การศึกษาการใช้คำวิเศษณ์ที่มีหน่วยไวยากรณ์ปรากฏร่วมในภาษาเกาหลี ของนักศึกษาชาวไทย

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบความสามารถในการใช้คำวิเศษณ์ที่มีหน่วยไวยากรณ์ปรากฏร่วมของนักศึกษาชาวไทยที่มีความรู้ทางภาษากลุ่มระดับกลางและกลุ่มระดับสูง กับเจ้าของภาษาชาวเกาหลี 2) เปรียบเทียบการเลือกใช้รูปแบบหน่วยไวยากรณ์ที่ปรากฏร่วมกับคำวิเศษณ์ของนักศึกษาชาวไทยกลุ่มระดับกลางและกลุ่มระดับสูง กับเจ้าของภาษาชาวเกาหลี โดยใช้แบบทดสอบจากนักศึกษาชาวไทย 139 คน และเจ้าของภาษาชาวเกาหลี 56 คน  ผลการวิจัยพบว่า 1) นักศึกษาชาวไทยกับเจ้าของภาษาชาวเกาหลีมีความสามารถในการใช้คำวิเศษณ์ที่มีหน่วยไวยากรณ์ปรากฏร่วมแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติในทุกประเภท 2) เจ้าของภาษามีการเลือกใช้รูปแบบหน่วยไวยากรณ์ได้ถูกต้องในอัตราที่สูงกว่านักศึกษาชาวไทยกลุ่มตัวอย่างในทุกประเภท นักศึกษาชาวไทยกลุ่มระดับสูงมีการเลือกใช้รูปแบบหน่วยไวยากรณ์ที่ปรากฏร่วมได้ใกล้เคียงกับเจ้าของภาษาชาวเกาหลีมากกว่ากลุ่มระดับกลาง ส่วนปัญหาการใช้คำวิเศษณ์ที่มีหน่วยไวยากรณ์ปรากฏร่วมของนักศึกษาชาวไทยกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ 1) ปัญหาที่เกิดจากนักศึกษาชาวไทยสามารถเลือกใช้ไวยากรณ์ร่วมกับคำวิเศษณ์ได้ถูกต้องแต่นำไปใช้ในบทสนทนาได้ไม่ถูกต้องสมบูรณ์ส่งผลให้คำตอบของนักศึกษาชาวไทยกลุ่มตัวอย่างยังคงแตกต่างกับเจ้าของภาษาชาวเกาหลี  2) ปัญหาการเลือกใช้ไวยากรณ์ที่ไม่สัมพันธ์กับคำวิเศษณ์ สาเหตุที่ทำให้นักศึกษาชาวไทยกลุ่มตัวอย่างเลือกใช้ไวยากรณ์ไม่เหมาะสมกับคำวิเศษณ์เกิดจากการที่ภาษาเกาหลีมีไวยากรณ์พ้องความหมายจำนวนมากทำให้เกิดการสับสนในการเลือกใช้ นอกจากนั้นยังมีการแทรกแซงจากภาษาแม่คือ มีการนำกฎการใช้ในภาษาไทยมาใช้กับคำวิเศษณ์ภาษาเกาหลี อนึ่งการเรียนรู้เนื้อหาทีละส่วนก็มีผลทำให้นักศึกษาชาวไทยมองไม่เห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างคำวิเศษณ์และไวยากรณ์ในการปรากฏร่วมกันด้วยอีกประการหนึ่ง