การออกแบบหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะบัณฑิต ตามมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2565
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การออกแบบหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะบัณฑิตตามมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2565 มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ออกแบบหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะบัณฑิตมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์น ตามมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2565 และ 2) ประเมินหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไป โดยดำเนินการวิจัยใน 3 ขั้นตอน ขั้นตอนที่ 1 ศึกษาผลลัพธ์การเรียนรู้ และวิเคราะห์ข้อมูลการศึกษาและข้อมูลพื้นฐานที่เกี่ยวข้อง เพื่อกำหนดผลลัพธ์การเรียนรู้หมวดวิชาศึกษาทั่วไป โดยดำเนินการรวบรวมข้อมูลจากกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกลุ่มต่าง ๆ ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง รวม 88 คน และสนทนากลุ่มเพื่อพิจารณาความเหมาะสมของผลลัพธ์การเรียนรู้โดยคณะกรรมการพัฒนาหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไป จำนวน 10 คน ขั้นตอนที่ 2 ออกแบบหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไป ขั้นตอนที่ 3 ประเมินหลักสูตรโดยประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้ขององค์ประกอบหลักสูตรฯ และประเมินคุณค่า คุณภาพ และคุณประโยชน์ของรายวิชาในหลักสูตรฯ โดยผู้เชี่ยวชาญภายนอก และผู้บริหาร คณาจารย์ที่มีภาระงานสอนวิชาศึกษาทั่วไปและมีประสบการณ์การสอนในหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาศึกษาทั่วไปไม่น้อยกว่า 3 ปี รวมทั้งหมด 10 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) แบบวิเคราะห์เอกสารและข้อมูลที่เกี่ยวข้อง 2) แบบสอบถามความคิดเห็น 3) แบบสนทนากลุ่ม 4) แบบประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้ของหลักสูตร และ 5) แบบประเมินคุณค่า คุณภาพและคุณประโยชน์ของรายวิชาในหลักสูตร วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) หมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะบัณฑิตตามมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2565 ที่พัฒนาขึ้น ประกอบด้วย ข้อมูลทั่วไป ปรัชญา วัตถุประสงค์ และผลลัพธ์การเรียนรู้ โครงสร้างหลักสูตร การจัดกระบวนการเรียนรู้ การประเมินผลการเรียนรู้ โดยประกอบด้วย 4 กลุ่มรายวิชา ได้แก่ กลุ่มรายวิชาที่ส่งเสริมการเป็นผู้ประกอบการ กลุ่มรายวิชาที่ส่งเสริมการใช้ภาษาและการสื่อสาร กลุ่มรายวิชาที่ส่งเสริมการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลและปัญญาประดิษฐ์อย่างมีประสิทธิภาพและกลุ่มรายวิชาที่ส่งเสริมการเป็นผู้ใฝ่รู้ การจัดการตนเอง และความเป็นพลเมือง และ 2) ผลการประเมินความเหมาะสมและความเป็นได้ขององค์ประกอบหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไปมีความเหมาะสม และความเป็นได้เฉลี่ยโดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก และรายวิชาในหลักสูตรฯ มีคุณค่า คุณภาพ และคุณประโยชน์ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1. ทัศนะและข้อคิดเห็นใดๆ ในวารสารนวัตกรรมสังคมและการเรียนรู้ตลอดชีวิตเป็นทัศนะของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นพ้องด้วยกับทัศนะเหล่านั้นและไม่ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของกองบรรณาธิการ
2. ความรับผิดชอบด้านเนื้อหาและการตรวจร่างบทความแต่ละบทเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน กรณีมีการฟ้องร้องเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงฝ่ายเดียว
3. ลิขสิทธิ์บทความเป็นของผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นได้รับการสงวนสิทธิ์ตามกฎหมาย การตีพิมพ์ซ้ำต้องได้รับอนุญาตโดยตรงจากผู้เขียนและมหาวิทยาลัยฟาร์อีสเทอร์นเป็นลายลักษณ์อักษร
เอกสารอ้างอิง
จิตต์ภิญญา ชุมสาย ณ อยุธยา. (2562). การพัฒนาหมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะบัณฑิตตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2552. วารสารวิจัยและพัฒนาหลักสูตร, 9(2), 12-29. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jrcd/article/view/143656
ณัฐพงษ์ พรมวงษ์ และ อัจฉรา ศรีพันธ์. (2566). แนวทางการจัดการเรียนรู้หมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะความเป็นพลเมืองโลกของนิสิตระดับปริญญาตรีในสถาบันอุดมศึกษาไทย. วารสาร มจรสังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 12(2), 119-132. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/jssr/article/view/256491
นันทน์ธร บรรจงปรุ. (2561). การพัฒนาหลักสูตรหมวดวิชาศึกษาทั่วไปเพื่อส่งเสริมคุณลักษณะการเป็นพลเมืองในศตวรรษที่ 21 [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์].
บุญชม ศรีสะอาด. (2560). การวิจัยเบื้องต้น (พิมพ์ครั้งที่10 ฉบับปรับปรุงใหม่). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
ไพฑูรย์ สินลารัตน์. (2562). หลักสูตรวิชาศึกษาทั่วไป หลักการและวิธีดำเนินการ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ:สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภัทรวรรธน์ จีรพัฒน์ธนธร และ สรศักดิ์ เชี่ยวชาญ. (2561). การศึกษาการเป็นผู้ประกอบการเพื่อสังคมผู้ประกอบการ. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 33(2), 63-69. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/eduku/article/view/246098
มารุต พัฒนผล. (2558). การประเมินหลักสูตรเพื่อการเรียนรู้และพัฒนา. กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์.
มูลนิธิสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. (2564). รายงานฉบับสมบูรณ์ประเทศไทยในอนาคต Future Thailand มิติที่ 3 การศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
สมเกียรติ อินทสิงห์, สุนทรี คนเที่ยง, นิธิดา อดิภัทรนันท์, พงษ์ศักดิ์ แป้นแก้ว, นทัต อัศภาภรณ์, ศักดา สวาทะนันทน์ และ นงลักษณ์ เขียนงาม. (2560). การวิพากษ์กระบวนวิชาในหลักสูตรศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตร การสอนและเทคโนโลยีการเรียนรู้ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ตามกรอบ 3 คุณ. วารสารศึกษาศาสตร์ปริทัศน์, 32(1). 36-46. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/eduku/article/view/85864
สำนักงานปลัดกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2565). กรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติพุทธศักราช 2565. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์กระทรวงศึกษาธิการ.
สุรีย์ จินเรือง, วิภาศิริ นราพงษ์ และ ปวีณภัทร นิธิตันติวัฒน์. (2561). การศึกษาที่มุ่งผลลัพธ์สาขาพยาบาลศาสตร์. วารสารวิทยาลัยพยาบาลพระปกเกล้า จันทบุรี, 29(2), 207-216. https://he01.tci-thaijo.org/index.php/pnc/article/view/162191/
Oliva, P. F. (2001). Developing the curriculum (5th ed.). Allyn & Bacon.
Saylor, J. G., & Alexander, W. M. (1974). Planning curriculum for schools (3rd ed.). Holt, Rinehart and Winston.
Sessums, C. D. (2016). What is OBE?: Unboxing outcomes-based education. https://www.d2l.com/blog/what-is-obe/
Spady, W. G. (1994). Outcome-based education: Critical issues and answers. Arlington, VA: American Association of School Administrators.
UNESCO. (2021). Global education monitoring report 2021/2: Non-state actors in education: Who chooses? Who loses? UNESCO Publishing.
