A Comparative Study of Educational Management to Reduce Educational Inequality in Thailand, Vietnam, Indonesia and New Zealand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Educational inequality remains a critical challenge affecting a nation’s economic, social, and security dimensions. This study aimed to compare strategies and practices in educational management to reduce inequality in Thailand, Vietnam, Indonesia, and New Zealand. Based on Bereday's framework for interdisciplinary comparative analysis, the study used a comparative and qualitative research design to analyze documents, conduct structured interviews, and collect data from key stakeholders in education in all four countries.
The findings revealed the following: Thailand's initiatives, such as the Free Education Policy for 15 years, have improved access to education but continue to exhibit disparities in quality, especially between urban and rural students, as reflected in PISA 2022 results. Vietnam's education system performed significantly better than the OECD averages due to the fair distribution of resources, ongoing professional development for teachers, and effective national assessment systems, encapsulated in the "Vietnam Effect." Indonesia has made strides in access through initiatives like Program Indonesia Pintar (PIP) but faces challenges in improving the quality of education. New Zealand excelled in decentralizing education management, supporting indigenous communities such as Māori and Pasifika, and achieving high literacy outcomes.
In Thailand, persistent challenges include inadequate infrastructure, inequitable resource allocation, and insufficient teacher quality in rural areas. Policy recommendations include decentralizing education management, investing in early childhood and vocational education, improving teacher training, and establishing comprehensive data systems to monitor educational inequality.
This study emphasizes leveraging insights from Vietnam, Indonesia, and New Zealand to develop effective, evidence-based policies tailored to Thailand’s context. The findings aim to contribute to sustainable development goals by promoting equity in education and fostering national development.
Article Details
References
คณะกรรมการอิสระเพื่อการปฏิรูปการศึกษา.(2562). รายงานพันธกิจปฏิรูปการศึกษาไทย. สืบค้นจาก http://backoffice.onec.go.th/uploads/Book/1734-file.pdf
คณะกรรมการอิสระเพื่อการปฏิรูปการศึกษา. (2562). รายงานเฉพาะเรื่องที่ 12 หลักสูตรและการเรียนการสอนฐานสมรรถนะ. กรุงเทพฯ: สํานักงานเลขาธิการ คณะกรรมการอิสระเพื่อการปฎิรูปการศึกษา.
คณะกรรมการอิสระเพื่อปฏิรูปการศึกษา. (2562). สมรรถนะเด็กไทยและการพัฒนาสมรรถนะ ในรายการผลงานสื่อ สิ่งพิมพ์ ประชาสัมพันธ์และเผยแพร่กรอบสมรรถนะผู้เรียนระดับการศึกษาขั้นพื้นฐาน. สืบค้นจาก https://www.thaiedreform.org/wpcontent/uploads/2019/08/Core_competency_09.pdf.
ดำรงค์ ตุ้มทอง, พัชรินทร์ สิรสุนทร, รัตนะ บัวสนธ์, และทวีศักดิ์ ศิริพรไพบูลย์. (2557). ปัญหาเด็กด้อยโอกาสทางการศึกษา: สถานการณ์ความไม่เสมอภาคในสังคม ไทย. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และ สังคมศาสตร์, 10(1), 123-141.
เปรื่อง กิจรัตน์ภร. (2555). ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาไทย: ที่มาและทางออก. เอกสารประกอบ การบรรยายเรื่อง “ยกเครื่องการศึกษาไทยเพื่อลดความเหลื่อมล้ำ” 23 กุมภาพันธ์ 2555 ณ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต. สืบค้นจาก http://rajabhatnetwork.com/upload/images/Document/Doc%20Preang/ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาไทย.pdf
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2561). ยุทธศาสตร์การพัฒนาการศึกษาชาติระยะยาว. กรุงเทพฯ: สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). รายงานความก้าวหน้าการจัดการเรียนรู้ ระดับการศึกษาขั้นพื้นฐานปี 2561-2562. กรุงเทพฯ: สํานักงานเลขาธิการสภาการศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). รายงานพันธกิจการปฏิรูปการศึกษาไทยของคณะกรรมการอิสระเพื่อการปฏิรูปการศึกษา.
สิวะโชติ ศรีสุทธิยากร. (2562). ความเหลื่อมล้ำทางการศึกษาและปัจจัยที่ส่งผล: การวิเคราะห์พหุระดับร่วมกับดัชนีเอ็นโทรปีนัยทั่วไปที่อิงมัธยฐาน. วารสารวิธีวิทยาการวิจัย, 32(3), 341-379.
อุมาภรณ์ ภัทรวณิชย์และ ปัทมา อมรสิริสมบูรณ์. (2550). ความไม่เท่าเทียมกันทางการศึกษา: เมืองและชนบท. ใน วรชัย ทองไทย และ สุริย์พร พันพึ่ง (บรรณาธิการ), ประชากรและสังคม. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม.
Baker, D. P., & Holsinger, D. B. (1996). Human capital formation and school expansion in Asia: Does a unique regional model exist?. Comparative Education Review, 40(4), 377-403.
Bereday, G. Z. F. (1964). Comparative method in education. New York, NY: Holt, Rinehart, and Winston.
Bourdieu, P., & Passeron, J.-C. (1977). Reproduction in education, society and culture. Beverly Hills, CA: Sage.
Diener, C., & Dweck, C. S. (1978). An analysis of learned helplessness: continuous changes in performance, strategy, and achievement cognitions following failure. Journal of Personality and Social Psychology, 36(5), 451-462.
Francisco, T., et al. (2011). Education policy in developing countries: A comparative study. Washington, D.C.: World Bank.
Fry, G. W. (1983). The evolution of educational reform in Thailand. Comparative Education Review, 27(3), 371-392.
Harber, C. (2002). Schooling as violence: An exploratory overview. Educational Review, 54(1), 7-16.
Independent Committee for Education Reform (ICER). (2019). Thailand education reform plan 2019–2029. Bangkok, Thailand: ICER.
ISSC, IDS, & UNESCO. (2016). World social science report 2016: challenging inequalities – Pathways to a just world. Paris: UNESCO Publishing.
Lane, J. (2001). Thailand’s literacy campaigns and literacy retention programmes. Bangkok, Thailand: UNESCO Bangkok.
Ministry of Education and Culture, Indonesia. (2022). Annual education report. Jakarta, Indonesia: Ministry of Education.
Ministry of Education, New Zealand. (2021). Equity and excellence in New Zealand education. Wellington, New Zealand: Ministry of Education.
Ministry of Education, New Zealand. (2023). Ka Hikitia – Accelerating success: education strategy for Māori learners. Wellington, New Zealand: Ministry of Education.
Munich, D., Plug, E., Psacharopoulos, G., & Schlotter, M. (2012). Equity in education: policies and Challenges. Paris: OECD Publishing.
OECD. (2019). Education at a Glance 2019: OECD indicators. Paris: OECD Publishing.
OECD. (2020). Effective teacher policies: insights from PISA. Paris: OECD Publishing.
OECD. (2023). PISA 2022 results: Volume I – What students know and can do. Paris: OECD Publishing.
Parandekar, S., & Sedmik, E. (2016). Vietnam's learning success: lessons from the Vietnam effect in education. Washington, D.C.: World Bank.
PISA. (2022). Program for International Student Assessment (PISA) 2022 results. Paris: OECD.
Schwab, K. (2017). The fourth industrial revolution. New York, NY: Crown Business.
Thai Education Reform Office. (2022). Thailand education monitoring and reform plan. Bangkok: TERO.
UNESCO. (2014). Teaching and learning: Achieving quality for all – global monitoring report 2014. Paris: UNESCO Publishing.
UNESCO. (2020). Global education monitoring report 2020: Inclusion and education. Paris: UNESCO Publishing.
UNICEF Thailand. (2021). Education in rural Thailand: challenges and opportunities. Bangkok: UNICEF.
Wilkinson, R., & Pickett, K. (2010). The spirit level: Why equality is better for everyone. London: Penguin.
Woessmann, L., & Schutz, G. (2006). Efficiency and equity in European education and training systems. Brussels: European Commission.
World Bank. (2020). Education and technology in rural Indonesia. Washington, D.C.: World Bank.
World Bank. (2021). Educational inequality and resource allocation in Thailand. Washington, D.C.: World Bank.
