รูปแบบการท่องเที่ยววิถีป่าชุมชนของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยว คนต้นน้ำบ้านวังไทร ตำบลถ้ำใหญ่ อำเภอทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราช

ผู้แต่ง

  • นาถนลิน สีเขียว วิทยาลัยเทคโนโลยีอุตสาหกรรมและการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย
  • เสาวคนธ์ ชูบัว วิทยาลัยเทคโนโลยีอุตสาหกรรมและการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยี ราชมงคลศรีวิชัย

DOI:

https://doi.org/10.55164/ecbajournal.v16i1.262580

คำสำคัญ:

การท่องเที่ยวโดยชุมชน, รูปแบบการท่องเที่ยววิถีป่าชุมชน, กลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยว

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาเส้นทางท่องเที่ยววิถีป่าชุมชนของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวคนต้นน้ำบ้านวังไทร 2) กำหนดกิจกรรมการท่องเที่ยวของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวคนต้นน้ำบ้านวังไทร 3) ผลิตสื่อสำหรับเผยแพร่กิจกรรมด้วยเทคโนโลยีสารสนเทศของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวคนต้นน้ำบ้านวังไทร และ 4) ศึกษาความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญที่มีต่อรูปแบบการท่องเที่ยววิถีป่าชุมชนของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวคนต้นน้ำบ้านวังไทร งานวิจัยนี้ใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้กลุ่มผู้ให้ข้อมูลสำคัญจำนวน 20 คน โดยเลือกแบบเจาะจง ประกอบไปด้วยนักวิชาการ 5 คน ตัวแทนชุมชน 5 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยกิจกรรมเดินป่าและการสนทนากลุ่มย่อย และผู้เชี่ยวชาญด้านการจัดการท่องเที่ยวชุมชนจำนวน 10 คน เก็บรวบรวมข้อมูลโดยวิธีการสัมภาษณ์โดยใช้แบบสัมภาษณ์แบบมีโครงสร้าง เพื่อศึกษาความคิดเห็นของผู้เชี่ยวชาญ การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การวิเคราะห์เนื้อหา

ผลการวิจัยพบว่า 1) เส้นทางท่องเที่ยววิถีป่าชุมชนคนต้นน้ำบ้านวังไทรมี 1 เส้นทาง ระยะทาง 7 กิโลเมตร ประกอบด้วย 9 จุดเรียนรู้ ที่มีความโดดเด่นและมีศักยภาพในการนำกิจกรรมวิถีป่ามาสร้างการมีส่วนร่วมของนักท่องเที่ยว 2) กิจกรรมท่องเที่ยวแบบ 1 วัน สำหรับนักท่องเที่ยวที่สนใจกิจกรรมท่องเที่ยวชุมชนที่ต้องการความแปลกใหม่ชอบการผจญภัย และชอบท่องเที่ยวธรรมชาติ 3) สื่อเผยแพร่กิจกรรมด้วยเทคโนโลยีสารสนเทศ ประกอบด้วย ป้ายสื่อความหมาย โบรชัวร์คู่มือนักท่องเที่ยวชนิดพกพา  และเฟสบุ๊คแฟนเพจวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยวคนต้นน้ำบ้านวังไทร และ 4) ผู้เชี่ยวชาญมีความคิดเห็นด้านความเหมาะสมของจุดเรียนรู้บนเส้นทางท่องเที่ยววิถีป่าชุมชนบ้านวังไทรทั้ง 9 จุด และ ด้านความเหมาะสมของกิจกรรมการท่องเที่ยวแบบ 1 วันว่าเหมาะสมมากที่สุด สำหรับด้านความเหมาะสมการใช้สื่อสำหรับเผยแพร่กิจกรรมมีความเห็นว่าเหมาะสมมาก และสำหรับด้านอื่นคือการพัฒนาทักษะการสื่อสารภาษาอังกฤษสำหรับนักสื่อความหมายชุมชนเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวต่างชาติได้ในอนาคต และเสนอแนะชุมชนให้เตรียมความพร้อมด้านความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว

เอกสารอ้างอิง

Buakaw, S., Petchit, J., & Thammachot, N. (2018). Participation in the Community Development among People in Barn WanSai Tambon ThamYai Amphoe Thungsong Nakhon Si Thammarat. Unpublished Research Report. Songkhla : Rajamangala University of Technology Srivijaya.

Buamali, S., & Srinaruewan, P. (2019). Developing a Model of Baan Pasakngam Community-vased Tourism Management, Luang Nuea, Sub-district, Doi Daket District. Paper Presented at The 3nd International MultiConference of Management Science 2019 (IMMS 2019), Bansomdej Chaopaya Rajabhat University.

Daolomchan, P., Prapinpongsakorn, S., & Techataweewan, W. (2021). Information-seeking Behaviors of Thai Generation Y Travelers. Journal of Information Science, 39(1), 38-58.

Designated Areas for Sustainable Tourism Administration. (2015). Community-Based Tourism. Bangkok: Co Coon & Co. Ltd.

Lertpongmanee, K. (2022). Community-based Tourism Management for Sustainable Tourism Development. Journal of Pacific Institute of Management science Humanities and Social Sciences, 8(1), 19-33.

Maneeroj, N. (2017). Community Based Tourism Management. Journal of International and Thai Tourism, 13(2), 25-46.

Ministry of Tourism & Sports. (2007). CBT Network handbook. Bangkok: Srimungkarnpim.

Naksanee, T. (2012). A Project to Develop Tourism Routes: A Case Study of Dvaravati Civilization-Khmer Sites in Ratchaburi Province, Thailand. Journal of International and Thai Tourism, 8(2), 1-17.

Paladsuwattanabuddhikun. P. (2021). The Development of the Ecotourism Routs in Neanmaprang District Phitsanulok Province. Journal of Social Science and Buddhistic Anthropology, 6(8), 87-99.

Promphon, W., & Wattanapinyo, A. (2018). Community Preparedness and Spatial Development for Eco-tourism in Pha Luang Waterfall Forest Park, Ubon Ratchathani Province. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 11(2), 2623-2639.

Sasong, C., Sasong, S., & Binprathan, A. (2020). The Development of Eco-tourism Routes Through the Participation of Baan Pa-Miang Community Stakeholders, Chae Son Sub-district, Muang Pan District, Lampang Province. School of Administrative Studies Academic Journal, 3(1), 75-86.

Suansri, P., & Yeejorhor, S. (2003). Community-based Tourism Management Guide. Bangkok: Tourism for Life and Nature.

Wattananarong, K. (2006). Professional Education Technology. Bangkok: Sinthawee.

Wijitboonyarak, P. (2011). Social Media: Future Media. Executive Journal, 31(4), 99-103.

World Tourism Organization. (2016). Tourism, a Factor of Sustainable Development. Retrieved from http://ethics.unwto.org/en/content/global-codeethics-tourism-article-3.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2024-01-31

รูปแบบการอ้างอิง

สีเขียว น., & ชูบัว เ. (2024). รูปแบบการท่องเที่ยววิถีป่าชุมชนของกลุ่มวิสาหกิจชุมชนท่องเที่ยว คนต้นน้ำบ้านวังไทร ตำบลถ้ำใหญ่ อำเภอทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราช. วารสารเศรษฐศาสตร์และบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยทักษิณ, 16(1), 167–186. https://doi.org/10.55164/ecbajournal.v16i1.262580

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย