ศึกษาศิลปะสื่อผสมพหุสัมผัส โดยใช้วัสดุจากเศษผ้าเพื่อออกแบบพื้นที่สุขภิรมย์

Main Article Content

ปิยะนุช ไสยกิจ
บุญชู บุญลิขิตศิริ

บทคัดย่อ

สังคมผู้สูงอายุจะเป็นวัยที่มีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหลายด้าน ทั้งด้านร่างกาย จิตใจและสังคม ปัญหาทางด้านสุขภาพจิตที่มักมีภาวะซึมเศร้า ไม่มีความสุข จิตใจหม่นหมอง หดหู่ หมดความกระตือรือร้น การสร้างคุณภาพจิตใจที่ดีให้ผู้สูงอายุนั้น สามารถสร้างกิจกรรมสำหรับผู้สูงอายุ เพื่อเปิดประสบการณ์และสร้างพื้นที่การส่งเสริมทางจิตใจจากการรับรู้ด้วยการกระตุ้นประสาทสัมผัส ผู้วิจัยเล็งเห็นถึงความสำคัญของการสร้างสุขภาพจิตที่ดีในวัยผู้สูงอายุ การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาศิลปะด้านสื่อผสมแนวพหุสัมผัส โดยใช้วัสดุจากเศษผ้ามาสร้างสรรค์ ซึ่งผู้วิจัยได้กำหนดขอบเขตของการวิจัย และเป็นไปตามวัตถุประสงค์ของการวิจัยที่ได้กำหนดไว้ ประกอบด้วย ศึกษาศิลปะด้านสื่อผสมแนวพหุสัมผัส โดยใช้วัสดุจากเศษผ้ามาสร้างสรรค์ผลงาน ประชากรที่ใช้ศึกษาเป็นบุคคลที่มีอายุ 60 ปีบริบูรณ์ขึ้นไป เป็นผู้ให้ข้อมูลด้านการรับรู้ เพื่อหาแนวทางการเล่าเรื่องในการสร้างสรรค์ต้นแบบ จำนวน 100 คน เครื่องมือวิจัยใช้เป็นแบบสอบถามมีโครงสร้าง ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง ผู้ทรงคุณวุฒิตรวจสอบเครื่องมือแบบประเมินค่าความเที่ยงของแบบสอบถาม จำนวน 3 ท่าน ผลการศึกษา พบว่า การศึกษาศิลปะด้านสื่อผสม แนวพหุสัมผัส โดยใช้วัสดุจากเศษผ้าเพื่อออกแบบพื้นที่สุขภิรมย์ สามารถสรุปผลได้ว่า ด้านความงามและบรรยากาศโดยรวมของสภาพแวดล้อม ในพื้นที่สุขภิรมย์ เนื้อหาเกี่ยวกับค่านิยมทางสังคมที่เกิดขึ้นในสังคม ปีคศ. 1970-1990 (พ.ศ.2513 ถึง พ.ศ.2533) แบ่งออกเป็น 3 รูปแบบ ตามระดับของความสนุก โดยกำหนดขนาดของพื้นที่ขนาดห้องละ 4x2 เมตร ได้แก่ รูปแบบโซนที่ 1 มนต์ภิรมย์ เป็นรูปแบบของการนำวัสดุเศษผ้ามาสร้างสรรค์เป็นทุ่งดอกไม้ธรรมชาตินานาพรรณ เมื่อผู้สูงอายุเดินผ่านจะได้กลิ่นน้ำมันหอมระเหยตามจุดที่ ออกแบบไว้ เปิดประสบการณ์การรับรู้ด้านประสาทสัมผัสทางการดมกลิ่น รูปแบบโซนที่ 2 สุขทรงจำ เป็นรูปแบบผนังเศษผ้าสัมผัส เมื่อผู้สูงอายุใช้มือสัมผัสผลักที่ผนังผ้า จะปรากฏเห็นภาพถ่ายเหตุการณ์สำคัญ ในปี พ.ศ.2513 ถึง พ.ศ.2533 เปิดประสบการณ์การรับรู้ด้านประสาทสัมผัสด้วยมือและการมองเห็น รูปแบบโซนที่ 3 ดิสโก้สถาน เป็นรูปแบบของการนำวัสดุเศษผ้ามาผสมผสานกับแสงจากหลอดไฟผ่านเสียงเพลง ผู้สูงอายุสามารถเลือกเพลงได้ที่ตู้เพลงและเคลื่อนไหวร่างกายได้ตามจังหวะเพลง เป็นการรับรู้ด้านประสาทสัมผัสทางการมองเห็นและด้านการได้ยิน จากผลการวิจัย สามารถนำไปประยุกต์ใช้ในการออกแบบพื้นที่สุขภิรมย์สำหรับผู้สูงอายุเพื่อสร้างเสริมสุขภาพจิตที่ดีได้ในอนาคต

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ไสยกิจ ป. ., & บุญลิขิตศิริ บ. . (2024). ศึกษาศิลปะสื่อผสมพหุสัมผัส โดยใช้วัสดุจากเศษผ้าเพื่อออกแบบพื้นที่สุขภิรมย์. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 11(3), 109–123. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/rdi-aru/article/view/109-123
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กรมสุขภาพจิต. (2558). คู่มือ “ความสุข 5 มิติ สำหรับผู้สูงอายุ” (ฉบับปรับปรุง) (พิมพ์ครั้งที่ 6). โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.

ภัสร์นลิน เลิศดำรงไชย. (2562). พฤติกรรมด้านการใช้พื้นที่ของผู้สูงอายุในห้างสรรพสินค้าในเขตกรุงเทพมหานคร กรณีศึกษา: พาต้า ปิ่นเกล้า, เอ็ม บีเคเซ็นเตอร์, จตุรัสจามจุรีสแควร์ และเทสโก้ โลตัส พระราม 1 [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

มาลา ฤทธิ์นิ่ม, และอ้อยทิพย์ ผู้พัฒน์. (2555). ศิลปะงานตัดต่อผ้าและการปักตกแต่งลวดลายสู่การพัฒนาผลิตภัณฑ์เสื้อผ้า. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.

มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2565). สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ. 2564. สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.

วชิระ ขินหนองจอก. (2553). ทฤษฎีการรับรู้. GotoKnow. http://gotoknow.org/blog/percaptionteory/282194

วันชัย ชูประดิษฐ์. (2555). การศึกษาความต้องการสวัสดิการสังคมของผู้สูงอายุในเขตเทศบาล ตําบลลําทับ อําเภอลําทับ จังหวัดกระบี่ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชปูถัมภ์.

ศรีเรือน แก้วกังวาล. (2549). จิตวิทยาพัฒนาการชีวิตทุกช่วงวัย: แนวคิดเชิงทฤษฎีวัยรุ่น-วัยสูงอายุ (พิมพ์ครั้งที่ 9, เล่ม 2). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สุปาณี สนธิรัตน, อารี เพชรผุด, และพวงเพชร์ วัชรอยู่. (2545). จิตวิทยาทั่วไป. ภาควิชาจิตวิทยา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

สุภาวดี สุวรรณเทน. (2557). สภาพ ปัญหา การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลของผู้สูงอายุในเขตอําเภอเมือง จังหวัดขอนแก่น. สถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร.

อติเทพ แจ้ดนาลาว. (2562). เทคโนโลยีด้านสื่อปฏิสัมพันธ์. มหาวิทยาลัยศรีปทุม. https://www.spu.ac.th/uploads/ contents/20161216111200.pdf

อภัสนันท์ ใจเอี่ยม, และรจนา จันทราสา. (2561). การออกแบบผลิตภัณฑชุดโคมไฟสําหรับบ้านพัก อาศัยจากเศษผ้าเหลือใช้ในอุตสาหกรรมผ้าไทย บ้านเจริญสุข จังหวัดบุรีรัมย์. วารสารศิลปกรรมและการออกแบบแหงเอเชีย, 1(1), 95-107.

Schauer, E. (2013). Fabric and quilting as material in art therapy. Academia. https://www.academia.edu/28231984/Fabric_and_quilting_as_material _in_art_therapy.pdf