Graphics of elderly for the safety in people’s homes

Main Article Content

วราภรณ์ มามี
นิรัช สุดสังข์

Abstract

Senior citizens have great deal of living experience and are well respected by their descendants. In the future, Thailand will become an aging society. As age increases, senior health get deteriorated in terms of vision problems, hearing loss, weakening bones, etc. Proper management in senior residential environment to match with their degraded health condition can significantly reduce accidents, increase their living independency and improve their quality of life. Research statistics include percentage (%), mean (x̄), standard deviation (S.D.). The results showed that 82% of elderly people preferred the signs with text and symbols. The majority of older adults chose the pictogram of a man wearing glasses and side part hairstyle to represent an elderly man, and the pictogram of a lady with a high bun hairstyle to represent an elderly woman, at 22% and 25% respectively. 65% of older adults opted for the solid color and line pictogram as a sign for elderly.

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

ดวงรัตน์ ด่านไทยนำ. (2550). การออกแบบเรขศิลป์เพื่อส่งเสริมสภาพแวดล้อมในเขตกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ:
มหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา.

ไตรรัตน์ จารุทัศน์. (2552). คู่มือปฏิบัติวิชาชีพสถาปัตยกรรมการออกแบบสภาพแวดล้อมและสิ่งอํานวยความสะดวก
สําหรับทุกคน. กรุงเทพฯ: สมาคมสถาปนิกสยาม ในพระบรมราชูปถัมภ์.

ไตรรัตน์ จารุทัศน์และคณะ. (2548). มาตรฐานขั้นต่ำสำหรับที่พักอาศัยและสภาพแวดล้อมของผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ:
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ถิรา วีรกุล. (2545). การออกแบบระบบป้ายสัญลักษณ์สำหรับเด็กไทยโดยอาศัยทฤษฎีการเชื่อมโยงมโนภาพ. วิทยานิพนธ์ ศป.ม.,
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ทองเจือ เขียดทอง. (2542). การออกแบบสัญลักษณ์. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สิปประภา.

ปาพจน์ หนุนภักดี. (2555). Graphic Design Principles Second edition: หลักการและกระบวนการออกแบบ
งานกราฟิกดีไซน์. นนทบุรี: ไอดีซีฯ.

ปราโมทย์ ประสาทกุล. (2555). สังคมผู้สูงอายุไทยยังอยู่ระดับประถม. วารสารประชากรและการพัฒนา: ปีที่ 32 ฉบับที่ 6.
กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

มาโนช กงกะนันทน์. (2538). ศิลปะการออกแบบ. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพาณิช จำกัด.
มิ่งสรรพ์ ขาวสะอาด และณัฎฐภรณ์ เลี่ยมจรัสกุล. (2556). ชีวิตคนไทยในสองทศวรรษของการพัฒนา. กรุงเทพฯ:
แผนงานสร้างเสริมนโยบายสาธารณะที่ดี.

วิมลสิทธิ์ หรยางกูร. (2541). พฤติกรรมมนุษย์กับสภาพแวดล้อม: มูลฐานทางพฤติกรรมเพื่อการออกแบบและการวางแผน.
พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วิรุณ ตั้งเจริญ. (2545). ออกแบบกราฟิค. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สันติศิริการพิมพ์

ศิริพงศ์ พยอมแย้ม. (2533). การเลือกและการใช้สื่อการสอน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

ศิริพรณ์ ปีเตอร์. (2549). ออกแบบกราฟิก. กรงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.

สินีนาถ คุ้มแสงเทียน. (ม.ป.ป.). หลักการออกแบบกราฟิก. เอกสารประกอบการสอน: แผนกวิชาคอมพิวเตอร์กราฟิก.
พิษณุโลก: วิทยาลัยอาชีวศึกษา.

สุปิติ จันทร์ประสิทธิ์. (2543). การศึกษาออกแบบระบบป้ายสัญลักษณ์มาตรฐานสำหรับกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

องค์อร วงษาลังการ. (2553). การใช้ตัวอักษรและสัญลักษณ์ในงานออกแบบนิเทศศิลป์เพื่อรองรับผู้พิการทางสายตา
ประเภทเห็นเลือนราง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

อารยะ ศรีกัลยาณบุตร. (2550). การออกแบบสิ่งพิมพ์. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: บริษัท วิสคอมเซ็นเตอร์ จำกัด.

เอื้อเอ็นดู ดิศกุล ณ อยุธยา. (2543). ระบบป้ายสัญลักษณ์. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: พลัสเพลส.

Kuwayama Yasaburo. (1973). Logotypes of the world. Tokyo: Kashiwa Shobo.