ภววิทยาของความสุขและสุขภาวะที่ดีในปรัชญาชีวิตแบบญี่ปุ่น
Ontology of Happiness and Well-Being in Japanese Philosophy of Life
คำสำคัญ:
ภววิทยา, ความสุข, สุขภาวะที่ดี, ปรัชญาญี่ปุ่นบทคัดย่อ
งานศึกษาวิจัยเกี่ยวกับความสุขและสุขภาวะที่ดีด้วยวิธีการทางสถิติเพียงอย่างเดียวในกรณีของประเทศญี่ปุ่นทำให้พบว่า สำนึกเชิงอัตวิสัยด้านความสุขไม่สัมพันธ์ตัวบ่งชี้เชิงภววิสัยของสุขภาวะที่ดี ข้อค้นพบที่สวนทางกันเช่นนี้ทำให้การศึกษาเกี่ยวกับความสุขหรือสุขภาวะที่ดีในแบบญี่ปุ่นได้หวนกลับไปสู่ท่าทีเชิงภววิทยา ที่ให้ความสำคัญกับการเข้าใจธรรมชาติของชีวิตซึ่งดำรงอยู่ในโลก ณ ตรงนี้/เวลานี้ ผลสรุปของการศึกษาในครั้งนี้จึงแสดงให้เห็นว่า ท่าทีดังกล่าวมีความคล้ายคลึงกับภววิทยาขั้นมูลฐานของไฮเด็คเกอร์ที่ให้ความสำคัญกับการเข้าใจสารัตถะของสัตที่ดำรงอยู่จริงอย่างที่เป็นอยู่ในโลก
เอกสารอ้างอิง
เคน โมงิ. (2561). อิคิไก ความหมายของการมีชีวิตอยู่ [The Little Book of Ikigai]. (วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ, ผู้แปล). 2nd ed. กรุงเทพฯ: มูฟพับลิชชิ่ง.
เบท เคมป์ตัน. (2563). วะบิ ซะบิ แด่ความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต [Wabi Sabi: Japanese Wisdom for a Perfectly Imperfect Life]. (วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ, ผู้แปล). 2nd ed. กรุงเทพฯ: บิบลิโอ.
เพ็ญศรี กาญจโนมัย. (2525). ชินโต : จิตวิญญาณของญี่ปุ่น. 2nd ed. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เพ็ญศรี กาญจโนมัย. (2538). ญี่ปุ่นสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เพ็ญศรี กาญจโนมัย. (2540). สังคมและวัฒนธรรมญี่ปุ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เลนาร์ด โคเรน. (2562). วะบิ-ซะบิ [Wabi-Sabi for Artists, Designers, Poets & Philosophers] (สายพิณ กุลกนกวรรณ ฮัมดานี, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: โอเพ่น โซไซตี้.
สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น). (2547). พจนานุกรมญี่ปุ่น-ไทย. 4th ed. กรุงเทพฯ: ภาษาและวัฒนธรรม.
เสฐียร พันธรังษี. (2555). บูชิโด จรรยาของชนชาติทหาร ดวงวิญญาณของญี่ปุ่น. 6th ed. กรุงเทพฯ: ศยาม.
Beistegui, M. (2004). Truth and Genesis: Philosophy as Differential Ontology. Bloomington: Indiana University Press.
Besser, L. (2012). The Philosophy of Happiness: An Interdisciplinary Introduction. New York: Routledge.
Bowman, J. (2017). Philosophy and Happiness: How Philosophy Can Bring Felicity. United States: Johnlbowman.
Chernyakov, A. (2002). Ontology of Time: Being and Time in the Philosophies of Aristotle, Husserl and Heidegger. New York: Springer.
Gakken. (ed.). (2015). Dictionary of Contemporary Japanese Usage [現代実用国語辞典]. 3rd ed. Tokyo: Gakken Plus.
Holowchak, A. (2004). Happiness and Greek Ethical Thought. New York: Continuum.
Kaipayil, J. (2003). Human as Relational: A Study in Critical Ontology. Bangalore: Jeevalaya Institute of Philosophy.
Kodansha. (ed.). (1996). Keys to the Japanese Heart and Soul [英語で話す「日本の心」－和英辞典では引けないキーワード 197]. Tokyo: Kodansha International.
Mathews, G. (2017). “Happiness in Neoliberal Japan.” Pp. 227–242 in Happiness and the Good Life in Japan, edited by W. Manzenreiter and B. Holthus. London: Routledge.
Random House (ed.). (1996). Random House Webster’s Pocket Japanese Dictionary. New York: Random House Reference.
Robert, E. and Pilgrim R. (2018). Japanese Religion: A Cultural Perspective. 2nd ed. London: Routledge.
Roemer, M. (2010). “Religion and Subjective Well-Being in Japan.” Review of Religious Research 51(4), 411–427.
Seligman, M. (2011). Flourish: A Visionary New Understanding of Happiness and Well-Being. New York: Free Press.
เบท เคมป์ตัน. (2563). วะบิ ซะบิ แด่ความไม่สมบูรณ์แบบของชีวิต [Wabi Sabi: Japanese Wisdom for a Perfectly Imperfect Life]. (วุฒิชัย กฤษณะประกรกิจ, ผู้แปล). 2nd ed. กรุงเทพฯ: บิบลิโอ.
เพ็ญศรี กาญจโนมัย. (2525). ชินโต : จิตวิญญาณของญี่ปุ่น. 2nd ed. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เพ็ญศรี กาญจโนมัย. (2538). ญี่ปุ่นสมัยใหม่. กรุงเทพฯ: ภาควิชาประวัติศาสตร์ คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เพ็ญศรี กาญจโนมัย. (2540). สังคมและวัฒนธรรมญี่ปุ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เลนาร์ด โคเรน. (2562). วะบิ-ซะบิ [Wabi-Sabi for Artists, Designers, Poets & Philosophers] (สายพิณ กุลกนกวรรณ ฮัมดานี, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: โอเพ่น โซไซตี้.
สมาคมส่งเสริมเทคโนโลยี (ไทย-ญี่ปุ่น). (2547). พจนานุกรมญี่ปุ่น-ไทย. 4th ed. กรุงเทพฯ: ภาษาและวัฒนธรรม.
เสฐียร พันธรังษี. (2555). บูชิโด จรรยาของชนชาติทหาร ดวงวิญญาณของญี่ปุ่น. 6th ed. กรุงเทพฯ: ศยาม.
Beistegui, M. (2004). Truth and Genesis: Philosophy as Differential Ontology. Bloomington: Indiana University Press.
Besser, L. (2012). The Philosophy of Happiness: An Interdisciplinary Introduction. New York: Routledge.
Bowman, J. (2017). Philosophy and Happiness: How Philosophy Can Bring Felicity. United States: Johnlbowman.
Chernyakov, A. (2002). Ontology of Time: Being and Time in the Philosophies of Aristotle, Husserl and Heidegger. New York: Springer.
Gakken. (ed.). (2015). Dictionary of Contemporary Japanese Usage [現代実用国語辞典]. 3rd ed. Tokyo: Gakken Plus.
Holowchak, A. (2004). Happiness and Greek Ethical Thought. New York: Continuum.
Kaipayil, J. (2003). Human as Relational: A Study in Critical Ontology. Bangalore: Jeevalaya Institute of Philosophy.
Kodansha. (ed.). (1996). Keys to the Japanese Heart and Soul [英語で話す「日本の心」－和英辞典では引けないキーワード 197]. Tokyo: Kodansha International.
Mathews, G. (2017). “Happiness in Neoliberal Japan.” Pp. 227–242 in Happiness and the Good Life in Japan, edited by W. Manzenreiter and B. Holthus. London: Routledge.
Random House (ed.). (1996). Random House Webster’s Pocket Japanese Dictionary. New York: Random House Reference.
Robert, E. and Pilgrim R. (2018). Japanese Religion: A Cultural Perspective. 2nd ed. London: Routledge.
Roemer, M. (2010). “Religion and Subjective Well-Being in Japan.” Review of Religious Research 51(4), 411–427.
Seligman, M. (2011). Flourish: A Visionary New Understanding of Happiness and Well-Being. New York: Free Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
2022-04-22
รูปแบบการอ้างอิง
เลิศปัจฉิมนันท์ ส., & ทองเปรม ร. . (2022). ภววิทยาของความสุขและสุขภาวะที่ดีในปรัชญาชีวิตแบบญี่ปุ่น: Ontology of Happiness and Well-Being in Japanese Philosophy of Life. วารสารมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 39(1), 73–96. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/HUSO/article/view/248999
ฉบับ
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
