การใช้รูปแบบสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นในงานออกแบบร่วมสมัย ภายใต้บริบทที่เปลี่ยนแปลงของพื้นที่อนุรักษ์เมืองเก่าภูเก็ต

บทคัดย่อ

จังหวัดภูเก็ตเป็นพื้นที่ที่มีความสำคัญทางเศรษฐกิจนับตั้งแต่ยุคอุตสาหกรรมเหมืองแร่ดีบุกในอดีต จนถึงยุคปัจจุบันที่มีการขับเคลื่อนเศรษฐกิจด้วยการท่องเที่ยวเป็นหลัก ซึ่งผลผลิตทางวัฒนธรรมที่ยังคงปรากฏให้เห็นได้อย่างชัดเจนในพื้นที่เมืองเก่าภูเก็ต คืองานสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น ภายใต้เงื่อนไขของข้อจำกัดด้านกฎหมายในพื้นที่อนุรักษ์เมืองเก่าภูเก็ตและเศรษฐกิจที่เปลี่ยนไป จึงนำไปสู่การศึกษาการปรับปรุง ต่อเติม และรูปแบบอาคารในเขตพื้นที่อนุรักษ์เมืองเก่าภูเก็ตอย่างเหมาะสม ในส่วนพื้นที่และรูปด้านหน้าอาคาร แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรก คือสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นที่มีการปรับปรุงกายภาพ พบการคงสภาพอาคารดั้งเดิมไว้มากกว่าร้อยละ 70 ร่วมกับการเพิ่มองค์ประกอบส่วนด้านหน้าอาคาร การปรับเปลี่ยนสัดส่วนช่องเปิด และเปลี่ยนวัสดุอาคาร เพื่อให้สอดคล้องกับมิติเชิงเศรษฐกิจและการใช้สอยตามยุคสมัย กลุ่มที่สอง คืองานสถาปัตยกรรมร่วมสมัยที่จำลองรูปแบบสถาปัตยกรรมพื้นถิ่น ปรากฏกระบวนการจำลองอาคารและหยิบยืมองค์ประกอบอาคารส่วนช่องเปิด และตกแต่งจากรูปแบบดั้งเดิมมาใช้เพื่อจุดประสงค์ในเชิงการอนุรักษ์ และปรากฏกระบวนการหยิบยืมองค์ประกอบอาคาร ลดทอนองค์ประกอบอาคาร และตีความใหม่ในการออกแบบ เพื่อจุดประสงค์ในเชิงพาณิชย์ทำให้เกิดกายภาพที่กลมกลืนกับงานสถาปัตยกรรมพื้นถิ่นดั้งเดิม แสดงให้เห็นการอนุรักษ์ควบคู่ไปกับการเสริมสร้างคุณค่าและมูลค่าในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจของย่านเมืองเก่าภูเก็ตได้เป็นอย่างดี