THE DEVELOPMENT OF ANCIENT COMMUNITIES SETTLED DOWN AT PHNOM RUNG, BURIRAM PROVINCE
Keywords:
ชุมชนโบราณ, พนมรุ้ง, การตั้งถิ่นฐานAbstract
The study has revealed the fact that the topography of Phnom Rung was suitable fot the settlements of the ancient communities. There were 46 ancient communities established around Phnom Rung starting from the 7th-9th century A.D. The communities became more crowded during the 10th century A.D. when the Khmer cultures had spread into the area. After the Khmer influences, many cultural changes occurred, such as, the pattern of settlement, water resource management, and religious sanctuaries on Phnom Rung. Phnom Rung was compared to Kailasa which was believed to be the abode of Siva (one of the principal Hindu deities). Phnom Rung Temple therefore, could be regarded as the center of Hinduism (Saivism).
It is assumed that the ancient communities were extremely crowded during the construction of the main building of Phnom Rung. Major evidence that shows the relationship between the communities and Phnom Rung are boundary stones and Khmer ceramics which were found in every community in the study area. Apart from the center of the religion, Phnom Rung maintained the center of the surrounding communities. After the Khmer kingdom was weakened in the 13th century A.S., the role of Phnom Rung as the center of religious activities and communities diminished and finally vanished.
References
ทิวา ศุภจรรยาและผ่องศรี วนาสิน. โครงการวิจัยชุมชนโบราณจากภาพถ่ายทางอากาศ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. กรุงเทพฯ : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2525.
เทพรัดนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี, สมเด็จฯ พระ. จารึกพบที่ปราสาทพนมรุ้ง. วิทยานิพนธ์ศิลปตาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาจารึกภาษาตะวันออก บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร, 2521.
ตรีศักร วัลลิโภดม. ศิลปวัฒนธรรมฉบับพิเศษ แอ่งอารยธรรมอีสาน แฉหลักฐานโบราณคดีพลิกโฉมหน้าประวัติศาสตร์ไทย, กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มติชน, 2546.
ศิลปากร, กรม. จารึกในประเทศไทย เล่ม 1, 3-4. กรุงเทพฯ : หอสมุดแห่งชาติ, 2529.
ศิลปากร, กรม. เครื่องถ้วยจากแหล่งเตาเผาจังหวัดบุรีรัมย์. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์แห่งประเทศไทย, 2532.
ศิลปากร, กรม. แหล่งโบราณคดีประเทศไทย เล่ม 4 (ภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนล่าง) กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด, 2533.
ศิลปากร, กรม. ทำเนียบโบราณสถานขอมในประเทศไทย เล่ม 2 จังหวัดบุรีรัมย์. กรุงเทพฯ : ห.จ.ก.น้ำกังการพิมพ์, 2536.
ศิลปากร, กรม. ปราสาทพนมรุ้ง. กรุงเทพฯ : สำนักโบราณคดีและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ, 2543.
สุรัสวดี อิฐรัตน์, "ตามรอยราชมรรดาของพระเจ้าชัยวรมันที่ 7" เก็บความและเรียบเรียงโดย ชาญวิทย์ เกษตรศิริ และอัมพร จิรัฐติกร, ศิลปวัฒนธรรม 23, 6 (เมษายน 2545), 118-122.
สุริยวุฒิ สุขสวัสดิ์, ม.ร.ว. ปราสาทเขาพนมรุ้ง : ศาสนบรรพตที่งคงามที่สุดในประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มติชน, 2535.
สุริยวุฒิ สุขสวัสดิ์, ม.ร.ว. ศิลปะร่วมแบบเขมรในประเทศไทย ภูมิหลังทางปัญญา-รูปแบบทางศิลปกรรม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มดิชน, 2537.
อลิซาเบธ มัวร์, "การจัดการ (แหล่ง) น้ำในสมัยโบราณของอีสาน" เก็บความโดยรักชนก โตสุพันธุ์, ศิลปากร 32, 3 (กรกฎาคม - สิงหาคม 2531), 48-53.
Downloads
Issue
Section
License
บทความนี้เป็นผลงานของข้าพเจ้าแต่เพียงผู้เดียว และ/หรือเป็นผลงานของข้าพเจ้าและผู้ร่วมงาน ตามชื่อที่ระบุในบทความจริง และเป็นผลงานที่มิได้ถูกนำเสนอหรือตีพิมพ์ที่ใดมาก่อน