การจ้างงานผู้สูงอายุ: หลักการและการนำไปปฏิบัติในงานภาครัฐและงานภาคเอกชน
Employment of the Elderly: Principles and Practices in Public and Private Sector
Keywords:
Elderly, Principles, PracticesAbstract
Abstract
This academic paper aims to explain the phenomenon of elderly employment and analyze principles and practice in public and private sectors, classifying and comparing information on employment principles in the public sector and in the private sector. It was found that 1) in the public sector which was a study on the determination of human resource management measures to support the aging society and for some types of work, which working period has been extended. The employment in the public sector was considered job positions that are necessary and shortage, knowledge, abilities and job skills and establishment of employment-related laws. 2) in private sector which will be considered according to demand and supply of labor, nature and type of business, job and number of hours worked, knowledge, competence, experience and skills, physical and mental health of workers, laws on employment of the elderly in the private sector. The employment was no clear set of laws for private establishments but there was a request for cooperation and campaigning to promote private enterprises to employ the elderly in accordance with the spirit of the National Plan on the Elderly.
Keywords : Elderly Employment, Public Sector, Private Sector Principles, Practices
References
กิตติสุดา กิตติศักดิ์กุลและเกียรติพร อำไพ. (2562). มาตรการคุ้มครองทางกฎหมายเรื่องการจ้างผู้สูงอายุในแรงงานกึ่งฝีมือและแรงงานไร้ฝีมือ. วารสารรัชต์ภาคย์. 13 (30), 174-187.
กัญญณัฐ โภคาพันธ์ (2560). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความตั้งใจที่จะทำงานภายหลังเกษียณอายุราชการของ ข้าราชการกรุงเทพมหานคร. หลักสูตรศิลปศาสตรมหาบัณฑิต
สาขาวิชาการจัดการภาครัฐและภาคเอกชน. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธนินทร์พัทรา จันทร์อาภรณ์. (ม.ป.ป.). ผลกระทบจากนโยบายขยายอายุเกษียณราชการ. ม.ป.ท.
ธีรนงค์ สกุลศรี และคณะ. (2561). โครงการระบบสนับสนุนการดูแลผู้สูงอายุแบบบูรณาการ: การมีส่วนร่วมของภาคเอกชนและกิจการเพื่อสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
นนทยา อิทธิชินบัญชร. (2559). แนวทางการสร้างอาชีพเพื่อเพิ่มมูลค่าทางเศรษฐกิจให้กับผู้สูงอายุในจังหวัดศรีสะเกษ. วารสารปัญญาภิวัฒน์. 8 (1), 111-121.
พรเพ็ญ ไตรพงษ์ และคณะ. (2562). มาตรการทางกฎหมายในการจ้างแรงงานผู้สูงอายุในภาคเอกชน. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร. 14 (1), 19-36.
มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2563). เปิดผลการศึกษารูปแบบการจ้างงานผู้สูงอายุในภาคเอกชนของไทย: ความยืดหยุ่น ผลิตภาพ และการคุ้มครอง. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2563, จาก https://thaitgri.org/?p=39181
วิรวินท์ ศรีโหมด. (2559). ดึงสูงวัยทำงานหลังเกษียณ ออมเพื่อชีวิต ไม่เป็นภาระครอบครัว. สืบค้นเมื่อ 20 ตุลาคม 2563, จาก https://www.posttoday.com/politic/report/459329
สุรพงษ์ มาลี. (2561). เตรียมความพร้อมกำลังคนภาครัฐสู่สังคมสูงอายุอย่างไร? แกะรอยยุทธศาสตร์ชาติและแผนการปฏิรูปประเทศ. วารสารข้าราชการ. 60 (4), 9-11.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (ม.ป.ป.). ขยายการจ้างงานวัยเกษียณ ต้นแบบการเรียนรู้ โดยโรงพยาบาลสำโรงการแพทย์ และบริษัทเซ็นทรัลพลาซ่า จำกัด (มหาชน). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
อัครวินท์ ศาสนพิทักษ์. (2560). การขยายอายุที่จะเกษียณในสังคมผู้สูงอายุ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยธนบุรี. 11 (24), 90-96.
Barnes, H., et al. (2009). An Ageing Workforce: The Employer’s Perspective. Institute for Employment Studies.
Francine, M., et al. (2012). Employer Strategies for Responding to an Aging Workforce. The NTAR Leadership Center.
Khamngae, S., et al. (2014). Social Welfare Needs and Policies for Elderly People in Thailand: A Case Study in Pitsanulok Community. Asian Social Science. 10 (12), 142-148.
