การสร้างนวนิยายและภาพแทนวัฒนธรรมไทยในนวนิยายสืบสวนของปราปต์
The Creation of Novel and Thai Culture Representation in Prapt’s Crime Fiction
Keywords:
Crime fiction, Representation, Thai Cultures, นวนิยายสืบสวน , ภาพแทน , วัฒนธรรมไทยAbstract
The purposes of the current study were to study the creation of novels of Prapt’s crime fiction and to study Thai culture representation used by the author in creating crime fiction. The scope of the study was 3 Prapt’s crime fictions including Kahon Mahoratuk (2014), Nirat Mahannop (2015), and Ling Pad Gwlorn (2018). The results of the study show that the author includes Buddhism religious places, social history, and historical events that exist in Thai society. Moreover, the presence of language, literature, believe, and laws in the three crime fictions make them represent 6 characteristics of Thai cultures including representation of Thai cultures and ladylike, representation of Thai cultures and architecture, representation of Thai cultures and ecosystem, representation of Thai cultures and beliefs, and representation of Thai cultures and composition.
References
พุทธศักราช 2558. กรุงเทพฯ: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม. (2559). วัฒนธรรม วิถีชีวิตและภูมิปัญญา. กรุงเทพฯ: กรม
ส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.
กาญจนา แก้วเทพ. (2544). การศึกษาสื่อมวลชนด้วยทฤษฎีวิพากษ์ : แนวคิดและตัวอย่างงานวิจัย.
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ภาพพิมพ์.
ชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์. (2558). อ่านใหม่ : เมืองกับชนบทในวรรณกรรมไทย. กรุงเทพฯ: อ่าน.
นญา พราหมหันต์. (2560). ทายาทความรุนแรง : แนวคิดการประกอบสร้างทางสังคมต่อการจัดการ
ประสบการณ์ความรุนแรง. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาอาชญาวิทยาและ
งานยุติธรรม, คณะรัฐศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นลินทิพย์ เนตรวงศ์. (2559). ภาพตัวแทน “ผู้ชายในฝัน” ในละครโทรทศัน์แนวโรมานซ์. วิทยานิพนธ์
วารสารศาสตร์มหาบัณฑิต, สาขาวิชาสื่อสารมวลชน, คณะวารสารศาสตร์และสื่อสารมวลชน,
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ปรมาภรณ์ ลิมป์เลิศเสถียร. (2551). การประยุกต์ใช้วัฒนธรรมทางวรรณศิลป์ไทย: กลวิธีการสอนการเขียน
สร้างสรรค์ ใน วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย. 28(1). 209-221.
ปราปต์. (2557). กาหลมหรทึก. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ปราปต์. (2558). นิราศมหรรณพ. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
ปราปต์. (2561). ลิงพาดกลอน. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
วิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี. (ออนไลน์). ปราปต์. สืบค้นเมื่อวันที่ 9 กันยายน 2564 จาก th.wikipedia.org/wiki/
ปราปต์.
สมสุข หินวิมาน. (2548). ทฤษฎีสำนักวัฒนธรรมศึกษา. ใน ประมวลสาระ ชุดวิชาปรัชญานิเทศศาสตร์และ
ทฤษฎีการสื่อสาร หน่วยที่ 13. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมธิราช.
สุพรรณี วราทร. (2519). ประวัติการประพันธ์นวนิยายไทย ตั้งแต่สมัยเริ่มแรก จนถึง พ.ศ.2475. กรุงเทพฯ: สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.
อังคณา สุขวิเศษ. (2544). นวนิยายแนวสืบสวนสอบสวน: อิทธิพลของชุดเซอร์ลอคโฮล์มส์ที่มีต่อชุดปัวโรต์
และนิทานทองอิน. วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาวรรณคดีเปรียบเทียบ,
คณะอักษรศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Berger, P., Luckman, T. (1966). The social construction of reality: a treatise in the sociology
of knowledge. London: Penguin Books.
Hall, S. (Ed.). (1997). Representation: cultural representations and signifying practices.
London: Sage in association with the Open University.
