Political Expression through Online Media of the New Generation Youth
Main Article Content
Abstract
This article is aimed to study the communication and political expression, social media, rights and freedom on political expression through social media of the new generation youth. And, international law and foreign country online media laws, such as America, People's Republic of China, the Republic of Singapore, and, The Constitution of the Kingdom B.E. 2560, the computer-Related Crime Act B.E. 2550 (Amended No. 2) B.E. 2560. For analyze on the issues problem on political expression through social media of the new generation youth. Including, to the guideline for amendment, improve on the computer-Related Crime Act B.E. 2550 (Amended No. 2) B.E. 2560. The results show that the government has a perception of symbolic or nonverbal political expressions among the new generation youth, but they do not understand or ignore the political expressions of the new generation youth. In addition, there were problems in political expression through online media for the new generation youth, namely, the new generation youth is unable to distinguish factual or fake news, lacks understanding of disseminating messages on online media, and creating hate speech against the government. Including, the government has suspended publishing or blocking of access to online media which limits the rights and freedom of political expression through online media of the new generation youth. So, it’s not according to the Universal Declaration of Human Rights, 1948, International Covenant on Civil and Political Rights 1966, Convention on the Rights of the Child, 1989, The Constitution of the Kingdom B.E. 2560, and the computer-Related Crime Act B.E. 2550 (Amended No. 2) B.E. 2560.
Therefore, it should be measures for symbolic or nonverbal political expression appropriate for the new generation youth, and provide knowledge in publishing messages through online media. In addition, the amendment the definition of “Online Media Types and Uses” and the section “Hate Speech through Online Media and Penalties” in Computer-Related Crime Act B.E. 2017. Also, there is a committee to investigate the suspension of publishing or blocking access to online media of the new generation youth, and should enact “The Protection from Online Falsehoods laws”, especially.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กนกนาถ ลิขิตไพรวัลย. (2563). กลยุทธ์การสื่อสารข้อมูลข่าวสารผ่านเฟซบุ๊กเพจในจังหวัดพิษณุโลก.
(วิทยานิพนธ์นิเทศศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยนเรศวร).
กรมกิจการเด็กและเยาวชนร่วมกับสภาเด็กและเยาวชนแห่งประเทศไทย. (2563). รายงานการสำรวจ
ความคิดของเด็กและเยาวชน “เด็กและเยาวชนคิดและทำอะไรในแต่ละวัน”. กรุงเทพฯ: กระทรวง
การพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์.
กรมองค์การระหว่างประเทศ. (2551). ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน. กรุงเทพฯ: กระทรวงการ
ต่างประเทศ.
กองธรรมศาสตร์และการเมือง. (2563). พจนานุกรมศัพท์นิเทศศาสตร์ฉบับราชบัณฑิตยสภา. กรุงเทพฯ:
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.
กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. (2559). Smart social media รู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์
อย่างสร้างสรรค์. กรุงเทพฯ: กระทรวงเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร.
กาญจนา แก้วเทพและสมสุข หินวิมาน. (2551). สายธารแห่งนักคิดทฤษฎีเศรษฐศาสตร์การเมืองกับ
สื่อสารศึกษา. กรุงเทพฯ: ภาพพิมพ์
กาญจนา แก้วเทพ. (2552). การวิเคราะห์สื่อแนวคิดและเทคนิค. กรุงเทพฯ: พิมพ์ลักษณ์.
คณะกรรมการนักนิติศาสตร์สากล. (2562). การควบคุมอินเทอร์เน็ต: การจำกัดเสรีภาพในการแสดงออก
และข้อมูลข่าวสารออนไลน์ในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: International Commission of Jurists.
จิรัฏฐ์ พรหมดิเรก. (2558). แฮชแท็กรณรงค์: ความคาดหวัง การเปิดรับ และการมีส่วนร่วมของผู้ใช้.
(วิทยานิพนธ์วารสารศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
จันทพร ศรีโพน. (2564). เสรีภาพในการแสดงออกและสิทธิในการเข้าถึงข้อมูลข่าวสารในอาเซียน:
กรณีศึกษาประเทศเวียดนาม. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา.
เชือก โชติช่วย. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารของรัฐบาลพลเอกประยุทธ์จันทร์โอชา. วารสารรัชต์ภาคย์, 11
(24), (กันยายน-ธันวาคม) 212-223.
ณัฏฐกาญจน์ศุกลรัตนเมธี และนุชประภา โมกข์ศาสตร์. (2562). การรู้เท่าทันสื่อสังคมออนไลน์ของ
เยาวชนเพื่อการเป็นพลเมืองในสังคมประชาธิปไตย. กรุงเทพฯ: สำนักวิจัยและพัฒนา สถาบัน
พระปกเกล้า.
นันทนา นันทวโรภาส. (2558). สื่อสารการเมือง:ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ:
แมสมีเดีย.
ผู้จัดการออนไลน์. (2564). “คนรุ่นใหม่” ใช้ “แฮชแท็ก” สร้างชาติ. สืบค้นเมื่อ 10 ตุลาคม 2564, จาก
https://mgronline.com/south/detail/9640000082544
พระมหาเอกกวิน ปิยวีโรและคณะ. (2564). การสื่อสารทางการเมืองด้วยอวัจนภาษาโดยสัญญวิธีของ
เยาวชนไทยในครรลองประชาธิปไตย. วารสารพุทธสังคมวิทยาปริทรรศ์, 6(2), (เมษายน –
มิถุนายน) 146-160.
พาณิชย์ สดสี. (2561). แนวทางการป้องกันและมาตรการควบคุมการเผยแพร่ข่าวเท็จในเฟซบุ๊ก.
กรุงเทพฯ: หลักสูตรการป้องกันราชอาณาจักรรุ่นที่ 60, วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
พิกุล มีมานะ. (2560). รูปแบบพฤติกรรมการแสดงออกทางการเมืองตามวิถีประชาธิปไตย.วารสาร
สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม, 4(2), (กรกฎาคม–ธันวาคม) 135-149.
แพรวพรรณ ปานนุช. (2562). นัยยะของสัญลักษณ์นกหวีดในการเคลื่อนไหวทางการเมืองของไทย.วารสาร
นิเทศศาสตร์และนวัตกรรมนิด้า, 6(1), (มกราคม-มิถุนายน) 81-106.
มานิจ สุขสมจิตร. (2563). Fake News: ข่าวลวง, ข่าวปลอม. วารสารศาสตร์, (มกราคม-เมษายน) 15-
มูลนิธิสถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย. (2559). โครงการศึกษาวิจัยการปฏิรูปสื่อ เล่มที่ 5 การ
กำกับดูแลเนื้อหาของสื่อใหม่ (New Media). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการกิจการกระจาย
เสียงกิจการโทรทัศน์และกิจการโทรคมนาคมแห่งชาติ.
ระรินทิพย์ศิโรรัตน์. (2555). อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิเด็กและพิธีสารเลือกรับของอนุสัญญาว่าด้วยสิทธิเด็ก.
กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมสวัสดิภาพและพิทักษ์เด็ก เยาวชน ผู้ด้อยโอกาส และผู้สูงอายุ.
ระวิ แก้วสุกใส และชัยรัตน์ จุสปาโล. (2556). เครือข่ายสังคม ออนไลน์: กรณีเฟสบุ๊ค (Facebook) กับ
การพัฒนาผู้เรียน. วารสารมหาวิทยาลัยนราธิวาสราชนครินทร์, ฉบับพิเศษ, 195-205
รัตนาภรณ์จอมมูล. (2563). มาตรการทางกฎหมายในการกำกับควบคุมข่าวปลอมทางการเมืองบนโลก
ไซเบอร์. CMU Journal of Law and Social Sciences,13 (1) : 1-23.
ลัฐกา เนตรทัศน์. (2562). สิงคโปร์กับการควบคุมสื่อและข้อมูลข่าวสาร. Law of Asian. กรุงเทพฯ:
สำนักงานคณะกรรมการกฤษฎีกา.
วรเจตน์ ภาคีรัตน์. (2555). หลักนิติรัฐและหลักนิติธรรม.จุลนิติ, (มกราคม-กุมภาพันธ์) 49-67.
วุฒิพล วุฒิวรพงศ์และกิ่งกาญจน์จงสุขไกล. (2562). พัฒนาการของช่องทางในการแสดงออกทาง
การเมืองในสื่อออนไลน์ช่วง พ.ศ. 2560-2557. วารสารด้านการบริหารรัฐกิจและการเมือง, 8(3),
(กันยายน-ธันวาคม) 147-167.
ศิริพล กุศลศิลป์วุฒิ. (2558). สิทธิและเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น: ความแตกต่างในการวิพากษ์
วิจารณ์ตามหลักกฎหมายของสหรัฐอเมริกาและประเทศไทย. วารสารนิติสังคมศาสตร์, 8(2),
(กรกฎาคม-ธันวาคม) 152-189.
สมคิด พุทธศรี. (2563). Youth Manifesto: นโยบายเยาวชนใหม่เพื่อการเมืองของคนหนุ่มสาว, สืบค้น
เมื่อ 10 ธันวาคม 2564, จาก https://www.the101.world/youth-manifesto/
สมยศ เชื้อไทย. (2560). คำอธิบายวิชากฎหมายแพ่ง: หลักทั่วไป: ความรู้กฎหมายทั่วไป.
(พิมพ์ครั้งที่ 23). กรุงเทพฯ: วิญญูชน.
สุเมธ แสงนิ่มนวล. (2546). แนวทางตัวอย่างการพูดในโอกาสต่าง ๆ. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ:
บุ๊คแบงก์.
เสรี วงษ์มณฑา. (2546). การประยุกต์ทฤษฎีในการสื่อสาร. ในเอกสารการสอนชุดวิชาหลักและทฤษฎี
การสื่อสาร. (พิมพ์ครั้งที่ 20). นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สำนักยุทธศาสตร์ สำนักงานพัฒนาธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์. (2563). รายงานผลการสำรวจพฤติกรรม
ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตในประเทศไทย ปี 2563. กรุงเทพฯ: กระทรวงดิจิทัลเพื่อเศรษฐกิจและสังคม.
องค์กร ARTICLE 19. (2558). คู่มือไขข้อสงสัยเรื่อง ‘ถ้อยคำสร้างความเกลียดชัง’. กรุงเทพฯ: กระทรวง
ต่างประเทศเนเธอร์แลนด์
เอื้ออารีย์อิ้งจะนิล. (2561). กฎหมายเกี่ยวกับการกำหนดให้รัฐเข้าถึง หรือได้มาซึ่งข้อมูลที่บุคคลสื่อสาร
ถึงกัน: กรณีศึกษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: รายงานวิจัยสำนักงานส่งเสริมวิชาการรัฐสภา สถาบัน
พระปกเกล้า
McNair Brian. (2011). An Introduction to Political communication. London: Routledge.
Lewin, K., R. Lippit, & R. K.White. (1939). Patterns of aggressive behavior in experimentally
created social climates. Journal of Social Psychology. 10:2 (May) : 271-299.
Lasswell, H.D. (2013). The Analysis of Political Behaviour. London: Routledge.
The MATTER. (2564). สรุปความหมายของการ ‘ชูสามนิ้ว’ สัญลักษณ์การเคลื่อนไหวเพื่อประชาธิปไตย
ที่เป็นสิทธิตามรัฐธรรมนูญ, สืบค้นเมื่อ 28 ตุลาคม 2564, จาก