การออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์จากไหมและวัตถุดิบภายในชุมชน กรณีศึกษา อ.ประโคนชัย จ.บุรีรัมย์
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์จากไหมและวัตถุดิบภายในชุมชน และ 2. เพื่อประเมินความพึงพอใจของกลุ่มตัวอย่างที่มีต่อการพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ หัวหน้ากลุ่มวิสาหกิจชุมชน อ.ประโคนชัย ได้แก่ กลุ่มกะลามะพร้าวขัดมัน ต.ประโคนชัย กลุ่มผ้าไหมบ้านโคกเมือง ต.จระเข้มาก กลุ่มพัฒนาอาชีพผลิตภัณฑ์ไม้ไผ่บ้านหนองบอน ต.หนองบอน ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มวิสาหกิจชุมชนผู้ผลิตงานไม้ กะลา และผ้าทอมือ มีการจัดตั้งกลุ่มมากกว่า 10 ปี ทุกกลุ่มสามารถพัฒนารูปแบบได้ตามคำสั่งซื้อด้วยแรงงานภายในชุมชน กลุ่มผู้ซื้อส่วนใหญ่เป็นคนภายนอกชุมชน 2 แบบสอบถามความพึงพอใจด้านการพัฒนารูปแบบผลิตภัณฑ์ของผู้ทรงคุณวุฒิ พบว่า ตัวแทนสัญลักษณ์ความสุขของครอบครัวไทย คือ ช้าง ใบบัว และหน้ากาล เหมาะสมต่อการออกแบบผลิตภัณฑ์ชุมชน ดังนี้ 1. ชุดโคมไฟใบบัว ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.50) 2. ชุดเครื่องใช้บนโต๊ะอาหาร ผลการวิเคราะห์ พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.52) ได้แก่ ผ้าปูโต๊ะ ที่รองจาน กล่องทิชชู่ ที่รองแก้ว 3. ชุดกระเป๋าสุภาพสตรีจากแนวคิดลูกมะเฟือง ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.50) ได้แก่ กระเป๋าสตางค์, กระเป๋าทรงลูกมะเฟือง ขนาด 10”, 14” และ 16” 4) ชุดหมอนตกแต่งห้องจากแนวคิดใบบัว ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.46) ได้แก่ ชุดหมอนกลม ขนาด 48x48 cm., ชุดหมอนอิงเหลี่ยม ขนาด 46x46 cm., ขนาด 37x40 cm., ขนาด 37x46 cm. และขนาด 48x48 cm. 5) ชุดผ้าพันคอลายปักลายหน้ากาล ผลการวิเคราะห์พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.44) 6) พวงกุณแจจากเศษผ้าไหม ผลการวิเคราะห์ พบว่าอยู่ในระดับมาก ( = 4.42) ได้แก่ ปลอกหุ้มแก้ว และกระเป๋า
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ชวลิต สิทธิฤทธิ์. (2559). จับต้องได้-จับต้องไม่ได้: ความไม่หลากหลายในความหลากหลาของมรดกทางวัฒนธรรม. วารสาร
มนุษยศาสตร์และสังคม มหาวิทยาลัยราชภัฎสุราษฎร์ธานี, 8(2). 141-160.
ณรงค์ เส็งประชา. (2537). สังคมวิทยา (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: พิทักษ์อักษร
นิรัช สุดสังข์. (2559). ระเบียบวิธีวิจัยทางการออกแบบ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสไตร์
ยศ สันตสมบัติ. (2544). มนุษย์กับวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ยุภา ประยงค์ทรัพย์. (2555). การบริหารจัดการวิสาหกิจชุมชนเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานรากกรณี ประเทศไทยและสาธารณรัฐ
ประชาธิปไตยประชาชนลาว. มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.
อัจฉรา ภาณุรัตน์ และสุริยะ ชนะชัย (2555). วัฒนธรรมและเศรษฐกิจชุมชนอีสาน. ในยุภา ประยงค์ทรัพย์ (บรรณาธิการ). การ
บริหารจัดการวิสาหกิจชุมชนเพื่อพัฒนาเศรษฐกิจฐานราก. (หน้า 110-141). กรุงเทพฯ: สร้างสรรค์
วัฒนะ จูฑะวิภาต. (2552). ศิลปะพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
สำนักงานพัฒนาชุมชน. (2560). ประวัติอำเภอประโคนชัย. สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอประโคนชัย. บุรีรัมย์. มปน.
อมรรัตน์ อนันต์วราพงษ์. (2560). หลักการวิจัยเพื่อพัฒนาผลิตภัณฑ์ภูมิปัญญาไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย
อรัญ วานิชการ. (2559). การออกแบบผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย