ผลการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะที่มีต่อความสามารถในการเขียน โปรแกรมภาษาซีของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ1) ศึกษาความสามารถในการเขียนโปรแกรมภาษาซีของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะ2) เปรียบเทียบความสามารถในการเขียนโปรแกรมภาษาซีระหว่างนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะ 3) ศึกษาความพึงพอใจในการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะ ดำเนินการวิจัยโดยใช้แบบแผนการวิจัยแบบกลุ่มเดียวโดยการทดสอบก่อนเรียนและหลังเรียน กลุ่มตัวอย่าง คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น กลุ่มโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญศึกษา โรงเรียนวัดถิ่นฐานรังสิตวิทยา กลุ่มที่ 7สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ จำนวน 27 คน ได้มาโดยการสุ่มแบบแบ่งกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ แผนการจัดการเรียนรู้วิธีการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะ แบบวัดความสามารถในการเขียนโปรแกรมภาษาซี และแบบวัดความพึงพอใจในการเรียน การวิเคราะห์ข้อมูลใช้ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบทีแบบไม่เป็นอิสระ การทดสอบค่าทีแบบกลุ่มเดียวและการทดสอบ One-way ANOVA
ผลการวิจัยพบว่า (1)นักเรียนที่ได้รับการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะ มีความสามารถในการเขียนโปรแกรมภาษาซี คะแนนเฉลี่ยก่อนเรียนเท่ากับ 10.56 คิดเป็นร้อยละ 17.60 และคะแนนเฉลี่ยหลังเรียนเท่ากับ 48.63 คิดเป็นร้อยละ 81.05 โดยที่นักเรียนมีคะแนนเฉลี่ยความสามารถในการเขียนโปรแกรมภาษาซีหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนและคะแนนเฉลี่ยความสามารถหลังเรียนมากกว่าเกณฑ์ร้อยละ 70 (2) นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ที่ได้รับการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะ มีความสามารถในการเขียนโปรแกรมภาษาซีแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 (3) นักเรียนที่ได้รับการสอนทางตรงเสริมด้วยชุดฝึกทักษะมีความพึงพอใจในการเรียนอยู่ในระดับมาก คะแนนเฉลี่ย 4.28 คิดเป็นร้อยละ 85.60
Article Details
เอกสารอ้างอิง
จิระ จิตสุภา และคณะ. (2557). การเปรียบเทียบการเรียนรู้อย่างเป็นระบบแบบจินตวิศวกรรม ของนักศึกษาปริญญาตรีสาขาคอมพิวเตอร์ที่มีประสบการณ์แตกต่างกัน. วารสารวิจัย มสด. 10(1). 1-14
ชัยวัฒน์ สุทธิรัตน์. (2552). 80 นวัตกรรมการจัดการเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นสำคัญ. กรุงเทพมหานคร : บริษัท แดเน็กซ์อินเตอร์คอร์ปปอเรชั่น.
ธนวัฒน์ ศรีศิริวัฒน์. (2556). การศึกษาถึงปัจจัยที่ส่งผลต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนคณิตศาสตร์ของนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น. วารสารวิชาการปทุมวัน. 3(7). 23-29.
นราธร สังข์ประเสริฐ. (2554). การพัฒนาทักษะการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ ของนักศึกษาระดับปริญญาตรีชั้นปีที่ 1 ที่เรียนเสริมโดยใช้ใบงานฝึกปฏิบัติการอันตรายอิริยาระหว่างฮาร์ดแวร์และซอฟแวร์ผ่านทางพอร์ตขนาน. วิจัยในชั้นเรียน. คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
ยอดชาย ขุนสังวาล. (2553). การพัฒนาบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน เรื่อง ภาษาซีเบื้องต้นสำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสงวนหญิง. การค้นคว้าอิสระปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชา เทคโนโลยีทางการศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย :มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สนิท สัตโยภาส. (2545). ภาษาไทยเพื่อการสื่อสารและการสืบค้น. กรุงเทพมหานคร : บริษัท 21 เซ็นจูรี่ จำกัด.
สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ. (2557). คู่มือปฏิบัติงาน โรงเรียนพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา. ส่วนการศึกษาพระปริยัติธรรม แผนกสามัญศึกษา กองพุทธศาสนศึกษา.
สุทธิดา แสนหาญ. (2556). ผลการเรียนการสอนทางตรงที่เน้นเพื่อนช่วยเพื่อนต่อทักษะการปฏิบัติงานและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน วิชาคอมพิวเตอร์ ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาหลักสูตรและการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
สุระไกร เทพเดช และคณะ. (2558). การพัฒนาชุดฝึกทักษะเรื่องการใช้มัลติมิเตอร์ของนักเรียนระดับประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นปีที่ 2. วารสารการบริหารและการพัฒนา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 7(2). 174-182.
สุรัสวดี ว่องไว. (2553). การศึกษาพฤติกรรมในการซื้อและรับประทานอาหารของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ที่มีภาวะออทิสติก จากการสอนตรงร่วมกับการใช้บัตรพลัง (Power Card). วิทยานิพนธ์ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาพิเศษ. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
เสาวรี ภูบาลชื่น และสมทรง สิทธิ. (2560). การพัฒนากระบวนการจัดการเรียนรู้โดยใช้วิธีสอนแบบทางตรงร่วมกับเทคนิคเพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อส่งเสริมความสามารถด้านทักษะปฏิบัติผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนและความพึงพอใจวิชาศิลปะสาระนาฏศิลป์ สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. 11(2). 211-221.
Joyce, B, & Weil, M. (1996). Model of teaching. 5th ed. Boston : Allyn and Bacon.
