Phetchaburi Khao Chae plating design to obtain contemporary art identity

Main Article Content

narathorn satsue
Janjira Apiwattanasirikan
Chayatorn Panbussarakham
Sirirat Bualuang
Piamsak Lomloy

Abstract

The objectives of this research were to study and develop Phetchaburi Khao Chae plating design and study consumer satisfaction towards a plating style of Phetchaburi Khao Chae. All four plating sketches and food containers style of Phetchaburi Khao Chae were designed and considered selecting by five experts. A suitable model was carried out for plate arrangement and the questionnaire was used to study consumer satisfaction by using 50 people. The consumers mostly gave their opinion on sketch design-A and the results of the consumer satisfaction were presented at a high level (4.18±0.08). For, the plating design showed that the highest level of consumer satisfaction was 4.26±0.06 and the product design was a high level (4.16±0.11). The value and functional benefit showed that satisfaction at a high level was 4.20±0.01. The channel of distribution had the high satisfaction was 4.12±0.21.

Article Details

Section
บทความวิจัย

References

กฤษณา ชูโชนาค. (2560). การพัฒนาดินปั้นจากโอเอซิสเหลือใช้สำหรับงานใบตอง (คศ.ม.), มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล

พระนคร, กรุงเทพฯ.

กิตติศักดิ์ ธรรมศักดิ์ชัย. (2557). การศึกษาและพัฒนาของที่ระลึกจากเครื่องแขวนไทย (ค.อ.ม.) สถาบันเทคโนโลยีพระจอม

เกล้าคุณทหารลาดกระบัง, กรุงเทพฯ.

จินดาวรรณ สิงคงสิน. (2558). ผู้จัดการรายวัน ฟูดสไตลิสต์ ผู้รังสรรค์ศิลปะบนจานอาหาร. กรุงเทพฯ: หนังสือพิมพ์ผู้จัดการ

รายวัน.

ซูฟียา เจะอารง. (2547). การเชื่อมโยงสีกับสภาวะอารมณ์ของวัยรุ่นตอนปลายและผู้ใหญ่ตอนต้น (ศศ.ม.), จุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.

ฐปนัท แก้วปาน สราวุธ อิศรานุวัฒน์ และจริยา แผลงนอก. (2563). หลักการและแนวคิดในการออกแบบผลิตภัณฑ์. วารสาร

มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 22(2), 161-182.

นะกะวี ด่านลาพล. (2561). ศิลปะการจัดจานและออกแบบตกแต่งอาหารไทยฟิวชั่น. วารสารบัณฑิตศึกษา, 15(71), 1-13.

ประวิตร เปรืองอักษร. (2554). สัมภาษณ์วันที่ 6 พฤศจิกายน 2554 อ้างถึงใน ปฤณัต นัจนฤตย์ (2554)

ประสพชัย พสุนนท์, ณนนท์ แดงสังวา,ล จินพนธ์ ชุมเกตุ และกนกอร เนตรชู. (2564). เมืองเพ็ชรเมืองสามรส เพชรบุรีเมือง

สร้างสรรค์ด้านอาหารของ Unesgo. เพชรบุรี: คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ปิยรัตน์ ปั้นลี้. (2567). จากจอบสู่จาน: เชฟส์เทเบิลการกินอย่างมีหลักการและภูมิทัศน์อาหาร ไทย. วารสารสังคมศาสตร์

จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย, 54(1), 168-191.

วรัญญู อินทรกำแพง. (2564). เพชรบุรีมีอะไรดี ทำไม เมือง 3 รส’ แห่งนี้จึงถูกยกขึ้นแท่นเมืองสร้างสรรค์ด้าน

อาหารล่าสุดของ UNESCO. สืบค้นเมื่อ 20 พฤศจิกายน 2565, จาก https://thestandard.co/phetchaburi-unesco-

creative-cities-network/

ศุภศิลป์ กุลจิตต์เจือวงศ์. (2560). การวิเคราะห์ผู้รับสารในยุคดิจิทัล. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์, 34(1), 168-187.

สักกฉัฐ ศิวะบวร. (2555). แนวคิด นวัตกรรมจากวัฒนธรรม วิถีการออกแบบขันเคลื่อนโลก. สืบค้นเมื่อ 4 ธันวารม 2565, จาก

http://www.tcdc.or.th /src/16517/

เอกพล ศรีคงรักษ์. (2552). ศิลปะการจัดตกแต่งอาหารคาว. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มิตรสำพันธ์กราฟฟิค จำกัด.

Bellingham, L and Bylee, J.A. (2008). Food stylist for Photographers a Guide to Creating Your Own

Apptizing Art. UK: Oxford University Press.

Oxford University. (2006). Oxford Word power Dictionary. UK: Oxford University Press.

Sarioglan, M. (2014). Fusion cuisine education and its relation with molecular gastronomy

education (comparative course content analysis). International Journal on New Trends in

Education and Their Implications, 5(3), 64-70.