วาทกรรมความรุนแรงในนิทานพื้นบ้านล้านนา
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยเรื่อง “วาทกรรมความรุนแรงในนิทานพื้นบ้านล้านนา” มีจุดมุ่งหมายเพื่อ 1) วิเคราะห์ความรุนแรงที่ปรากฏในนิทานพื้นบ้านล้านนา และ 2) วิเคราะห์กระบวนการสร้างความรุนแรงในนิทานพื้นบ้านล้านนา โดยวิเคราะห์ข้อมูลจากนิทานพื้นบ้านล้านนา จำนวน 740 เรื่อง ซึ่งใช้แนวคิดวาทกรรมวิเคราะห์เชิงวิพากษ์ ทฤษฎีความรุนแรง แนวคิดคู่ตรงข้าม และทฤษฎีอารมณ์ขัน มาใช้ในการวิเคราะห์ สังเคราะห์ ตีความ และอธิบายความข้อมูล
ผลการวิจัยพบว่า ความรุนแรงที่ปรากฏในนิทานพื้นบ้านล้านนา ปรากฏความรุนแรง 2 ลักษณะ คือ ความรุนแรงเดี่ยวและความรุนแรงซ้อน ความรุนแรงเดี่ยว ประกอบด้วย 1) ความรุนแรงทางตรง พบความรุนแรงทางร่างกายมากที่สุด รองลงมาคือความรุนแรงโดยการประทุษวาจา ความรุนแรงต่อทรัพย์สิน และความรุนแรงทางเพศ ตามลำดับ 2) ความรุนแรงเชิงโครงสร้าง พบความรุนแรงเชิงโครงสร้างทางการศึกษามากที่สุด รองลงมาคือความรุนแรงเชิงโครงสร้างทางเพศ และความรุนแรงเชิงโครงสร้างทางอาชีพ/ตำแหน่ง ตามลำดับ และ 3) ความรุนแรงเชิงวัฒนธรรม พบความรุนแรงเชิงวัฒนธรรมทางเพศมากที่สุด รองลงมาคือความรุนแรง เชิงวัฒนธรรมทางภาษา ความรุนแรงเชิงวัฒนธรรมความเชื่อ และความรุนแรงเชิงวัฒนธรรมการกินตามลำดับ ส่วนความรุนแรงซ้อน ประกอบด้วย 1) ความรุนแรงเชิงวัฒนธรรมที่ส่งผลให้เกิดความรุนแรงทางตรง 2) ความรุนแรงเชิงโครงสร้างที่ส่งผลให้เกิดความรุนแรงทางตรง และ 3) ความรุนแรงเชิงวัฒนธรรมที่ส่งผลให้เกิดความรุนแรงเชิงโครงสร้างต่อเนื่องให้เกิดความรุนแรงทางตรง
ส่วนกระบวนการสร้างความรุนแรงในนิทานพื้นบ้านล้านนา พบทั้งหมด 5 กระบวนการ คือ 1) กระบวนการสร้างให้เป็นชายขอบ/คนอื่น 2) กระบวนการลดคุณค่าและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ 3) กระบวนการเพิ่มหรือลด อัตลักษณ์ 4) กระบวนการทำให้เป็นสินค้า และ 5) กระบวนการสร้างความชอบธรรม
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของบัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฎเชียงใหม่ และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
References
โขมสี แสนจิตต์. (2548). ความรุนแรงในปัญญาสชาดก. ใน ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกูล และคณะ (บรรณาธิการ), ความรุนแรงในมิติวัฒนธรรม เล่ม 2, (หน้า 128-143). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ไชยรัตน์ เจริญสินโอฬาร. (2543). วาทกรรมการพัฒนา: อำนาจ ความรู้ ความจริง เอกลักษณ์ และความเป็นอื่น. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: วิภาษา.
ณัฐพร พานโพธิ์ทอง. (2556). วาทกรรมวิเคราะห์เชิงวิพากษ์ตามแนวภาษาศาสตร์: แนวคิดและการนำมาศึกษาวาทกรรมในภาษาไทย. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บาหยัน อิ่มสำราญ. (2548). เสือโค ความรุนแรงและการสืบทอด. ใน ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกูล และคณะ (บรรณาธิการ), ความรุนแรงในมิติวัฒนธรรม เล่ม 2, (น. 144-174). กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
ปฐม หงษ์สุวรรณ. (2551). ลัวะกินคน: วาทกรรมการสร้างภาพลักษณ์ความรุนแรงจากตำนานและพิธีกรรมของคนต่างชาติพันธุ์. ใน ปฐม หงษ์สุวรรณ (บรรณาธิการ), กาลครั้งหนึ่ง: ว่าด้วยตำนานกับวัฒนธรรม. (น. 162-213). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปฐม หงษ์สุวรรณ. (2556). อมราพิศวาส: ผู้หญิงรักกับพระนัยของความรุนแรง. ใน ปฐม หงษ์สุวรรณ (บรรณาธิการ), นานมาแล้ว มีเรื่องเล่า นิทาน ตำนาน ชีวิต. (น. 311-348). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรรณราย ชาญหิรัญ. (2553). ไกรทอง: ความรุนแรงระหว่างเผ่าพันธุ์และเพศ. ใน นัทธนัย ประสานนาม (บรรณาธิการ), แด่ศักดิ์ศรีเสมอกันทุกชั้นชน: วรรณกรรมกับสิทธิมนุษยชนศึกษา, (น. 98-138). กรุงเทพฯ: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
พิรงรอง รามสูต. (2558). ประทุษวาจากับโลกออนไลน์. กรุงเทพฯ: มูลนิธิเพื่อการศึกษาประชาธิปไตยและการพัฒนา โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
ระพี อุทีเพ็ญตระกูล. (2551). ความรุนแรงในวรรณคดีเสภาเรื่องขุนช้างขุนแผน. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).
วัชรินทร์ แก่นจันทร์. (2556). งานวิจัยเรื่องวาทกรรมความรุนแรงในนิทานขำขันของล้านนา. พะเยา: มหาวิทยาลัยพะเยา.
หทัยวรรณ ไชยะกุล. (2539). การสร้างมุขตลกในเรื่องขำขันของล้านนา. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).