การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์จากไหมและวัตถุดิบภายในชุมชน กรณีศึกษา อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์

Main Article Content

เมธ์วดี พยัฆประโคน
ชิดชัย สายเชื้อ

บทคัดย่อ

          บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์จากไหมและวัตถุดิบภายในชุมชน  และ 2. เพื่อประเมินความพึงพอใจของกลุ่มตัวอย่างที่มีต่อการพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์  กลุ่มตัวอย่าง คือ หัวหน้ากลุ่มวิสาหกิจชุมชน อ.ประโคนชัย ได้แก่ กลุ่มกะลามะพร้าวขัดมัน ต.ประโคนชัย กลุ่มผ้าไหมบ้านโคกเมือง ต.จระเข้มาก กลุ่มพัฒนาอาชีพผลิตภัณฑ์ไม้ไผ่บ้านหนองบอน    ต.หนองบอน ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มวิสาหกิจชุมชนผู้ผลิตงานไม้ กะลา และผ้าทอมือ มีการจัดตั้งกลุ่มมากกว่า 10 ปี ทุกกลุ่มสามารถพัฒนารูปแบบได้ตามคำสั่งซื้อด้วยแรงงานภายในชุมชน กลุ่มผู้ซื้อส่วนใหญ่เป็นคนภายนอกชุมชน 2 แบบสอบถามความพึงพอใจด้านการพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์ของผู้ทรงคุณวุฒิ พบว่า ตัวแทนสัญลักษณ์ความสุขของครอบครัวไทย คือ ช้าง  ใบบัว และหน้ากาล เหมาะสมต่อการออกแบบผลิตภัณฑ์ชุมชน ดังนี้ 1. ชุดโคมไฟใบบัว  ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.50)  2. ชุดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร ผลการวิเคราะห์ พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.52)  ได้แก่ ผ้าปูโต๊ะ ที่รองจาน กล่องทิชชู่ ที่รองแก้ว 3. ชุดกระเป๋าสุภาพสตรีจากแนวคิดลูกมะเฟือง ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.50)     ได้แก่  กระเป๋าสตางค์, กระเป๋าทรงลูกมะเฟือง ขนาด 10”, 14” และ 16” 4) ชุดหมอนตกแต่งห้องจากแนวคิดใบบัว ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก  ( = 4.46) ได้แก่ ชุดหมอนกลม ขนาด 48x48 cm., ชุดหมอนอิงเหลี่ยม ขนาด 46x46 cm., ขนาด 37x40 cm., ขนาด 37x46 cm. และขนาด 48x48 cm. 5) ชุดผ้าพันคอลายปักลายหน้ากาล ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.44)  6) พวงกุณแจจากเศษผ้าไหม ผลการวิเคราะห์ พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.42) ได้แก่  ปลอกหุ้มแก้ว และกระเป๋า


 


 

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ชวลิต สิทธิฤทธิ์. (2559). จับต้องได้-จับต้องไม่ได้: ความไม่หลากหลายในความหลากหลาของมรดกทางวัฒนธรรม. วารสาร

มนุษยศาสตร์และสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฎสุราษฎร์ธานี, 8(2). 141-160.

ณรงค์ เส็งประชา. (2537). สังคมวิทยา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิทักษ์อักษร

นิรัช สุดสังข์. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางการออกแบบ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสไตร์

ยศ สันตสมบัติ. (2544). มนุษย์กับวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

ยุภา ประยงค์ทรัพย์. (2555). การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชนเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากกรณี ประเทศไทยและสาธารณรัฐ

ประชาธิปไตยประชาชนลาว. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.

อัจฉรา ภาณุรัตน์ และสุริยะ ชนะชัย (2555). วัฒนธรรมและเศรษฐกิจชุมชนอีสาน. ในยุภา ประยงค์ทรัพย์ (บรรณาธิการ). การ

บริหารจัดการวิสาหกิจชุมชนเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานราก. (หน้า 110-141). กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์

วัฒนะ จูฑะวิภาต. (2552). ศิลปะพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

สำนักงานพัฒนาชุมชน. (2560). ประวัติอำเภอประโคนชัย. สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอประโคนชัย. บุรีรัมย์. มปน.

อมรรัตน์ อนันต์วราพงษ์. (2560). หลักการวิจัยเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย

อรัญ วานิชการ. (2559). การออกแบบผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย