The effect of entrepreneurial Digital competency on management of small and medium-sized enterprises (SMEs) in Khon Kean Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were 1) to study the digital competencies and enterprise management, including enterprise management practices, of small and medium-scale enterprise (SME) owners in Khon Kaen province, and 2) to study the influence of digital competencies of SME owners on their enterprise management practices in Khon Kaen province. The sample consisted of 278 business owners and personnel in enterprise management roles, selected using stratified random sampling. The research instrument was an online questionnaire, and the statistics used for data analysis included percentage, mean, standard deviation, Pearson's correlation coefficient, and simple regression analysis. The study results revealed that: 1) the overall digital competency of the entrepreneurs was at a high level; 2) business owners and personnel in enterprise management roles held an overall high level of agreement regarding enterprise management; and 3) there were three variables of entrepreneurs' digital competencies that significantly influenced the enterprise management of SMEs in Khon Kaen province at the 0.05 statistical level: digital literacy and access (X1), evaluating the use of digital for management improvement (X3), and creating appropriate and safe digital media (X4). These three variables collectively predicted the influence at 42.80% (R2 = 0.423).
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. Any views and comments in the Journal of Social Innovation and Lifelong Learning are the authors’ views. The editorial staff have not to agree with those views and it is not considered as the editorial’s responsibility.
2. The responsibility of content and draft check of each article belongs to each author. In case, there is any lawsuit about copyright infringement. It is considered as the authors’ sole responsibility.
3. The article copyright belonging to the authors and The Far Eastern University are copyrighted legally. Republication must be received direct permission from the authors and The Far Eastern University in written form.
References
จุฬารัตน์ บุษบงก์. (2566).สมรรถนะดิจิทัล: ทักษะเพื่อการเรียนรู้อย่างยั่งยืนตามเป้าหมายของการประชุมเอเปคด้านการศึกษา 2022. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา, 18(24), 70-85.
ชุติมา หวังเบ็ญหมัด และ ธนัชชา บินดุเหล็ม. (2561). ปัจจัยแห่งความสําเร็จของการ ประกอบการธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs). วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 1(1), 109–124.
ดลยา ไชยวงศ์. (2562) ผลกระทบของสภาพคล่องต่อความสามารถในการทำกำไร. Journal of MCU Buddhist Review, 4(2), 106-123.
ทศพร พีสะระ. (2566). สมรรถนะกับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุคการเปลี่ยนแปลง. วารสารวิจยวิชาการ, 6(3), 341-358.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. สำนักพิมพ์สุวีริยาสาส์น.
ภาวิน ชินะโชติ. (2567). สมรรถนะการปฏิบัติงานในยุคดิจิทัลของพนักงาน บริษัท ฟังก์ชั่น อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด (มหาชน). วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 18(1),122-131.
มิติหุ้น. (2568). CREDIT Strengthens SMEs in Khon Kaen in preparation for the Smart City through “SME Kla-hai Roadshow”. https://www.mitihoon.com/2025/10/03/583749/#:~:text=SME Fair, Khon Kaen is considered a,and SME entrepreneurs who wish to increase
ร่มโพธิ์ สุวรรณิก และวิชิต อู่อ้น (2565) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการเปลี่ยนผ่านสู่ความเป็นดิจิทัล สำหรับ วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในประเทศไทย. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 15(1), 32–47.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2558). การบริหารการพัฒนา. บพิธการพิมพ์.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2554). สถิติวิทยาทางการวิจัย. สุวีริยาสาส์น.
วิเชียร เกตุสิงห์. (2558). สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัย. ดวงกมล.
วีระศักดิ์ หลีนวรัตน์. (2556). การประเมินการบริหารจัดการของผู้บริหารเทศบาลในจังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ, 8(1), 160-175.
สมใจ ศรีเนตร. (2560). แนวโน้มการเป็นผู้ประกอบการใหม่ในธุรกิจอาเซียน. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 13(1), 113-122.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2567). งานพัฒนาองค์ความมรู้สำหรับ SME (Knowledge Center). https://www.sme.go.th/th/
อมรรัตน์ สิทธิศักดิ์. (2563). สมรรถนะการรู้ดิจิทัลที่จำเป็นสำหรับการปฏิบัติงานของบุคลากรคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. วารสารสารสนเทศศาสตร์, 38(4), 61-81.
Eisinga, R., Grotenhuis, M. T., & Pelzer, B. (2013). The reliability of a two-item scale: Pearson, Cronbach, or Spearman-
Brown? International Journal of Public Health, 58(4), 637– 642.
Ferrari, A. (2012). Digital Competence in Practice: An Analysis of Frameworks. JRC-IPTS.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Meedach, T. & Lekcharoen, S. (2023). A Guideline for Building Competency for Digital Entrepreneurs in Thailand. Migration Letters, 20(5), 206-217.
