แนวทางการฟื้นฟูเมืองในพื้นที่ตลาด เทศบาลตำบลหล่มเก่า อำเภอหล่มเก่า จังหวัดเพชรบูรณ์

Main Article Content

พรนภา พรพันธุ์ไพบูลย์

บทคัดย่อ

การศึกษาครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อค้นหาแนวทางการฟื้นฟูเมืองในพื้นที่ตลาดเทศบาลตำบลหล่มเก่า ให้สะท้อนถึงความเป็นสถานที่และวัฒนธรรมไทหล่ม โดยเก็บข้อมูลลักษณะทางกายภาพและกิจกรรมในรูปแบบของแผนที่ด้วยวิธีการสำรวจและสังเกตการณ์ แล้วนำมาวิเคราะห์องค์ประกอบความเป็นสถานที่ วัฒนธรรมไทหล่ม และ SWOT analysis ด้วยเทคนิคการซ้อนทับแผนที่ จากการวิเคราะห์พบว่า พื้นที่ตลาดเทศบาลตำบลหล่มเก่า 1) มีความเป็นสถานที่แตกต่างจากย่านอื่น โดยเฉพาะศูนย์กลางของเมืองมะขามหวาน ซึ่งเป็นพืชเศรษฐกิจสำคัญและสินค้าที่มีชื่อเสียง 2) มีวัฒนธรรมไทหล่ม คือ การค้าขายอาหารพื้นบ้าน และการชมการแข่งเรือยาว แต่ไม่มีลักษณะทางกายภาพที่ชัดเจน และ3) มีโอกาสจะพัฒนาเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ เนื่องจากอยู่ใกล้สถานที่ท่องเที่ยวภูทับเบิก ดังนั้น แนวทางการฟื้นฟูเมืองจึงเป็นการส่งเสริมความเป็นศูนย์กลางของเมืองมะขามหวานและวัฒนธรรมไทหล่มให้ชัดเจนจนกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งใหม่ ผ่านการฟื้นฟูถนนทางเข้าด้านหน้าตลาด การฟื้นฟูศูนย์บริการนักท่องเที่ยว และการฟื้นฟูพื้นที่ริมน้ำและหอส่งน้ำประปาเก่า

Article Details

ประเภทบทความ
Research Article

เอกสารอ้างอิง

ไกรฤกษ์ ปิ่นแก้ว. [ม.ป.ป.]. การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม สืบค้นเมื่อ 22 มิถุนายน 2556, จาก http://tourismdan1. blogspot.com/

ขนิษฐา ปานศรี และ วีระ อินพันทัง. (2559, มกราคม-ธันวาคม). เฮียนเสายองหิน: เรือนพื้นถิ่นที่อยู่อาศัยชาวไทหล่ม บ้านแก่งโตน อำเภอหล่มเก่า จังหวัดเพชรบูรณ์ หน้าจั่ว วารสารวิชาการ ประจำคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 30(1), 234-249.

คณะทำงานชุมชนยั่งยืน. (2556). ทิศบ้าน ทางเมือง หล่มเก่า: การศึกษาแนวทางการฟื้นฟู และพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. ปทุมธานี: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.

จินตนา สนามชัยสกุล, สุวัฒน์ บุศย์เมือง, ชูใจ กินูญ, ศันสนีย์ อุตมอ่าง และ กมล บุญเขต. (2552). การสืบสานและอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นบ้านไทหล่ม เพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจชุมชนและการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชน อำเภอหล่มเก่า จังหวัดเพชรบูรณ์. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.

ณัฐพงศ์ พันธ์น้อย. (2557, มกราคม-ธันวาคม). ปัจจัยส่งเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนได้เสียเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยวในพื้นที่มรดกวัฒนธรรมมีชีวิต: กรณีศึกษาพื้นที่อิวามิกินซังประเทศญี่ปุ่น, วารสารวิชาการสถาปัตยกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 63(1), 29-42.

เทศบาลตำบลหล่มเก่า. (2559a). ปั่น เที่ยว กิน หล่มเก่า. [แผ่นพับ]. เพชรบูรณ์: หจก.พี.บี.แอล.ที.

เทศบาลตำบลหล่มเก่า. (2559b). รายงานกิจการเทศบาล ตำบลหล่มเก่า ประจำปี 2558-2559. เพชรบูรณ์: หจก.พี.บี.แอล.ที.

เทศบาลตำบลหล่มเก่า. (2559c). หลงรัก หล่มเก่า. เพชรบูรณ์: หจก.พี.บี.แอล.ที.

ภูเกริก บัวสอน. (2554, พฤษภาคม-สิงหาคม). การฟื้นฟูตลาดเก่าในเมืองไทย. วารสาร Veridian E –Journal สาขามนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ มหาวิทยาลัยศิลปากร. 4,(1), 36-55.

วัชราภรณ์ เครือพันธ์. (2555, มิถุนายน). แนวทางการฟื้นฟูบริเวณชุมชนเก่า บ้านสิงห์ท่า จังหวัดยโสธร. วารสารวิจัยและสาระสถาปัตยกรรม/การผังเมือง, 8(2), 69-80.

วิมลศรี ลิ้มธนากุล. (2537). ผลกระทบจากเมืองสมัยใหม่ที่มีต่อระบบย่านของคนในกรุงเทพมหานคร. กรุงเทพฯ: คณะสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

วิศัลย์ โฆษิตานนท์. [ม.ป.ป.]. ไทหล่มและลาวพุงขาว!!. สืบค้นเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ 2560, จาก https://wisonk.wordpress.com/

วิศัลย์ โฆษิตานนท์. [ม.ป.ป.]. เมืองท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมหล่มเก่า : วิถีไทหล่ม. สืบค้นเมื่อ 22 กุมภาพันธ์ 2560, จาก https://wisonk.wordpress.com/

ศูนย์วิจัยและพัฒนาสร้างสรรค์. (2558). โครงการนำมาตรฐานคุณภาพสิ่งแวดล้อมศิลปกรรม ประเภทย่านชุมชนเก่าไปสู่การปฏิบัติ : แผนจัดการอนุรักษ์และปรับปรุงสภาพแวดล้อมย่านชุมชนเก่าท่าอุเทน จังหวัดนครพนม. มหาสารคาม: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ผังเมืองและนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

สิทธิพร ภิรมย์รื่น. (2547, กันยายน 2546 - สิงหาคม). การอนุรักษ์ชุมชนเมือง และสภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรม : แนวคิดหลักการและผลการปฏิบัติ. หน้าจั่ว วารสารวิชาการ ประจำคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 20(2), 40-56.

Chapin, F. S. (1965). Urban land use planning. Illinois: University of Illinois Press.

Gollege, R.G. & Stimson, R.J. (1997). Spatial behavior: A geographic perspective. New York: The Guildford Press.

Lynch, K. (2000). The image of the city. Cambridge, MA: The MIT Press.

Rapoport, A. (1997). Human aspects of urban form. Oxford: Pergamon Press.