Cultural map based on the spatial contextual in the lower area of Samut Sakhon provinces
Main Article Content
Abstract
The research aims to study the cultural capital data of the lower part of Samut Sakhon province and to assess the graphic elements and their contextual identity for applying to the cultural mapping design of the area. The research methodologies were community resource surveys, interviews, dialogues with key informants by purposive sampling and Snowball sampling (e.g., representatives from public organizations, academic institutes, and cultural entrepreneurs in the area), observation in cultural and traditional activities, photo recording of landscape, sites, and culture relating to the province slogan. In addition, the cultural mapping design was evaluated by 25 representative samples through a questionnaire. The contextual identity, the draft structure, and the elements used for the cultural mapping design and cultural products were initiated to enable better communication and easier functionality. This included functional value e.g., line, pattern, image, shape, color, texture, and material, and also emotional value e.g., appreciation towards stories, values, and meanings in the community wisdom which is interpreted into the universal format e.g., symbol, mood, and tone for applying to the design. The cultural mapping design consisted of (1) 1 cultural map of Lower Samut Sakhon (2) 1 map of local Thai culture (2) 1 map of Thai-Chinese culture (3) 1 map of Thai-Mon culture.
The results of the research showed that the graphic elements and their contextual identity developed for the cultural mapping design were assessed as “most appropriate”. In this regard, “Possibility for future use” ranked first (Mean = 5.00 and S.D. = 0.00), while “Building good image” ranked second (Mean = 4.96 and S.D. = 0.20) and “Unique identity in line with the objective” third (Mean = 4.92 and S.D. = 0.28). In conclusion, the cultural mapping of Lower Samut Sakhon can contribute to knowledge management, enhance the grassroots economy, and to further add value to cultural products.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ซู่หลี่. (2562). การออกแบบอัตลักษณ์องค์กรร้านอาหารเชิงวัฒนธรรมจีนสำหรับผู้บริโภควัยรุ่นชาวไทย. ศป.ม. (ทัศนศิลป์และการออกแบบ), มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
ดิฐา แสงวัฒนะชัย อำภา บัวระภา และเมทินี โคตรดี. (2560). การสร้างแผนที่มรดกทางวัฒนธรรมผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชนตำบลหนองคูขาด อำเภอบรบือ จังหวัดมหาสารคาม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 36(5), 34-43.
นฤพนธ์ ด้วงวิเศษ ปรีดี พิศภูมิวิถี และคณะ. (2561). สาครบุรี จากวิถีชาวบ้าน : การเปลี่ยนผ่านวิถีชีวิตท้องถิ่นในลุ่มน้ำท่าจีนจังหวัดสมุทรสาคร. กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
ปรีดาพร ไวทยการ. (2554). การออกแบบแผนที่ชุมชนเชิงวัฒนธรรม: การศึกษาความสัมพันธ์ของมิติเวลาและวิถีชีวิตชุมชนกาดหลวง จังหวัดเชียงใหม่. ศศ.ม., มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, เชียงใหม่.
ภาสกร คำภูแสน. (2552). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรม: กรณีศึกษาชุมชนริมน้ำจันทบูร จังหวัดจันทบุรี. ภ.สถ.ม., มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
วิสิทธิ์ โพธิวัฒน์. (2560). การออกแบบสีภาพ และตัวอักษรอัตลักษณ์. สืบค้นเมื่อ กรกฎาคม 2564, จาก https://graphic.bsru.ac.th/.
ศศิธร โตวินัส. (2554). การศึกษาเพื่อจัดทำแผนที่มรดกทางสถาปัตยกรรมชุมชนรักษ์คลองบางพระ จังหวัดตราด. ศศ.ม., มหาวิทยาลัยศิลปากร, นครปฐม.
สำนักงานวัฒนธรรมจังหวัดสมุทรสาคร. (2562). มรดกภูมิปัญญา พหุวัฒนธรรม ชาติพันธุ์. สืบค้นเมื่อกรกฎาคม 2564, จาก https://www.m-culture.go.th/samutsakhon/ebook/B0009/index.html.
สืบพงศ์ จรรยสืบศรี อิศรา กันแตง และสุรพล มโนวงศ์. (2558). แผนที่มรดกทางวัฒนธรรมอำเภอแมแจม จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการหน้าจั่ว ว่าด้วยประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมและสถาปัตยกรรมไทย, 29, 63-85.
อนุวัฒน์ การถัก และทรงยศ วีระทวีมาศ. (2558). ภูมิทัศน์วัฒนธรรม : ความหมาย พัฒนาการทางแนวคิด และทิศทางการศึกษาวิจัย. วารสารวิชาการ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 14(2), 1-12.