การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษด้วยวิทิสาสมาธิของนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้ศึกษาการพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษด้วยวิทิสาสมาธิของนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษ ชั้นปีที่ 3 คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี ที่ลงทะเบียนเรียนรายวิชา1554605 ภาษาอังกฤษเพื่อธุรกิจบริการ ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2565จํานวน 102 คน เป็นงานวิจัยเชิงทดลองวิธีสุ่มอย่างง่าย วัตถุประสงค์ในการวิจัย คือ 1) เพื่อพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้ภาษาอังกฤษด้วยวิทิสาสมาธิ2) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนภาษาอังกฤษก่อนและหลังของนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานีและ 3) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักศึกษาที่เรียนภาษาอังกฤษที่บูรณาการด้วยวิทิสาสมาธิ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ร้อยละ ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานผลการวิจัยพบว่า 1) นักศึกษากลุ่มตัวอย่าง เป็นนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษชั้นปีที่ 3 คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏ อุบลราชธานี ทั้งหมด 102 คน มีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงกว่าก่อนได้รับการเรียนแบบบูรณาการด้วยวิทิสาสมาธิ ด้วยค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) เท่ากับ 7.9412คะแนน2) นักศึกษามีระดับผลสัมฤทธิ์ที่มีการเปลี่ยนแปลงมากที่สุด จากระดับ B เลื่อนเป็น ระดับ C จํานวนมากที่สุด 46 คน คิดเป็นร้อยละ 45.09 รองลงมาคือ จากระดับ A เลื่อนเป็น ระดับ B จํานวน 25 คน คิดเป็นร้อยละ 24.503) นักศึกษามีพึงพอใจการเรียนการสอนที่บูรณาการด้วยวิทิสาสมาธิ โดยรวมในด้านความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับวิทิสาสมาธิด้านการพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษ และ ด้านรูปแบบกิจกรรมที่บูรณาการด้วยวิทิสาสมาธิในระดับมากโดยมีคะแนนเฉลี่ย x̅=4.41ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) = 0.83
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กาญจนา วุฒิศักดิ์. (2561). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวคิด “สอนแบบ
ไม่สอน” เพื่อเสริมสร้างความสามารถการอ่านเพื่อความเข้าใจของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5.
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิต.
เกียรติอนันต์ ล้วนแก้ว. (2559). เมื่อ Thailand 4.0 ถูกขับเคลื่อนด้วย Education 2.0. สานปัญญา
จังหวัดปฏิรูปการเรียนรู้, 2(26), 1-4.
จิรชพรรณ ชาญช่าง. (2563). การจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการเพื่อพัฒนาทักษะการคิดขั้นสูง :
การเรียนรู้สู่การปฏิบัติจริง. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 48(3), (กรกฎาคม-กันยายน 2563). 78-89.
เจนจิรา ศรีทอง. (2562). การพัฒนาความสามารถการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารของนักเรียนชั้น
มัธยมศึกษาปีที่ 2 โดยใช้วิธีการสอน 2W3P ประกอบบทบาทสมมติ. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหา
บัณฑิต, มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม).
จริมจิต สร้อยสมุทร. (2565). การพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษโดยใช้กิจกรรมเป็นฐานเพื่อส่งเสริม
ความสามารถด้านการพูดสื่อสารภาษาอังกฤษและความสุขในการเรียนโดยใช้บริบทท้องถิ่น
สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษา. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร 2(1), (มกราคม-
มิถุนายน).
ดารารัตน์ อุทัยพยัคฆ์. (2548). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนแบบพุทธวิธีเพื่อเสริมสร้างพฤติกรรม
การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมของเด็กปฐมวัย. ปริญญานิพนธ์ การศึกษาดุษฎี กศ.ด. (การศึกษาปฐมวัย).
กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ทิศนา แขมมณี. (2557). ศาสตร์การสอน : องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ.
(พิมพ์ครั้งที่ 18). กรุงเทพฯ: ด่านสุทธาการพิมพ์
นิธิภักดิ์ กทิศาสตร์ และคณะ. (2564). พัฒนาหลักสูตรบริหารธุรกิจดิจิทัล สาขาวิชาธุรกิจดิจิทัล ใน
รูปแบบการจัดการเรียนการสอน แบบบูรณาการการเรียนกับการทำงาน The development of
Bachelor Program in Digital Business by using Work-Integrated Learning (WIL) Model. วารสารสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 8(1), มกราคม-มิถุนายน 2564.
เบญจมาศ อยู่เป็นแก้ว. (2548). การสอนแบบบูรณาการ Integrated Instruction. (พิมพ์ครั้งที่ 3)
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ภาพพิมพ์.
ปสนฺนจิตฺโต ว. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างการรับรู้เรื่องสติปัฏฐานกับการใช้ชีวิตประจำวันอย่าง มีสติ
ของผู้เรียนครูสมาธิหลักสูตรวิทันตสาสมาธิ สถาบันพลังจิตตานุภาพ สาขาที่ 69 วัดศรีสุทธาวาส
พระอารามหลวง จังหวัดเลย. วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ, 2(4), 13-24.
ปัญญา ทองนิล. (2553). รูปแบบการพัฒนาสมรรถภาพการสอนโดยการบูรณาการแบบสอดแทรกสำหรับ
นักศึกษาครู เพื่อเสริมสร้างคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของผู้เรียน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
พระเทพเจติยาจารย์ (วิริยังค์ สิรินฺธโร). (2547). สร้างคุณธรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: บริษัท
ประชาชนจำกัด.
. (2550). หลักสูตรครูสมาธิ เล่ม 1. (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: บริษัทประชาชน
พราวพิมล กิตติวงศ์ชัย. (2566). ผลของการทำสมาธิบำบัดต่อความวิตกกังวลและความผาสุกทางจิต
วิญญาณของผู้ป่วยมะเร็งระยะสุดท้าย. วารสารโรงพยาบาลมหาสารคาม 20(1), (มกราคม-เมษายน).
ภุชงค์ มัชฌิโม. (2559). การพัฒนาทักษะการอ่านภาษาอังกฤษโดยใช้เทคนิคการสะกดคำประกอบกับ
การจัดการเรียนรู้แบบ 2W3P ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. (วิทยานิพนธ์ ค.ม. มหาสารคาม : มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม).
มารศรี แนวจำปา และคณะ. (2561). แนวทางการพัฒนาการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21 ของนักศึกษา
มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. วารสารศรีวนาลัยวิจัย, 8(2), 109.
วรงค์ ทันตานนท์ และ เบญจมาศ นาคหลง. (2554). ต้นกล้าวิทิสาสมาธิร่วมก่อการดี สู่โครงงานแผนที่ GIS
พื้นที่คนรักษ์ดีในลุ่มน้ำคลองอู่ตะเภา. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
วาริณี ไกรศรี. (2563). การศึกษาผลการเรียนรู้ กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ เรื่อง Number
โดยใช้การจัดการเรียนรู้แบบ 2W3P ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนในสังกัด
สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาอุบลราชธานี เขต 2. เอกสารการประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติ ราชธานีวิชาการ ครั้งที่ 5. “การวิจัยเพื่อการเปลี่ยนแปลง (Research to Make A Change)”.
วิจารณ์ พานิช. (2555). วิถีสร้างการเรียนรู้เพื่อศิษย์ในศตวรรษที่ 21. กรุงเทพฯ: มูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์.
วิไลลักษณ์ รัตนเพียรธัมมะ และปิยะนันท์ พรึ่งน้อย. (2559). นวัตกรรมการศึกษาในการพัฒนาทักษะ
เพื่อการดำรงชีวิตในศตวรรษที่ 21. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก 34(3),
กันยายน–ธันวาคม. 55-78.
สายสุนีย์ เติมสินสุข. (2564). นวัตกรรมการเรียนการสอน : อ่าน-เขียนภาษาอังกฤษระดับอนุเฉท
Instructional Innovation : Reading-Writing in English at a Paragraph Level.
นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา
สายสุนีย์ เติมสินสุข และ สุณิสา อินทะชัย. (2563). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนด้วย
การประยุกต์ใช้แนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงที่เน้นกระบวนการคิดและการปฏิบัติวิทิสาสมาธิ เพื่อ
ส่งเสริมความสามารถในการเรียนรู้การวิจัย เพื่อพัฒนาการเรียนรู้วิชาภาษาอังกฤษ สำหรับ
นักศึกษาครู. วารสารราชพฤกษ์, 18(2), พฤษภาคม-สิงหาคม 2563. 109-118.
สิริพัชร์ เจษฎาวิโรจน์. (2546). การพัฒนาหลักสูตรบูรณาการ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1
โรงเรียนวัดเสมียนนารี. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์/กรุงเทพฯ.
สุธาวัลย์ จันทร์เรือง. (2559). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้การฟังการพูดภาษาอังกฤษตามแนว
ทฤษฎีไวก๊อตสกี้ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. (วิทยานิพนธ์ การศึกษามหาบัณฑิต
สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม).
สุมิตรา อังวัฒนกุล. (2537). วิธีสอนภาษาอังกฤษ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์
มหาวิทยาลัย
สุณิสา อินทะชัย. (2559). การพัฒนาความสามารถในการเขียนภาษาอังกฤษของนักศึกษาชั้นปีที่ 1
มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา โดยใช้วิดีโอช่วยสอน. นครราชสีมา:
มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา.
สํานักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ สำนักนายกรัฐมนตรี. (2540). เอกสารหมายเลข 4 “ทฤษฎี
การเรียนรู้เพื่อพัฒนากระบวนการคิด”. กรุงเทพฯ: ไอเดียสแควร์
เอกราช ดีเลิศ. (2552). ผลของการจัดการเรียนการสอนแบบบูรณาการที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน
เรื่องโภชนาการ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาประถมศึกษาปีที่ 4. (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหา
บัณฑิต สาขาวิชาสุขศึกษา คณะครุศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
Bloom, Benjamin S. (1976). Human Characteristic and School Learning. New York:
McGraw-Hill.
Joyce, B. & Weil, M. (2000). Models of Teaching. (6th ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Saylor, J. Galen and William M. Alexander. (1974). Planning Curriculum for School.
New York: Holt, Rinehart and Winston.
Saylor, Galen J., William M. Alexander, and Arthur J. Lewis. (1981). Curriculum Planning for
Better Teacher and Learning. (4th ed). New York: Holt Rinehart and Winston.
Tyler, Ralph W. (1950). Basic Principles of Curriculum and Instruction. Chicago: The
University of Chicago Press.