รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามตามแนวทางรัฐประศาสนศาสตร์พลเมืองของจังหวัดร้อยเอ็ด

Main Article Content

สิริวุฒิ รัศมีฉาย
ติน ปรัชญพฤทธิ์

บทคัดย่อ

           การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นเครื่องมือที่จะสร้างความเข้มแข็งของคนและองค์กรในชุมชนที่จะบริหารและจัดการทรัพยากรธรรมชาติและวัฒนธรรม โดยการมีส่วนร่วมของคนในชุมชน ทั้งทางด้านการกำหนดทิศทางการดำเนินการ การพัฒนาชุมชนและแหล่งท่องเที่ยว และการได้รับผลประโยชน์จากการท่องเที่ยว แต่พบว่าในปัจจุบันการท่องเที่ยวโดยชุมชนยังขาดการมีส่วนร่วมของชุมชนที่เป็นรูปธรรมและการบูรณาการการทำงานของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง การศึกษาวิจัยเรื่องรูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามแนวทางรัฐประศาสนศาสตร์พลเมืองของจังหวัดร้อยเอ็ด มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการท่องเที่ยวโดยชุมชนในบริบทการบริหารและการจัดการ การมีส่วนร่วมของชุมชน และการท่องเที่ยวโดยชุมชนในฐานะกลไกการพัฒนาชุมชน ตามแนวทางของรัฐประศาสตร์พลเมืองที่เน้นการจัดการตนเองของชุมชน เน้นให้เกิดประโยชน์สาธารณะ  ชุมชน มีคุณธรรม และมีส่วนร่วมกันในการบริหารและการจัดการ การศึกษาวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัย เชิงคุณภาพโดยการสัมภาษณ์เชิงลึกผู้มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน ชุมชน และภาคประชาสังคม ผลการวิจัยพบว่า การท่องเที่ยวโดยชุมชนของจังหวัดร้อยเอ็ดได้รับการส่งเสริมและสนับสนุนจากหน่วยงานภาครัฐและภาคเอกชนทั้งในด้านองค์ความรู้ด้านการท่องเที่ยวและด้านงบประมาณ แต่ยังขาดการบูรณาการการปฏิบัติงานระหว่างหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ชุมชนในพื้นที่ของ            แหล่งท่องเที่ยวมีส่วนร่วมในการบริหารและการจัดการแหล่งท่องเที่ยวในชุมชน ทำให้ชุมชนมีความภาคภูมิใจและหวงแหนในวัฒนธรรมและความเป็นชุมชนของตนเอง แต่ชุมชนยังขาดองค์ความรู้ทางด้านการท่องเที่ยวและทักษะการบริหารงานเชิงกลยุทธ์ที่ต้องได้รับการส่งเสริมและสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องโดยการบริหารและการจัดการแบบบูรณาการที่มีประสิทธิภาพ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รัศมีฉาย ส., & ปรัชญพฤทธิ์ ต. (2019). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนตามตามแนวทางรัฐประศาสนศาสตร์พลเมืองของจังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 9(1), 261–270. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/AJMBU/article/view/242162
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬาและองค์การบริหารพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. แผนยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน พ.ศ. 2559-2563. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

จุมพล หนิมพานิช. (2551). การวิจัยเชิงคุณภาพ ในทางรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

ดวงพร อ่อนหวาน และคณะ (2555). ความต้องการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุชนในอำเภอกัลยาณิวัฒนา จังหวัดเชียงใหม่. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาสังคม. 5(2). 79-92.

ธเนศ ศรีสถิตย์, วรรณา คำปวนบุตร และคณะ (2556). รายงานการวิจัย เรื่อง การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการการท่องเที่ยวบนฐานนิเวศวัฒนธรรมในเขตพื้นที่ตำบลพระธาตุ อำเภอนาดูน จังหวัดมหาสารคาม. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).

เพ็ญจันทร์ สังข์แก้ว และคณะ. (2553). รายงานการวิจัยเรื่องการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนพื้นที่สูง ตำบลสมอ อำเภอเขาค้อ จังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์ : มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.

วรรณวิมล ภู่นาค (2558). ศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษา : ตลาดน้ำอัมพวา. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 26(1). 63-74.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2559). เมืองนิยม : เมืองของไทย คือบ้านของเรา. นนทบุรี : ศูนย์ศึกษา มหานครและเมือง มหาวิทยาลัยรังสิต.