ศักยภาพเชิงพื้นที่ เพื่อการพัฒนาเทศบาลตำบลเวียงพร้าว อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่

Main Article Content

ณรงค์ ผลขจรพิสุทธิ์

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ศักยภาพที่เหมาะสมของพื้นที่รองรับการขยายตัวของชุมชนเมืองร่วมกับการวิเคราะห์ศักยภาพการเข้าถึงพื้นที่ของโครงข่ายสัญจร เทศบาลตำบลเวียงพร้าว อำเภอพร้าว จังหวัดเชียงใหม่ โดยชุดทฤษฏีและเทคนิค สเปซซินแทกซ์ ร่วมกับระบบภูมิสารสนเทศ การวิเคราะห์ศักยภาพเชิงพื้นที่ การสำรวจพื้นที่ และวิเคราะห์เอกสาร ผลวิจัยพบว่าเทศบาลตำบลเวียงพร้าวมีศักยภาพเชิงพื้นที่รองรับการขยายตัวของชุมชนเมืองสำหรับย่านที่อยู่อาศัย เป็นพื้นที่ต่อเนื่องจากชุมชนเดิมออกจากแนวถนนรอบเวียงไปยังพื้นที่โดยรอบ สำหรับย่านพาณิชยกรรมของชุมชนมีความเหมาะสมของพื้นที่ตามแนวถนนทางหลวงสายหลักในแนวแกนทิศตะวันออก-ตะวันตกของทางหลวงหมายเลข 1105 (ปิงโค้ง-เวียงพร้าว) และทางทิศใต้ของชุมชนเมือง ทางหลวงหมายเลข 1001 (ถนนเขื่อนเพชร) สอดคล้องกับศักยภาพการเข้าถึงพื้นที่ของโครงข่ายสัญจรตามแนวถนนดังกล่าวที่มีค่าศักยภาพการเข้าถึง ระหว่าง 0.25084 ถึง 0.31138 ปัจจัยที่ส่งผลต่อความเหมาะสมของพื้นที่ดังกล่าว ได้แก่ ความหนาแน่นของโครงข่ายสัญจร ความสะดวกของโครงข่ายถนนในการเข้าถึงของกิจกรรมและบริการพื้นฐานรวมถึงความสามารถเชื่อมต่อกับพื้นที่พัฒนาเมือง เนื่องจากมีปัจจัยสำคัญของสมรรถนะดิน แม่น้ำสะลวม และลำเหมืองสาธารณะไหลผ่านชุมชนจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ตลอดแนว ศักยภาพเชิงพื้นที่ดังกล่าวมีความเหมาะสมเพื่อรองรับการขยายตัวของชุมชนเมืองในอนาคต อันเป็นข้อพิจารณาเพื่อการวางผังเมืองเพื่อดุลยภาพเชิงพื้นที่ของเทศบาลเวียงพร้าวต่อไปในอนาคต

Article Details

ประเภทบทความ
Articles

เอกสารอ้างอิง

ไขศรี ภักดิ์สุขเจริญ. “วาทกรรมของเมืองผ่านโครงสร้างเชิงสัณฐาน.” วารสารวิชาการคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ (ฉบับภาควิชาการวางแผนภาคเมืองจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย) (2548): 63-76.

เทศบาลตำบลเวียงพร้าว. “ข้อมูลทั่วไปของเทศบาล.” สืบค้น 22 ตุลาคม 2560. http://www.wiangphrao.go.th/m001.php.

ปรัชมาศ ลัญชานนท์, อัจฉรี เทมสันต์และบรรจง สมบูรณ์ชัย. “การสำรวจแหล่งเกษตรกรรมและพื้นที่ธรรมชาติเพื่อการอนุรักษ์ให้ เป็นย่านสิ่งแวดล้อมสีเขียวของชุมชนในเมืองเชียงใหม่.” เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้, 2555.

พรภัทร อธิวิทวัสและสุวดี ทองสุกปลั่ง. “การวิเคราะห์ปัจจัยทางกายภาพที่มีอิทธิพลต่อศักยภาพพื้นที่เพื่อรองรับการตั้งถิ่นฐานและการพัฒนาความเป็นเมืองในจังหวัดสมุทรสาคร นครปฐม สมุทรสงคราม เพชรบุรี และอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ โดยใช้วิธี Potential Surface Analysis (PSA).” วารสารวิจัยและสาระสถาปัตยกรรมศาสตร์/การผังเมืองมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ 4, 1 (2549): 35-50.

จังหวัดเชียงใหม่. “ระบบฐานข้อมูลสารสนเทศจังหวัดเชียงใหม่ข้อมูลและแผนพัฒนา โครงการพัฒนาระบบฐานข้อมูลทรัพยากรป่าไม้อำเภอพร้าว.” สืบค้น 22 ตุลาคม 2560. http://gis.chiangmai.go.th/index.php?name=infobase&District_ID=11& themeID=7.
วรรณศิลป์ พีรพันธุ์. “การวิเคราะหศักยภาพในการพัฒนาของพื้นที่: Potential Surface Analysis” สืบค้น 22 ตุลาคม 2560. http://pioneer.chula.ac.th~pwan nasipsa.pdf.

ศิวพงศ์ ทองเจือ. “นักผังเมือง, สถาปนิกเมือง ตลอดจน อปท. เกี่ยวข้องกันอย่างไร บทบาทการทำงานเป็นอย่างไร.” สืบค้น 22 ตุลาคม 2560. https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=rattanakosin &month=07-012&date=01&group=2&gblog=43.

สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอพร้าว. “ประวัติอำเภอพร้าว.” สืบค้น 22 ตุลาคม 2560. http://www.district.cdd.go.th/phrao
สำนักพัฒนามาตรฐาน กรมโยธาธิการและผังเมือง. “โครงการศึกษาตัวแบบมาตรฐานที่ใช้ในการวิเคราะห์เพื่อวาวผังเมืองรวม”. สืบค้น 22 ตุลาคม 2560. http://subsites.dpt.go.th/edocument/images/pdf/sd_urban/3_0006.pdf.

สมลักษณ์ บุญณรงค์. “การวิเคราะห์ศักยภาพเชิงพื้นที่เพื่อการวางผังเมืองและโครงสร้างพื้นฐานในเขตผังเมืองรวมเมืองปราจีนบุรี.” วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม 10, 1(2557): 1-17.

Hillier, B. and Hanson, J. The Social Logic of Space. Cambridge: Cambridge University Press 1984.Hillier, B. “Centrality as a Process: Accounting for Attraction in Equalities in Deformed Grid.” Urban Design International 4, 3-4 (1999): 107-207.McHarg, I. L. Design with Nature. New York: Natural History Press, 1971.

MLW & Associates. “Overlay Analysis.” Accessed October 22, 2017. http://giscommons.org/,5November.