Tourism route managing into World Heritage: Sukhothai, Sisatchanalai and Kamphaengpetch Historical Parks.

Main Article Content

Anuspong Kraikriengsri

Abstract

“Tourism route managing into World Heritage: Sukhothai, Sisatchanalai and Kamphaengpetch Historical Parks.” This research is the study of Sukhothai Art including Historical, Geography, style and influence of Art, Conservation process in order to design and manage alternative route of tourism in Sukhothai, Sisatchanalai and Kamphaengpetch Historical Parks.
Sukhothai Art was an era of splendor and unique art of Thailand during 1900 BC. Sukhothai was administrative center located in lower northern part of Thailand and had Sisatchanalai, Pitsanulok and Kamphaengpetch as satellite towns. Sukhothai, Sisatchanalai and Kamphaengpetch Historical Parks has been declared world heritages lists since December 13, 1993. It became biggest group of Historical Parks of Thailand. Moreover, it has been restored by the reservation process and established executive management of tourism in the park area. The 6th Regional Officer of Fine Arts Department, The 3rd Unit officer of Fine Arts Department has paid an important role not only in promoting tourism but encouraged studying Historical Art in these Historical Parks as well.

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

บวรเวท รุ่งรุจี และคณะ. (2525). รายงานสรุปผลการวิจัยการขุดค้นทางโบราณคดี ปีพุทธศักราช 2520-2525.

(อัดสำเนาเย็บเล่ม). โครงการอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย.

มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2526). เที่ยวเมืองพระร่วง. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา.

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2545). การวิเคราะห์ข้อมูลจากการขุดค้นทางโบราณคดีร่วมกับข้อมูลด้านศิลาจารึก และประวัติศาสตร์

ศิลปะสมัยสุโขทัย. รายงานวิจัยเสนอต่อสำนักงานสภาวิจัยแห่งชาติ.

ศิลปากร, กรม. (2512). รายงานการสำรวจและขุดแต่งโบราณวัตถุสถานเมืองเก่าสุโขทัย พ.ศ. 2508-2512. คณะกรรมการ

ปรับปรุงบูรณะโบราณสถาน จังหวัดสุโขทัย และจังหวัดกำแพงเพชร.

ศิลปากร, สำนักโบราณคดี. (2546). นำชมอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย ศรีสัชนาลัย กำแพงเพชร. (พิมพ์ครั้งที่ 2). สุโขทัย:

วิทยาคอมพิวเตอร์-ออฟเซท.

ศิลปากร, สำนักโบราณคดี. (2535). ทำเนียบโบราณสถานอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย. (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ:

สำนักพิมพ์สมาพันธ์.

ศิลปากร, สำนักโบราณคดี. (2531). ทำเนียบโบราณสถานอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย. เอกสารกองโบราณคดี

หมายเลข 8/2530.

สันติ เล็กสุขุม. (2548). รวมบทความ มุมมอง ความคิด และความหมาย งานช่างไทยโบราณ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์

เมืองโบราณ.

สันติ เล็กสุขุม. (2557). ประวัติศาสตร์ศิลปะไทย. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.

สันติ เล็กสุขุม. (2549). ศิลปะล้านนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.

สันติ เล็กสุขุม. (2549). ศิลปะสุโขทัย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.

สุวิทย์ จิระมณี. (2544). แหล่งโบราณสถานกับการท่องเที่ยว เอกสารโครงการอบรมมัคคุเทศก์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). ชลบุรี:

คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา.

สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. ศิลปสุโขทัย. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการฝ่ายวัฒนธรรมของคณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยการศึกษา

วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมสหประชาชาติ, ม.ป.พ.

อนัสพงษ์ ไกรเกรียงศรี. (2559). การสันนิษฐานรูปแบบทางสถาปัตยกรรม ปรางค์ปู่จ่า ตำบลนาเชิงคีรี อำเภอคีรีมาศ

จังหวัดสุโขทัย.