รูปแบบการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมมองผ่านปรัชญาหลังนวยุคของพุทธทาสภิกขุ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้นี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาพหุสารัตถะเกี่ยวกับแนวคิดการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรม 2) ศึกษาแนวคิดปรัชญาหลังนวยุคของพุทธทาสภิกขุว่าด้วยสังคมพหุวัฒนธรรม 3) ประยุกต์หลักปรัชญาหลังนวยุคของพุทธทาสภิกขุในการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรม 4) สร้างองค์ความรู้ใหม่เกี่ยวกับรูปแบบการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมมองผ่านปรัชญาหลังนวยุคของพุทธทาสภิกขุ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ด้วยวิธีการวิจัยเชิงเอกสารภายใต้กระบวนการศึกษาเชิงวิเคราะห์ วิจักษ์ และวิธาน เพื่อนำไปสู่การสร้างองค์ความรู้ใหม่ทางปรัชญาและศาสนา

          ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมมองผ่านปรัชญาหลังนวยุคของพุทธทาสภิกขุ เป็นการประยุกต์ใช้หลักปณิธาน3 ของพุทธทาสภิกขุเป็นกรอบความคิดในการสร้างรูปแบบ คือ หนึ่ง การรับรู้ (Perception) คือ ภาวะแห่งการรับรู้เข้าใจตนเอง เป็นการส่งเสริมให้ศาสนิกของแต่ละศาสนาได้ศึกษาทำความเข้าใจแก่นแท้แห่งคำสอนในศาสนาของตนและนำมาปฏิบัติอย่างเคร่งครัด เพราะเป้าหมายของทุกศาสนามุ่งสอนให้ศาสนิกทำความดี และความดีเป็นเป้าหมายของการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรม สอง การเรียนรู้ (Learn) คือ ภาวะการเรียนรู้เข้าใจผู้อื่น เป็นการส่งเสริมให้สมาชิกในสังคมได้มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ถึงวิถีชีวิตของเพื่อนร่วมสังคม เพื่อสร้างความเข้าใจอันดีระหว่างกัน เพราะเมื่อรู้เข้าใจกันอย่างถูกต้องแล้วจะส่งผลให้การปฏิบัติต่อกันเป็นไปอย่างถูกต้องเป็นการป้องกันและลดปัญหาความขัดแย้งในสังคมพหุวัฒนธรรม สาม การร่วมมือ (Cooperate) คือ ความร่วมมือช่วยเหลือกัน การร่วมมือกันในลักษณะการสร้างพลังทางสังคม ในการแสวงหาแนวทางการอยู่ร่วมกันในสังคมพหุวัฒนธรรมอย่างสันติสุขบนพื้นฐานความแตกต่างหลากหลายโดยมีเป้าหมายร่วมกัน คือ สร้างความเป็นเอกภาพในความหลากหลาย ผลการวิจัยดังกล่าวถือเป็นองค์ความรู้ใหม่ที่ได้ คือ PLC Model