สมรรถนะด้านดิจิทัลของผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) ที่ส่งผลต่อการบริหารสถานประกอบการในจังหวัดขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสมรรถนะด้านดิจิทัล และการบริหารงานสถานประกอบการ รวมถึงการบริหารสถานประกอบการของผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) ในจังหวัดขอนแก่น และ 2) ศึกษาถึงอิทธิพลของสมรรถนะด้านดิจิทัลของผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) ที่ส่งผลต่อการบริหารสถานประกอบการของผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) ในจังหวัดขอนแก่น กลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ เจ้าของกิจการ และบุคลากรในสายงานบริหารสถานประกอบการ จำนวน 278 คน โดยเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ (Stratified Random Sampling) เครื่องมือในการเก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสอบถามออนไลน์ และสถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน และการวิเคราะห์การถดถอยอย่างง่าย ผลการศึกษาพบว่า 1) สมรรถนะด้านดิจิทัลของผู้ประกอบการ โดยรวมอยู่ในระดับมาก 2) เจ้าของกิจการและบุคลากรในสายงานบริหารสถานประกอบการ มีความคิดเห็นเกี่ยวกับการบริหารจัดการสถานประกอบการ โดยรวมเห็นด้วยอยู่ในระดับมาก 3) ตัวแปรสมรรถนะด้านดิจิทัลของผู้ประกอบการที่มีผลต่อการบริหารในสถานประกอบการของผู้ประกอบการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs) ในจังหวัดขอนแก่นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 มีจำนวนทั้งสิ้น 3 ตัวแปร คือ ด้านการรู้และเข้าถึงดิจิทัล (X1) ด้านการประเมินการใช้ดิจิทัลเพื่อปรับปรุงการบริหารจัดการ (X3) และด้านการสร้างสื่อดิจิทัลที่เหมาะสมและปลอดภัย (X4) โดยตัวแปรทั้ง 3 ตัว ร่วมกันพยากรณ์การส่งผลได้ ร้อยละ 42.80 (R2= 0.423)
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. ทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารนวัตกรรมสังคมและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นทัศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยกับทัศนะเหล่านั้นและไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
2. ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละบทเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียว
3. ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นได้รับการสงวนสิทธิ์ตามกฎหมาย การตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
จุฬารัตน์ บุษบงก์. (2566).สมรรถนะดิจิทัล: ทักษะเพื่อการเรียนรู้อย่างยั่งยืนตามเป้าหมายของการประชุมเอเปคด้านการศึกษา 2022. วารสารเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา, 18(24), 70-85.
ชุติมา หวังเบ็ญหมัด และ ธนัชชา บินดุเหล็ม. (2561). ปัจจัยแห่งความสําเร็จของการ ประกอบการธุรกิจขนาดกลางและขนาดย่อม (SMEs). วารสารวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 1(1), 109–124.
ดลยา ไชยวงศ์. (2562) ผลกระทบของสภาพคล่องต่อความสามารถในการทำกำไร. Journal of MCU Buddhist Review, 4(2), 106-123.
ทศพร พีสะระ. (2566). สมรรถนะกับการพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ในยุคการเปลี่ยนแปลง. วารสารวิจยวิชาการ, 6(3), 341-358.
บุญชม ศรีสะอาด. (2554). การวิจัยเบื้องต้น. สำนักพิมพ์สุวีริยาสาส์น.
ภาวิน ชินะโชติ. (2567). สมรรถนะการปฏิบัติงานในยุคดิจิทัลของพนักงาน บริษัท ฟังก์ชั่น อินเตอร์เนชั่นแนล จำกัด (มหาชน). วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์, 18(1),122-131.
มิติหุ้น. (2568). CREDIT Strengthens SMEs in Khon Kaen in preparation for the Smart City through “SME Kla-hai Roadshow”. https://www.mitihoon.com/2025/10/03/583749/#:~:text=SME Fair, Khon Kaen is considered a,and SME entrepreneurs who wish to increase
ร่มโพธิ์ สุวรรณิก และวิชิต อู่อ้น (2565) ศึกษาปัจจัยที่มีผลต่อการเปลี่ยนผ่านสู่ความเป็นดิจิทัล สำหรับ วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมในประเทศไทย. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 15(1), 32–47.
เรืองวิทย์ เกษสุวรรณ. (2558). การบริหารการพัฒนา. บพิธการพิมพ์.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2554). สถิติวิทยาทางการวิจัย. สุวีริยาสาส์น.
วิเชียร เกตุสิงห์. (2558). สถิติวิเคราะห์สำหรับการวิจัย. ดวงกมล.
วีระศักดิ์ หลีนวรัตน์. (2556). การประเมินการบริหารจัดการของผู้บริหารเทศบาลในจังหวัดปทุมธานี. วารสารวิชาการบริหารธุรกิจ, 8(1), 160-175.
สมใจ ศรีเนตร. (2560). แนวโน้มการเป็นผู้ประกอบการใหม่ในธุรกิจอาเซียน. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 13(1), 113-122.
สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม. (2567). งานพัฒนาองค์ความมรู้สำหรับ SME (Knowledge Center). https://www.sme.go.th/th/
อมรรัตน์ สิทธิศักดิ์. (2563). สมรรถนะการรู้ดิจิทัลที่จำเป็นสำหรับการปฏิบัติงานของบุคลากรคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. วารสารสารสนเทศศาสตร์, 38(4), 61-81.
Eisinga, R., Grotenhuis, M. T., & Pelzer, B. (2013). The reliability of a two-item scale: Pearson, Cronbach, or Spearman-
Brown? International Journal of Public Health, 58(4), 637– 642.
Ferrari, A. (2012). Digital Competence in Practice: An Analysis of Frameworks. JRC-IPTS.
Krejcie, R. V., & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research Activities. Educational and Psychological Measurement, 30(3), 607–610.
Meedach, T. & Lekcharoen, S. (2023). A Guideline for Building Competency for Digital Entrepreneurs in Thailand. Migration Letters, 20(5), 206-217.
