Study in architecture of bangkhang ancient city Sawankhalok and Tungsaliem district, Sukhothai province

Main Article Content

Anuspong Kraikriengsri

Abstract

        Bangkhang ancient city has played an important role in context of Sukhothai Art. It was one of main cities on the Phraruang road that was connected between Sukhothai and Sisatchanalai. This place has traces of the ancient sites that are older than Sukhothai era such as Wat Yaichaimongkol, Wat Bot, Wat Jedteaw, Wat Rimtang and Wat Kaodeur.       


        Nowadays Bangkhang ancient city was restored according to restoration process of the Fine Art Department. However, this ancient city is still not in perfect condition. Archaeological sites of Bangkhang have been encroached by surrounding temples and communities. Moreover many roads were built by the government through historical sites. Bangkhang ancient city is also located outside historical park and far away from travel route. As a result the place was ignored and lacked of maintenance from government.


        This research aims to study geography, history, restoration, plan, ratio, style, shape and element of architecture in order to find and present reconstruction models of reconstruction models that are represented identity and value of Sukhothai Architecture Art


       

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

ธิดา สาระยา. (2530). “สุโขทัย.” ใน เมืองสุโขทัยนี้ดี. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.

บวรเวท รุ่งรุจี และคณะ. (2525). รายงานสรุปผลการวิจัยการขุดค้นทางโบราณคดี ปีพุทธศักราช 2520-2525.

(อัดสำเนาเย็บเล่ม). โครงการอุทยานประวัติศาสตร์สุโขทัย.

พญาลิไท. (2515). ไตรภูมิพระร่วง. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรณาคาร.

มงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2526). เที่ยวเมืองพระร่วง. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา.

รุ่งโรจน์ ธรรมรุ่งเรือง. (2557). ศิลปะเขมร. กรุงเทพฯ: มติชน.

วนาพร คำบุศย์. (2553). การศึกษาพัฒนาการทางวัฒนธรรมของชุมขนเมืองโบราณบางขลัง ในเขตอำเภอสวรรคโลก และ

อำเภอทุ่งเสลี่ยม จังหวัดสุโขทัย (ระหว่างพุทธศตวรรษที่ 18-22). วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาโบราณคดี

สมัยประวัติศาสตร์ คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ศรีศักดิ์ วัลลิโภดม. (2552). เมืองโบราณในอาณาจักรสุโขทัย. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยคดีศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

ศักดิ์ชัย สายสิงห์. (2545). การวิเคราะห์ข้อมูลจากการขุดค้นทางโบราณคดีร่วมกับข้อมูลด้านศิลาจารึก และประวัติศาสตร์

ศิลปะสมัยสุโขทัย. รายงานวิจัยเสนอต่อสำนักงานสภาวิจัยแห่งชาติ.

ศิลปากร, กรม. (2535). ทำเนียบโบราณสถานอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย. พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ: สมาพันธ์. ศิลปากร, กรม. (2512). รายงานการสำรวจ และขุดแต่งโบราณวัตถุสถานเมืองเก่าสุโขทัย พ.ศ. 2508-2512. คณะกรรมการ

ปรับปรุงบูรณะโบราณสถาน จังหวัดสุโขทัย และจังหวัดกำแพงเพชร.

สันติ เล็กสุขุม. (2551). โบราณสถานกับรูปแบบสันนิษฐาน มรดกโลก สุโขทัย ศรีสัชนาลัย กำแพงเพชร 2. กรุงเทพฯ:

ทวีวัฒน์การพิมพ์.

สันติ เล็กสุขุม. (2548). รวมบทความ มุมมอง ความคิด และความหมาย งานช่างไทยโบราณ. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.

สันติ เล็กสุขุม. (2549). ศิลปะสุโขทัย. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์เมืองโบราณ.

สุรพล ดำริห์กุล. (2545). ข่วงเมือง และวัดหัวข่วง กับแบบแผนของเมืองในดินแดนล้านนา. กรุงเทพฯ: เมืองโบราณ.

สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. (2539). ศิลปะขอม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.

สุภัทรดิศ ดิศกุล, หม่อมเจ้า. ศิลปสุโขทัย. กรุงเทพฯ: คณะกรรมการฝ่ายวัฒนธรรมของ คณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยการศึกษา

วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมสหประชาชาติ, ม.ป.พ.