ตัวแบบการจัดการสิ่งแวดล้อมของวัดในภาคอีสาน

Environmental Management Model of Isan Buddhist Temple

ผู้แต่ง

  • พุทธรักษ์ ปราบนอก philosophy and religion department, faculty of humanities and social science, khon kaen university
  • ธนพฤกษ์ ชามะรัตน์
  • วัชรพล ศิริสุวิไล
  • เด่นพงษ์ แสนคำ
  • วุฒิชัย สว่างแสง
  • ปรีชา บุตรรัตน์
  • ลำเงิน สุริยวงศ์
  • พระครูสุธีร์จริยวัฒน์
  • พระมหาสมบัติ ทวีคูณ

คำสำคัญ:

การจัดการสิ่งแวดล้อม ตัวแบบการจัดการ วัดอีสาน

บทคัดย่อ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอตัวแบบการจัดการสิ่งแวดล้อมของวัดอีสาน ศึกษาด้วยวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้การสัมภาษณ์เชิงลึกร่วมกับการสังเกตแบบไม่มีส่วนร่วมกับพระภิกษุ ผู้นำชุมชน และตัวแทนหน่วยงานของรัฐ ในสามจังหวัดภาคตะวันออกเฉียงเหนือ รวม 21 ราย ซึ่งได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เนื้อหา โดยใช้โปรแกรม ATLAS.ti ช่วยในการวิเคราะห์ ผลการศึกษาพบว่า ตัวแบบการจัดการสิ่งแวดล้อมของวัดในภาคอีสาน ประกอบด้วยปัจจัยหลัก 3 ประการ ได้แก่ (1) ผู้กระทำการในการจัดการสิ่งแวดล้อมของวัด ประกอบด้วย ผู้กระทำระดับปัจเจกบุคคล ได้แก่ พระสงฆ์ ผู้นำชุมชน คนในชุมชน และผู้กระทำระดับกลุ่ม ได้แก่ หน่วยงานภาครัฐ กลุ่มผู้สูงอายุ กลุ่มอาสาสมัครสาธารณสุข (2) ความสามารถในการจัดการสิ่งแวดล้อมของวัด ได้แก่ การนำเอาทรัพยากรในชุมชนเข้ามาใช้เพื่อขับเคลื่อนการจัดการสิ่งแวดล้อมด้วยทุนทางสังคม ทุนทางวัฒนธรรม ทุนทางกายภาพ ทุนมนุษย์ และทุนทางสถาบัน และ (3) แรงจูงใจในการอนุรักษ์และจัดการสิ่งแวดล้อมภายในวัด ประกอบด้วยแรงจูงใจภายใน ได้แก่ การกระทำตามหน้าที่ของสงฆ์ตามพระวินัย การเห็นคุณค่าของสิ่งแวดล้อม ความเชื่อหรือระบบคุณค่าที่ผู้คนมีต่อสิ่งแวดล้อม และแรงจูงใจภายนอก ได้แก่ การสร้างมูลค่าจากของเหลือใช้ แรงจูงใจจากการประกวดแข่งขัน

 

คำสำคัญ การจัดการสิ่งแวดล้อม, ตัวแบบการจัดการ, วัดอีสาน

เอกสารอ้างอิง

พระมหาสำนวน ใยแก้ว. (2544). วินัยของพระสงฆ์กับการอนุรักษ์ธรรมชาติสิ่งแวดล้อม. รายงานการศึกษาค้นคว้าอิสระศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยคดีศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พุทธรักษ์ ปราบนอก. (2562). ปัญหาภาวะโลกร้อนของวัดในพุทธศาสนา. มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 36(2), 163-175.
รังสรรค์ สุคำภา. (2560). จริยศาสตร์ด้านสิ่งแวดล้อมกับการเมืองด้านสิ่งแวดล้อม: จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ. วารสารเอเชียตะวันออกและอาเซียนศึกษา, 17(1), 137-169.
โสวิทย์ บำรุงภักดิ์ และพระวิมาณ คัมภีรปัญโญ. (2561). ความเกื้อกูลต่อระบบนิเวศตามหลักทางพุทธศาสนา. มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 35(3), 129-151.
Barrow, C. (2006). Environmental management for sustainable development. New York: Routledge.
Bennett, N. J., Whitty, T. S., Finkbeiner, E., Pittman, J., Bassett, H., Gelcich, S., & Allison, E. H. (2018). Environmental stewardship: A conceptual review and analytical framework. Environmental management, 61(4), 597-614.
Berkes, F. (2004). Rethinking community‐based conservation. Conservation biology, 18(3), 621-630.
Campos-Silva, J. V., & Peres, C. A. (2016). Community-based management induces rapid recovery of a high-value tropical freshwater fishery. Scientific reports, 6, 34745.
Chamaratana, Thanapauge; Lukk W. J. Knippenberg, Edwin B. P. De Jong, Phuttarak Prabnok, Kritsada Phatchaney, and Rasita Dasri. (2019). “Tri-Patterns of Community Network for Carbon Emission Reduction in Thai-Isan Urban.” Journal of Physics: Conference Series 1340: 1-16. https://doi:10.1088/1742-6596/1340/1/012045
Chan, K. M., Balvanera, P., Benessaiah, K., Chapman, M., Díaz, S., Gómez-Baggethun, E., ... & Luck, G. W. (2016). Opinion: Why protect nature? Rethinking values and the environment. Proceedings of the National Academy of Sciences, 113(6), 1462-1465.
Fernandes, J. P., & Guiomar, N. (2016). Environmental ethics : driving factors beneath behavior, discourse and decision-making. Journal of Agricultural and Environmental Ethics, 29(3), 507-540.
Joe Myers. (2016). What is the Anthropocene? And why does it matter?. Retrieved October 6, 2018, from https://www.weforum.org/agenda/2016/08/what-is-the-anthropocene-and-why-does-it-matter/.
Jolly, V. (1978). The Concept of Environmental Management. In Dest Bandhu, Veena Bhardwaj, J.L. Bhat. (Ed.). Managing the Environment (pp. 23 - 47). New Delhi: Indian Environmental Society.
Krasny, M. E., & Tidball, K. G. (2012). Civic ecology: a pathway for Earth Stewardship in cities. Frontiers in Ecology and the Environment, 10(5), 267-273.
Miles, M. B., Huberman, A. M., Huberman, M. A., & Huberman, M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. London: Sage.
Riehl, B., Zerriffi, H., & Naidoo, R. (2015). Effects of community-based natural resource management on household welfare in Namibia. PloS one, 10(5), e0125531.
Ryan, R. M., & Deci, E. L. (2000). Intrinsic and extrinsic motivations: Classic definitions and new directions. Contemporary educational psychology, 25(1), 54-67.
Wolf, K. L., Blahna, D. J., Brinkley, W., & Romolini, M. (2013). Environmental stewardship footprint research: linking human agency and ecosystem health in the Puget Sound region. Urban Ecosystems, 16(1), 13-32.
Worrell, R., & Appleby, M. C. (2000). Stewardship of natural resources: definition, ethical and practical aspects. Journal of agricultural and environmental ethics, 12(3), 263-277.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2020-12-08

รูปแบบการอ้างอิง

ปราบนอก พ. ., ชามะรัตน์ ธ. ., ศิริสุวิไล ว. ., แสนคำ เ. ., สว่างแสง ว. ., บุตรรัตน์ ป. ., สุริยวงศ์ ล. ., พระครูสุธีร์จริยวัฒน์, & ทวีคูณ พ. . (2020). ตัวแบบการจัดการสิ่งแวดล้อมของวัดในภาคอีสาน: Environmental Management Model of Isan Buddhist Temple . วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 37(3), 132–161. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/HUSO/article/view/241179

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย