Legal Measures Presenting News Related to Justice Process
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
In the social situation from the past to the present, the presentation of news on the justice process is important to create public understanding and to enhance transparency in the trial process. However, this presentation may affect the rights and freedoms of people in the news. It is still in the justice process, such as suspects, defendants, witnesses, including state officials, in the justice process, which leads to the violation of the rights of individuals. It affects the credibility of the justice process. This article seeks to examine the legal methods employed in Thailand to regulate the dissemination of news, which represents a conflict between media freedom and the safeguarding of personal rights of individuals impacted by news coverage. It is related to the country's justice system, comparing international legal standards, offering recommendations for the formulation, and enhancement of relevant legislation. The results reveal that Thai legislation contains provisions related to news presentation within the justice system in various forms, which began with the Constitution of the Kingdom of Thailand B.E. 2560, the Code of Criminal Procedure, the Witness Protection Act in Criminal Cases B.E. 2546, the Printing Act B.E. 2550, the Broadcasting and Television Business Act B.E. 2551, and the guidelines set by media professional organizations. A lack of clarity still exists in enforcement, with no specific provisions in place to systematically safeguard individual rights and international legal principles. Under the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR), states are required to guarantee the right of individuals to a fair trial, along with freedom of expression of the media. This article recommends that there should be specific laws to regulate the reporting of news about the judicial process that take into account the balance between media freedom and the human rights of individuals involved in the case, as well as promoting the role of media professional organizations in controlling the ethics of news reporting to meet international standards.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Journal of TCI is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) licence, unless otherwise stated. Please read our Policies page for more information...
References
เกรียงไกร เจริญธนาวัฒน์. (2567). หลักกฎหมายมหาชนว่าด้วย รัฐ รัฐธรรมนูญและกฎหมาย (พิมพ์ครั้งที่ 13). วิญญูชน. คำประกาศสิทธิมนุษยชนและพลเมือง ค.ศ. 1789. ข้อ 6.
ธานินทร์ กรัยวิเชียร. (2553). หลักนิติธรรม. ชวนพิมพ์ 50.
พิทยา ลิ้มสุวัฒน์. (2549). การคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาและจำเลยในคดีอาญา: ศึกษากรณีรัฐให้ความช่วยเหลือโดยตั้งทนายความให้ผู้ต้องหาและจำเลยในการต่อสู้คดีอาญา. ใน งานวิจัยของการอบรมหลักสูตรผู้บริหารกระบวนการยุติธรรมระดับสูง (บ.ย.ส.) รุ่นที่ 9 (น. 5-7). วิทยาลัยการยุติธรรม.
สุวรรณา สมบัติใหม่. (2564). สิทธิเสรีภาพของสื่อมวลชนกับการคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาในกระบวนการยุติธรรม. วารสารนิติศาสตร์ปริทัศน์, 10(2), 45-60.
สุวรรณา สุจริตกุล. (2565). ความจำเป็นของการศึกษาเรื่องสิทธิมนุษยชนสำหรับนักข่าว. วารสารนิเทศศาสตร์, 18(3), 77-89.
อภิศักดิ์ พานิช. (2563). รู้เท่าทันสื่อกับการเสริมสร้างวัฒนธรรมประชาธิปไตย. วารสารสื่อศึกษา, 12(2), 15-30.
Australian Capital Television Pty Ltd v Commonwealth (1992) 177 CLR 106.
Barendt, E. (2005). Freedom of speech (2nd ed.). Oxford University Press.
Carlyle, T. (1841). On heroes, hero-worship, and the heroic in history. James Fraser.
Chan, G. (2017). The Administration of Justice (Protection) Act 2016: A brief survey. Singapore Academy of Law Journal, 29, 714–735.
Couldry, N. (2012). Media, society, world: Social theory and digital media practice. Polity. https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c7/US_Constitution_in_Thai.pdf
Curran, J. (2002). Media and power. Routledge. Infocomm Media Development Authority. (2022). Infocomm Media Development Authority annual report 2021/2022. https://www.imda.gov.sg
Jankowicz, F. (2015). Freedom of expression and the media under international law. Human Rights Law Review, 15(3), 539-566.
Jefferson, T. (1787). Letter to Edward Carrington.
Johnston, J., & Pearson, M. (2020). Media law in Australia (4th ed.). Oxford University Press.
Levine, M. (2010). The control of publicity and the criminal trial: A comparative analysis. Criminal Law Journal, 34(2), 91-109.
McQuail, D. (2010). McQuail's mass communication theory (6th ed.). Sage.
Moeckli, D., Shah, S., & Sivakumaran, S. (2018). International human rights law (3rd ed.). Oxford University Press.
New York Times Co. v. Sullivan, 376 U.S. 254 (1964).
Pearson, M., & Polden, M. (2019). The journalist’s guide to media law (6th ed.). Allen & Unwin.
Schudson, M. (2008). Why democracies need an unlovable press. Polity Press.
Stone, A. (1999). Rights, personal rights and freedoms: The nature of the freedom of political communication. Melbourne University Law Review, 22(2), 374-408.
Tan, K. Y. L. (2020). The constitution of Singapore: A contextual analysis (2nd ed.). Hart Publishing.
Thio, L. A. (2004). Freedom of speech in Singapore: Myth or reality? Singapore Journal of Legal Studies, 1-44.
UN Human Rights Committee. (2011). General comment No. 34: Article 19: Freedoms of opinion and expression, CCPR/C/GC/34, 2011, paras. 11, 12, 23, 25. https://www.refworld.org/docid/ 4ed34b562.html
