การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี

Evaluation of Agritourism Potentials in Tanyong Pao Community, Tha Kamcham Sub-district, Nong Chik District, Pattani Province

ผู้แต่ง

  • ซัมรอฮ ดอเลาะ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตปัตตานี
  • ประจวบ ทองศรี

คำสำคัญ:

คำสำคัญ : ศักยภาพ การท่องเที่ยวเชิงเกษตร พื้นที่

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี 2) เพื่อประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี และ 3) เพื่อเสนอแนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี ทั้งนี้กลุ่มตัวอย่างเชิงปริมาณ เป็นประชากรในชุมชนตันหยงเปาว์  ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี จำนวน 361 คน และการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้เกณฑ์การเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง มีจำนวนทั้งสิ้น 14 คน

          ผลการวิจัยในการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณ ศักยภาพของชุมชนโดยภาพรวม อยู่ในระดับมาก (  =3.46) เมื่อพิจารณาระดับศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ฯ เป็นรายด้าน ผลเป็นดังต่อไปนี้ 1) ศักยภาพด้านการบริหารจัดการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร อยู่ในระดับมาก (  =3.44) 2) ศักยภาพด้านการรองรับของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร อยู่ในระดับมาก ( =3.44) 3) ศักยภาพด้านการบริการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร อยู่ในระดับปานกลาง (  =3.39) และ     4) ศักยภาพด้านการดึงดูดใจของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร อยู่ในระดับมาก (  =3.56) ทั้งนี้การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพของการประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ฯ กล่าวสรุปโดยรวม คือ เป็นการมุ่งเน้นในด้านการแสดงศักยภาพที่มีอยู่ภายในชุมชน ทั้งนี้เพื่อการส่งเสริมให้เกิดการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนไปควบคู่กับการดูแลรักษาและคงไว้ต่อไป

แนวทางพัฒนาส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ       อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี ผลการวิจัยสรุปควรมีดังนี้ 1) แนวทางการส่งเสริมการรวมกลุ่มอนุรักษ์และส่งเสริมการมีส่วนร่วมของชุมชนในการบริหารจัดการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร 2) แนวทางการส่งเสริมการให้ความรู้ของข้อมูลเกี่ยวกับการเตรียมความพร้อมสำหรับการเปิดชุมชนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตรและสร้างความตระหนักในการแสดงศักยภาพการรองรับของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร 3) แนวทางส่งเสริมการฝึกอบรมบุคลากรชุมชนในการเตรียมความพร้อมสำหรับการบริการของแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร และ 4) แนวทางการส่งเสริมเส้นทางการท่องเที่ยวชุมชนและกิจกรรมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรในรูปแบบใหม่ที่สร้างสรรค์

คำสำคัญ : ศักยภาพ การท่องเที่ยวเชิงเกษตร พื้นที่

เอกสารอ้างอิง

กฤษณ์ โครตสมบัติ. (2553). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ : กรณีศึกษาแหล่ง
ท่องเที่ยวในเขตแก่งสามพันโบก อำเภอโพธิ์ไทร จังหวัดอุบลราชธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี).
กระทรวงท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ. 2558 – 2560. สืบค้นเมื่อ
2 พฤษภาคม 2560, จาก: http://www.mots.go.th
โกมล วงศ์อนันต์ และอภิชา ประกอบเส้ง. (2555). ทฤษฎีองค์การและการจัดการเชิงกลยุทธ์ชั้นสูง.
สืบค้นเมื่อ 14 มีนาคม 2561, จาก: http://www.stou.ac.th
เทพศักดิ์ บุณยรัตพันธุ์. (2553). การวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. สืบค้นเมื่อ 19 สิงหาคม 2561, จาก:
http://www.drmanage.com
ใบเฟร์น วงษ์บัวงาม และมุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2556). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร
โครงการที่ได้รับรางวัลจากการประกวดผลงานตามปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงภาคการเกษตรในเขตกรุงเทพและปริมณฑล. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
ประชาชาติธุรกิจเศรษฐกิจในประเทศ. (2561). สศก.ประเมินท่องเที่ยวเชิงเกษตรโต 8-9% เม็ดเงิน
กว่า 1.38 หมื่นล้าน. สืบค้นเมื่อ 17 เมษายน 2561, จาก: https://www.prachachat.net
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า. (2558). การให้ความหมายรูปแบบและกลยุทธ์การตลาดการท่องเที่ยวแบบ
ดาร์กทัวร์ริซึ่มพื้นที่จังหวัดกาญจนบุรี. Veridian E-Journal,Silpakorn University, 8(2), 571-592.
ระพีพรรณ ทองห่อ และคณะ. (2549). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวภายใต้ศักยภาพ และข้อ
จำกัดของกลุ่มจังหวัดภาคกลางตอนบน. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา.
ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. (2538). เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: สุวีริยาสาส์น.
วีระพล ทองมา และ ประเจต อำนาจ. (2547). ผลที่เกิดขึ้นจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวต่อ
ประชาชนในพื้นที่ตำบนแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการการวิจัยแห่งชาติ.
วิวัฒนชัย บุญญานุพงศ์. (2544). การมีส่วนรวมของประชาชนในการอนุรักษ์วัฒนธรรมชุมชน กรณี:
ศึกษาชุมชนมอญบ้านเกาะเกร็ด อำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี. (วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร มหาบัณฑิต, สาขาวิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง).
สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว. (2548). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ.
กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาบริการท่องเที่ยว กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สำนักงานพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว. (2553). คู่มือการประเมินมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิง
เกษตร.(ฉบับที่2). กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว กรมการท่องเที่ยว กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2557). การสำรวจพฤติกรรมการเดินทางท่องเที่ยวของชาวไทย
พ.ศ. 2557. กรุงเทพฯ: สำนักงานสถิติแห่งชาติ กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการ
สื่อสาร.
สินธุ์ สโรบล. (2546). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (แนวคิดและประสบการการณ์พื้นที่ภาคเหนือ).
เชียงใหม่: โครงการประสานงานวิจัยและพัฒนาเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน สำนักงาน
กองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) สำนักงานภาค.
อมรรัตน์ วงศ์เป็ง. (2554). ปัจจัยทางการตลาดที่มีอิทธิพลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวประเทศไทยของ
นักท่องเที่ยวชาวยุโร. (วิทยานิพนธ์ปริญญาบริหารธุรกิจมหาบัณฑิต, สาขาวิชาธุรกิจระหว่างประเทศ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคงธัญบุรี).

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2020-04-29

รูปแบบการอ้างอิง

ดอเลาะ ซ., & ทองศรี ป. . (2020). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของชุมชนตันหยงเปาว์ ตำบลท่ากำชำ อำเภอหนองจิก จังหวัดปัตตานี: Evaluation of Agritourism Potentials in Tanyong Pao Community, Tha Kamcham Sub-district, Nong Chik District, Pattani Province. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 37(1), 80–111. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/HUSO/article/view/195517

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย