาด 3 เดือน บาท. สืบค้น มีนาคม 22, 2563, จาก https://www.thairath.co.th/news/business/market-business/1763095.
ญาณภา บุญประกอบ สิริพร เขตเจนการ โยธิน แสวงดี และจักรวาล วงศ์มณี. (2560). อาหารพื้นถิ่นกับกลไกในการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: กรณีศึกษากลุ่มชาติพันธุ์ลาวครั่ง จังหวัดชัยนาท. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11(พิเศษ), 93-108.
เบญจมาภรณ์ ชำนาญฉา. (2561). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร: ศักยภาพและความได้เปรียบของประเทศไทย. วารสารสมาคมสถาบันอุดมศึกษาเอกชนแห่งประเทศไทยในพระราชูปถัมภ์ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี, 24 (1), 103-116.
มรุต จิรเศรษฐศิริ. (2563). เปิดเมนูอาหารไทย กินสู้โรค โควิด-19. สืบค้น กันยายน 9, 2563, จาก https://dmh.go.th/news-dmh/view.asp?id=30233.
วรรณา วงษ์วานิช. (2546). ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
วรุณรัตน์ คัทมาตย์. (2563). 7 อาหารไทยต้าน 'โควิด-19' เปิดสรรพคุณเด็ดที่ช่วยป้องกันไวรัส. สืบค้น กันยายน 9, 2563, จาก https://www.bangkokbiznews.com/news/detail/871359.
สุนีย์ วัฑฒนายน. (2557). 6 อาหารท้องถิ่น วัฒนธรรมการกินแบบพื้นบ้าน สืบสานสู่อาเซียน. Princess of Naradhiwas University Journal of Humanities and Social Sciences, 34-44.
สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2543). ทฤษฎีสังคมวิทยา: เนื้อหาและแนวการใช้ประโยชน์เบื้องต้น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2563). โควิด-19 ฉุดเศรษฐกิจไทย ปี 63. สืบค้น มีนาคม 22, 2563, จาก https://www.kasikornresearch.com/th/analysis/k-econ/economy/Pages/Covid-ThaiEco-050363.aspx.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (ม.ป.ป.). การท่องเที่ยวเชิงอาหาร. สืบค้น กุมภาพันธ์ 25, 2562, จาก www.dasta.or.th/th/.../840_ da12fl2c9915698bd10e50c811eba 772.
Cohen, E., & Avieli, N. (2010). Food tourism: Attraction and impediment. Annals of Tourism Research, 31(4), 755-778.
Douglas, P. (2001). Tourist Development. London: Pitman.
Hall, M.C. (2003). Food Tourism Around the World. Management and markets. Retrieved February 25, 2019, from http://shora.tabriz.ir/Uploads/83/cms/user/File/657/E_Book/ Tourism/ Food%20Tourism.pdf.
Hall, C.M. & Mitchell, R. (2000). We are what we eat: Food, tourism and globalization. Tourism Culture and Communication, 2, 29-37.
Hall, C.M. & Sharples, L. (2003), The consumption of experiences or the experience of Consumption. Retrieved February 25, 2019, from https://www.taylorfrancis.com/books/ e/9780080477862/ chapters/10.4324/9780080477862-9.
Kesimoglu, A. (2015). A Reconceptualization of Gastronomy as Relational and Reflexive. Hospitality and Society, 5(1), 71-91.
Ritchie, J. R. & Crouch, G. I. (2003). A model of destination competitiveness/sustainability: Brazilian Perspectives. Retrieved February 25, 2019, from http://www.scielo.br/pdf/ rap/v44n5/v44n5a03.pdf.
Santich, B. (1996). Looking for flavour. Kent Town: Wakefield.
Scarpato, R. (2002). Gastronomy as a tourist product: The perspective of gastronomy studies, in A.M. Hjalager and G. Richards (eds.), Tourism and gastronomy. Retrieved February 25, 2019, from https://www.researchgate.net/publication/305386515_ Gastronomy_as_a_tourist_product_The_perspective_of_gastronomy_studies.
United Nation Educational, Scientific and Cultural Organization (UNESCO). (2008). The 2008 Santa Fe UNESCO International Conference on Creative Tourism in Santa Fe. Retrieved February 25, 2019, from https://unesdoc.unesco.org/ark:/48223/pf0000159811.
World Tourism Organization. (2012). Global report on food tourism: AM report volume four. Retrieved February 25, 2019, from https://urbact.eu/sites/default/ files/import/Projects/ Gastronomic_Cities/outputs_media/Food_tourism.pdf.
