การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี

Evaluation of Agritourism Potentials in Tanyong Pao Community, Tha Kamcham Sub-district, Nong Chik District, Pattani Province

Authors

  • ซัมรอฮ ดอเลาะ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี
  • ประจวบ ทองศรี

Keywords:

Key word: Potential, Agricultural tourism , Area

Abstract

The objectives of this research are 1) to study agri-tourism conditions of Tanyong Pao community, Tha Kamcham sub-district, Nong Chik district, Pattani province, 2) To assess the potential of Tanyong Pao community agricultural tourism, Tha Kamcham sub-district, Nong Chik district, Pattani province, and 3) to propose guidelines for promoting agri-tourism of Tanyong Pao community, Tha Kamcham sub-district, Nong Chik district, Pattani province. In order to Quantitative sample Is a population in the Tanyong Pao community, Tha Kamcham sub-district, Nong Chik district, Pattani province, number 361 and qualitative research Use specific sample selection criteria There are a total of 14 people.

The analysis of quantitative data as a whole was at a high level ( = 3.46) when considering the level of assessment of agricultural tourism potential of the Tanyong Pao community in 4 areas as follows: 1) Management potential of agricultural tourism sites At a high level ( = 3.44) 2) the potential for support of agricultural tourism sites At a high level ( = 3.44) 3) service potential of agricultural tourism destinations In the medium level ( = 3.39) and 4) the potential for attractiveness of agricultural tourism sites At a high level ( = 3.56). All of this qualitative data analysis, assessment of the potential of tourism agriculture of tanyong community pao. Said the overall summary is focused on aspects of the potential that exists within the community. In order to promote agro-tourism community goes along with care and to continue.

The Development of guidelines for promoting agri-tourism of Tanyong Pao community, Tha Kamcham sub-district, Nong Chik district, Pattani province The results of the research should be as follows: 1) Guidelines for promoting conservation groups and promoting community participation in the management of agri-tourism sites Agri-tourism and awareness raising to show the potential of agricultural tourism. 3) Guidelines for the promotion of personnel training. Button in the preparation for the service of tourism, agriculture, and 4) the promotion of tourist destinations and community activities, agri-tourism in a new creative.

Key word: Potential, Agricultural tourism , Area

References

กฤษณ์ โครตสมบัติ. (2553). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษาแหล่ง
ท่องเที่ยวในเขตแก่งสามพันโบก อำเภอโพธิ์ไทร จังหวัดอุบลราชธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี).
กระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ. 2558 – 2560. สืบค้นเมื่อ
2 พฤษภาคม 2560, จาก: http://www.mots.go.th
โกมล วงศ์อนันต์ และอภิชา ประกอบเส้ง. (2555). ทฤษฎีองค์การและการจัดการเชิงกลยุทธ์ชั้นสูง.
สืบค้นเมื่อ 14 มีนาคม 2561, จาก: http://www.stou.ac.th
เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์. (2553). การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. สืบค้นเมื่อ 19 สิงหาคม 2561, จาก:
http://www.drmanage.com
ใบเฟร์น วงษ์บัวงาม และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2556). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร
โครงการที่ได้รับรางวัลจากการประกวดผลงานตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงภาคการเกษตรในเขตกรุงเทพและปริมณฑล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
ประชาชาติธุรกิจเศรษฐกิจในประเทศ. (2561). สศก.ประเมินท่องเที่ยวเชิงเกษตรโต 8-9% เม็ดเงิน
กว่า 1.38 หมื่นล้าน. สืบค้นเมื่อ 17 เมษายน 2561, จาก: https://www.prachachat.net
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2558). การให้ความหมายรูปแบบและกลยุทธ์การตลาดการท่องเที่ยวแบบ
ดาร์กทัวร์ริซึ่มพื้นที่จังหวัดกาญจนบุรี. Veridian E-Journal,Silpakorn University, 8(2), 571-592.
ระพีพรรณ ทองห่อ และคณะ. (2549). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวภายใต้ศักยภาพ และข้อ
จำกัดของกลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนบน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2538). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
วีระพล ทองมา และ ประเจต อำนาจ. (2547). ผลที่เกิดขึ้นจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวต่อ
ประชาชนในพื้นที่ตำบนแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ.
วิวัฒนชัย บุญญานุพงศ์. (2544). การมีส่วนรวมของประชาชนในการอนุรักษ์วัฒนธรรมชุมชน กรณี:
ศึกษาชุมชนมอญบ้านเกาะเกร็ด อำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. (วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร มหาบัณฑิต, สาขาวิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง).
สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว. (2548). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ.
กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาบริการท่องเที่ยว กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สำนักงานพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว. (2553). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิง
เกษตร.(ฉบับที่2). กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2557). การสำรวจพฤติกรรมการเดินทางท่องเที่ยวของชาวไทย
พ.ศ. 2557. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการ
สื่อสาร.
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (แนวคิดและประสบการการณ์พื้นที่ภาคเหนือ).
เชียงใหม่: โครงการประสานงานวิจัยและพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน สำนักงาน
กองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) สำนักงานภาค.
อมรรัตน์ วงศ์เป็ง. (2554). ปัจจัยทางการตลาดที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวประเทศไทยของ
นักท่องเที่ยวชาวยุโร. (วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, สาขาวิชาธุรกิจระหว่างประเทศ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคงธัญบุรี).

Downloads

Published

2020-04-29

Issue

Section

บทความวิจัย