การศึกษาลวดลายตราประทับดินเผาบ้านเชียง เพื่อการพัฒนาสร้างสรรค์งานจักสาน ชุมชนหนองหาน จังหวัดอุดรธานี

Main Article Content

กนิษฐา เรืองวรรณศักดิ์

บทคัดย่อ

งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ1)ศึกษาลวดลายตราประทับดินเผาบ้านเชียง เพื่อทำการวิเคราะห์และถอดแบบลวดลายใหม่ประยุกต์เป็นลายจักสาน 2) นำลวดลายมาบูรณาการสู่การออกแบบผลิตภัณฑ์เครื่องใช้ในบ้าน 3) ประเมินผลการออกแบบ วิธีการวิจัยโดยการสัมภาษณ์แนวทางการออกแบบจากปราชญ์ชาวบ้านด้านจักสาน 2 ท่าน ประเมินการออกแบบลวดลายโดยผู้ทรงคุณวุฒิด้านการออกแบบและผู้ชำนาญด้านจักสาน 4 ท่าน และประเมินความพึงพอใจต้นแบบโดยกลุ่มผู้บริโภค จำนวน 300 คนพบว่า ตราประทับดินเผาบ้านเชียงจำแนกได้ 3 กลุ่มลาย คือ กลุ่มลายเส้น กลุ่มลายเรขาคณิต และกลุ่มลายธรรมชาติ ลายที่สร้างความแปลกใหม่ในงานจักสาน คือ กลุ่มลายธรรมชาติ ได้แก่ ลวดลายใบไม้ (ลายใบโพธิ์) มีความเป็นสิริมงคล สื่อถึงพระพุทธศาสนา และลวดลายควาย เป็นสัตว์ที่สื่อถึงความอุดมสมบูรณ์คู่กับเกษตรกรไทย ผู้ผลิตจะคำนึงถึงความเป็นไปได้ในการผลิตและจำหน่าย วัตถุดิบหาได้ง่ายในชุมชน ขนาดชิ้นงานต้องมีความเหมาะสมกับการวางจำหน่ายในบูธ OTOP ถ้าสินค้ามีขนาดใหญ่ เช่น เก้าอี้ โคมไฟ ฉากกั้น จะส่งผลกระทบด้านพื้นที่ในการจำหน่ายและการขนส่ง ดังนั้น ผลิตภัณฑ์ของตกแต่งควรมีขนาดเล็ก เช่น ผลิตภัณฑ์บนโต๊ะอาหาร ผลการประเมินการออกแบบตะกร้าใส่ของจักสานไม้ไผ่ (ลายควาย) สรุปได้ว่ามีความสวยงามและสามารถสื่อลักษณะได้ อยู่ในระดับมากที่สุด (ค่าเฉลี่ย 4.75)ชุดที่รองจานงานจักสานคล้า (ลายใบโพธิ์) สรุปได้ว่ามีความสวยงามและสามารถสื่อลักษณะได้ อยู่ในระดับมากที่สุด (ค่าเฉลี่ย 4.70) ภาพรวมความพึงพอใจต้นแบบผลิตภัณฑ์ของตกแต่งบ้านอยู่ในเกณฑ์มาก (ค่าเฉลี่ย 4.29)

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กนิษฐา เรืองวรรณศักดิ์. (2557). ลวดลายประทับดินเผาบ้านเชียง :บูรณาการสู่การออกแบบผลิตภัณฑ์เชิงพาณิชย์. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น. 6(2), 1-25.

กนิษฐา เรืองวรรณศักดิ์. (2558). คู่มือ การนำองค์ความรู้ลูกกลิ้งและตราประทับดินเผาบ้านเชียง : ลวดลาย สู่งานออกแบบผลิตภัณฑ์. อุดรธานี : โรงพิมพ์บ้านเหล่า.

คำภูเพชร วานิชวงศ์ และศักดิ์ชาย สิกขา. (2553). การศึกษาศิลปะ “ฮูป”ฝาผนังในเขตพื้นที่แขวงหลวงพระบาง สปป.ลาว เพื่อประยุกต์ใช้ในการออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ ประเภทของที่ระลึก. วารสารศิลปกรรมบูรพา.13(1), 21-31.

นัฐท์ธีรนนช์ รอดชื่น. (2560). การออกแบบผลิตภัณฑ์จักสานไม้ไผ่โดยใช้ภูมปัญญาท้องถิ่น วิสาหกิจชุมชนกลุ่มหัตถกรรมจักสานพื้นบ้าน บ้านดงชะพลู ตำบลบางมะฝ่อ อำเภอโกรกพระ จังหวัดนครสวรรค์. วารสารวิชาการ AJNU ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร. 8(1), 12-23.

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง. (2555). เอกสารคลังพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียงประจำปี 2518- 2554. อุดรธานี : พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง.

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง. (2557). ลูกกลิ้งและตราประทับดินเผาบ้านเชียง. อุดรธานี : พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง. โบราณวัตถุจัดแสดง.

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง. (2558). มรดกศิลป์คืนถิ่นมาตุภูมิ. อุดรธานี : พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง. นิทรรศการหมุนเวียน วันที่ 2 เมษายน - 31 กรกฎาคม 2558.

พิสิฐ เจริญวงศ์. (2530). มรดกบ้านเชียง.กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ภัทราพร ตั๊นงา. (2557). มรดกไทยคืนถิ่น! สหรัฐฯ มอบโบราณวัตถุสมัยก่อนประวัติศาสตร์ 554 ชิ้น คืนไทย / กรมศิลปากร จ่อทำทะเบียน และจัดแสดงบ้านเชียง. สืบค้นเมื่อ 19 พฤศจิกายน 2557, จาก https://patnews.wordpress.com/2014/11/19/.

วิบูลย์ ลี้สุวรรณ. (2531).ผ้าไทย. กรุงเทพฯ : องค์การค้าของคุรุสภา.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (2530). ศิลปวัฒนธรรมฉบับพิเศษ “บ้านเชียง”. กรุงเทพฯ : สำนักศิลปวัฒนธรรม.

อัษฎางค์ รอไธสง และคณะ. (2559). การศึกษาและพัฒนาผลิตภัณฑ์ลวดลายเฉพาะถิ่นงานทอเสื่อกก กลุ่มพนมรุ้งเสื่อกกและหัตถกรรม อำเภอเฉลิมพระเกียรติ จังหวัดบุรีรมย์. วารสารวิชาการ AJNU ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวร. 7(2), 147-157.

Armand J. Labbe. (2002). BAN CHIANG Art and Prehistory of Northeast Thailand. Tustin, CA : Smith Printers and Lithographers.

Joyce C. White. (1952). Discovery of a Lost Bronze Age BAN CHIANG. Philadephia, PA : University of Pennsylvania Press.