ผลการสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo เพื่อลดพฤติกรรมซ้ำๆ ของเด็กออทิสติก
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาผลการสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo ในการ ลดพฤติกรรมซ้ำ ๆ ของเด็กออทิสติก และ 2) เพื่อเปรียบเทียบพฤติกรรมซ้ำ ๆ ของเด็กออทิสติก ก่อนและหลังสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo กลุ่มเป้าหมายที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ เด็กออทิสติก จำนวน 3 คน อายุ 7-10 ปี กำลังศึกษาในระดับชั้นเตรียมความพร้อม ณ ศูนย์การศึกษาพิเศษประจำจังหวัดสิงห์บุรี ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2563 ได้มาโดยวิธีการเลือกแบบเจาะจง จากการเลือกเด็กที่มีพฤติกรรมซ้ำ ๆ ไม่มีปัญหาด้านสุขภาพ ไม่สามารถพูดสื่อสารได้ แต่สามารถปฏิบัติตามคำสั่งได้ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย 1) แผนการสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo จำนวน 5 แผน และ 2) แบบสังเกตพฤติกรรมซ้ำ ๆ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้ค่าความถี่ และค่าร้อยละ ผลการวิจัยพบว่า 1) การสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo ทำให้พฤติกรรม ซ้ำ ๆ ของเด็กออทิสติกทั้ง 3 คน ลดลง ดังนี้ คนที่ 1 ลดลงร้อยละ 42.58 คนที่ 2 ลดลงร้อยละ 45.92 และ คนที่ 3 ลดลงร้อยละ 42.90 2) หลังการสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo เด็กออทิสติกทั้ง 3 คน มีพฤติกรรม ซ้ำ ๆ ลดลง เมื่อเปรียบเทียบกับก่อนการสอนโดยใช้โปรแกรม Mu-Mo
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. ทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารนวัตกรรมสังคมและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นทัศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยกับทัศนะเหล่านั้นและไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
2. ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละบทเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียว
3. ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นได้รับการสงวนสิทธิ์ตามกฎหมาย การตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
กานดา โต๊ะถม. (2551). กิจกรรมการเคลื่อนไหวสำหรับเด็กพิเศษระดับปฐมวัย. กรุงเทพฯ: ภาคการศึกษาพิเศษ คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต.
กุลยา ก่อสุวรรณ. (2540). การลดพฤติกรรมซ้ำ ๆ แปลก ๆ ของเด็กที่ความบกพร่องทางสติปัญญาในโรงพยาบาลราชานุกูล โดยให้การเสริมแรงแบบดีอาร์โอร่วมกับการให้อยู่นิ่ง. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร].
จรินทร์ ธานีรัตน์. (2524). กีฬาเพื่อมวลชน. วารสารสุขศึกษา พลศึกษา และสันทนาการ, 7(202), 37-38.
ชลธิชา สุดาลักษณ์ และ มลิวัลย์ ธรรมแสง. (2556). การลดพฤติกรรมซ้ำ ๆ ของเด็กออทิสติกโดยการออกกำลังกายแบบมีโครงสร้างทางสายตา โดยวิธีการ TEACCH. วารสารวิชาการบัณฑิตวิทยาลัยสวนดุสิต, 9(3), 59-70. http://www.graduate.dusit.ac.th/journal/index.php/sdujournal/article/view/746
ชาตรี วิฑูรชาติ. (2546). “ออทิสซึม” ในกุมารเวชศาสตร์ เล่ม 1. เรือนแก้วการพิมพ์.
ดุษฎี บริพัตร ณ อยุธยา. (2522). หนังสืออุเทศวิธีการสอนดนตรีนาฏศิลป์เบื้องต้น. กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ.
บุญเลิศ คำปัน. (2555). การให้ความช่วยเหลือเด็กกลุ่มเสี่ยงและกลุ่มมีปัญหา. สมาคมจิตวิทยาการปรึกษาและการแนะแนวภาคเหนือ. http://ncga.in.th/pariyattitham/boonlert.pdf
ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง กำหนดประเภทและหลักเกณฑ์ของคนพิการทางการศึกษา พ.ศ. 2552. (2552, 8 มิถุนายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 126 ตอนพิเศษ 80 ง. หน้า 45-47.
ผดุง อารยะวิญญู. (2541). การศึกษาสำหรับเด็กที่มีความต้องการจำเป็นพิเศษ. สำนักพิมพ์บรรณกิจ.
พลิศรา อังศุสิงห์. (2548). Music Therapy and Autism. มหาวิทยาลัยมหิดล คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี. https://www.rama.mahidol.ac.th/ramamental/sites/default/files/public/pdf/Music%20therapy%20and%20autism.pdf
พัชรี ผลโยธิน. (2537). การจัดกิจกรรมและประสบการณ์ในระดับปฐมวัยศึกษา. เอกสารการสัมมนาการศึกษาปฐมวัย หน่วยที่ 4 – 7. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์สหมิตร.
แพง ชินพงศ์. (2557). ความพิเศษของดนตรี...พัฒนาเด็กพิเศษ. MGR Online. https://mgronline.com/qol/detail/9570000067415
พุฑฒิพงษ์ เพชรรัตน์. (2552). การศึกษาพฤติกรรมซ้ำๆ ของนักเรียนออทิสติกอายุ 7-10 ปีในโรงเรียนศึกษาพิเศษจากการใช้โปรแกรมปรับพฤติกรรมกิจกรรมการเคลื่อนไหว. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิตสาขาวิชาการศึกษาพิเศษ บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ].
รุ่งนภา ทรัพย์สุพรรณ. (2546). การศึกษาผลของกิจกรรมกระตุ้นการรับความรู้สึกและการเคลื่อนไหวโดยครอบครัวที่มีต่อการแสดงพฤติกรรมซ้ำ ๆ แปลก ๆ การเล่นอย่างเหมาะสมและการมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ใหญ่ของเด็กออทิสติก. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร].
สถาบันราชานุกูล. (2550). โปรแกรมนันทนาการสำหรับเด็กออทิสติก. โรงพิมพ์ สกสค.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2540). การปรับพฤติกรรม. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุดธิดา ติณะมาศ. (2552). การลดภาวะไม่อยู่นิ่งในเด็กออทิสติกโดยใช้เทคนิคสโนซีเล็น [การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่]. ศูนย์ข้อมูลวิจัย Digital “วช”. https://doi.nrct.go.th/ListDoi/listDetail?Resolve_DOI=10.14457/CMU.the.2009.258
ไหมไทย ไชยพันธุ์. (2557). จิตวิทยา: แนวคิดทฤษฎีการศึกษาการปรับพฤติกรรมในชั้นเรียน. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์ สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 1(1), 21-33. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/pnuhuso/article/view/53485/44342
อนุสิทธิ์ ภิญโญฤทธิ์. (2555, 28 สิงหาคม). คุณค่าของดนตรี. Kruanusit. https://bit.ly/3mg3exA.
Balsara, J. J., Jadhav, J. H., Muley, M. P., & Chandorkar, A. G. (1979). Effect of drugs influencing central serotonergic mechanisms on methamphetamine-induced stereotyped behavior in the rat. Psychopharmacology, 64(3), 303–307.
Chan, S. (2007). Grasping Africa: A Tale of Achievement and Tragedy. London: IB Tauris.
Kenberger, F. (1979). Relation Training with Aggressive Mentally Retarded Adults. Ohio: Dissertation.
