การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชน เทศบาลเมืองหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์
Community-Based Participatory Cultural Tourism Management in Lomsak Municipality, Lomsak District, Phetchabun Province
คำสำคัญ:
คำสำคัญ: การท่องเที่ยว, การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เพื่อศึกษาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วม ของชุมชนเทศบาลเมืองหล่มสัก อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการจัดการ การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเทศบาลเมืองหล่มสัก อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ และ 3) เพื่อนำเสนอแนวทางการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเทศบาลเมืองหล่มสัก อำเภอหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์
กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ คือ ประชาชนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่เทศบาลตำบลหล่มสัก จำนวน 373 คน ใช้การเลือกแบบสัดส่วน และผู้ให้ข้อมูลสำคัญเลือก เลือกแบบเจาะจง จำนวน 11 คน ประกอบด้วย นายกเทศมนตรี เมืองหล่มสัก ผู้ประกอบการ และผู้นำชุมชน จำนวน 15 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสัมภาษณ์ และแบบสอบถาม สถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทดสอบสมมติฐานด้วยวิธีการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณแบบ เพิ่มตัวแปรเป็นขั้น (Stepwise Multiple Regression) ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างส่วนใหญ่มีความคิดเห็นเกี่ยวกับปัจจัยสภาพแวดล้อมในภาพรวมอยู่ในระดับมาก ค่าเฉลี่ย 3.69 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน 0.24 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้านพบว่าอยู่ในระดับมากในทุกด้าน อันดับแรก คือ ด้านทรัพยากรธรรมชาติและ สิ่งแวดล้อม รองลงมา คือ ด้านวัฒนธรรมและการเรียนรู้ และด้านสังคม เป็นอันดับ 2 และ 3 ตามลำดับ ส่วนด้านเศรษฐกิจเป็นอันดับสุดท้าย
ผลการวิเคราะห์ปัจจัยที่ส่งผลต่อการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเทศบาลเมืองหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ ด้วยการวิเคราะห์การถดถอยพหุคูณแบบขั้นตอน (Stepwise Multiple Regression) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 มี 3 ด้าน เรียงค่าสัมประสิทธิ์การถดถอย มาตรฐานจากมากไปน้อยตามลำดับได้ดังนี้ การสร้างแรงบันดาลใจ(X13) (B = .394) ด้านการมีอิทธิพลอย่างมีอุดมการณ์ ( X12) (B = .228) ด้านการกระตุ้นทางปัญญา(X14) (B = .143) ปัจจัยทั้ง 3 ด้านอธิบายการผันแปรตาม คือ การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนเทศบาลเมืองหล่มสัก จังหวัดเพชรบูรณ์ ได้ร้อยละ 69.1 อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 (F = 274.888, p =.000)
เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2540). รายงานสรุปการดำเนินงานเพื่อกำหนดนโยบายการท่องเที่ยวเพื่อ
รักษาระบบนิเวศ. กรุงเทพมหานคร : สถาบันวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2543). โครงการศึกษาเพื่อจัดทำดัชนีวัดคุณภาพมาตรฐานแหล่งท่องเที่ยว.
กรุงเทพมหานคร.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (ไม่ระบุ). แผนปฏิบัติการการพัฒนาบริการท่องเที่ยว.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (ไม่ระบุ). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร.
กองวางแผนโครงการการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2540). คู่มือการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวทางด้านกายภาพ.
เอกสารประกอบการวางแผนการท่องเที่ยว เล่มที่ 10. กรุงเทพมหานคร.
กองอนุรักษ์การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2545). เอกสารการประชุมเชิงปฏิบัติการด้านการท่องเที่ยวเชิง
นิเวศ. ภายใต้โครงการส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ 2545.
(พิมพ์ครั้งที่1 ). กรุงเทพมหานคร : บริษัทเอ็ทเซเทราจํากัด.
กอบแก้ว ชัยเดชสุริยะ. (2546). การจัดการทางการตลาดด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนมีส่วนร่วมของบ้านทุ่งสูง จ.กระบี่. ปริญญาวิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต(การจัดการทรัพยากร). มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
Carlson R. Neil. (2010). Psychology. The science of Behavior. Pearson International Edition.
Boston New Yourk: Allyn & Bacon
Cronbach, Lee Joseph. 1990. Essential of Psychological Testing. 5nd ed. New York :
Happer Co;;ins.
Coon Dennis & Mitterer John. (2013). Psychology: A Journey (5th ed). by Coon, Dennis, Mitterer
Gerring J. Richard with Zimbardo G. Philip. (2004). Psychology and Life. International Edition. Pearson
Passer Michael & Smith, Ronald. (2011). Psychology: The Science of Mind and Behavior.
(5th ed.). New York
Speneer Rathus, (2013). Psychology and the Challenges of Life. Adjustment and Growth
