ความพร้อมในการรับการถ่ายโอนภารกิจจัดการศึกษาขององค์การบริหารส่วนจังหวัด
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้เป็นการเสนอผลการศึกษาความพร้อมในการรับถ่ายโอนภารกิจจัดการศึกษาขององค์การบริหารส่วนจังหวัด(อบจ.) ในภาคอีสานสองแห่ง ที่ไม่มีโรงเรียนถ่ายโอนเข้ามาอยู่ในสังกัด ในการวิเคราะห์ความพร้อมดังกล่าวผู้วิจัยเก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสาร และการสัมภาษณ์จากผู้ให้ข้อมูลสำคัญ อันประกอบด้วย บุคลากรที่เกี่ยวข้องกับการศึกษาขององค์การบริหารส่วนจังหวัดทั้งสองแห่ง และครูในสังกัดกระทรวงศึกษาธิการภายในจังหวัด ที่มองในประเด็นความพร้อมขององค์การบริหารส่วนจังหวัด และประเด็นสวัสดิการและความมั่นคงของครูหากจะต้องได้รับการถ่ายโอนเป็นบุคลากรในสังกัดของ องค์การบริหารส่วนจังหวัด แล้วนำข้อมูลที่ได้จากการศึกษาเอกสาร และการสัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญมาวิเคราะห์ร่วมกัน
ผลการศึกษาพบว่า องค์การบริหารส่วนจังหวัดทั้งสองแห่ง ไม่มีความพร้อมทางด้านการบริหารการรับถ่ายโอนภารกิจจัดการศึกษา จึงไม่สามารถผลักดันให้มีการรับถ่ายโอนสถานศึกษาได้ อันสะท้อนให้เห็นว่า องค์การบริหารส่วนจังหวัดทั้งสองแห่ง ขาดความตระหนักถึงบทบาทหน้าที่ในการจัดการศึกษา และไม่ให้ความสำคัญกับการศึกษาในท้องถิ่นของตนเท่าที่ควร บุคลากรทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง อันได้แก่ ผู้บริหารสถานศึกษา และบุคลากรครู ต่างไม่มีความต้องการถ่ายโอนสถานศึกษาไปสังกัดในองค์การบริหารส่วนจังหวัด เนื่องจากไม่มีความเชื่อมั่นในความโปร่งใสของระบบการบริหารภายในขององค์การบริหารส่วนจังหวัด และมองว่าองค์การบริหารส่วนจังหวัด ขาดความรู้ความเชี่ยวชาญด้านการบริหารจัดการศึกษา และกลัวว่าจะไม่ได้รับสิทธิประโยชน์ ขาดความมั่นคง และไม่มีความก้าวหน้าในอาชีพ ตลอดจนไม่มีอิสระเสรีภาพในการทำงานหากต้องถ่ายโอนไปเป็นบุคลากรในสังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัด
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมการส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2562). ระบบข้อมูลสารสนเทศทางการศึกษาท้องถิ่น. สืบค้นเมื่อ24 มกราคม 2562. จาก https://sis.dla.go.th/searchShool
จรัส สุวรรณเวลา. (2560). ความเหลื่อมล้ำคือสาเหตุที่การศึกษาไทยล้าหลัง. สืบค้นเมื่อวันที่ 6 พฤศจิกายน 2561. จาก https://www.bangkokbiznews.com/blog/detail/641946
ชื่นจิตต์ วงษ์พนัส, บุญทัน ดอกไธสง, สุดใจ ทูลพาณิชย์กิจ, บุญเรือง ศรีเหรัญ. (2556). ความพร้อมการ
ถ่ายโอนการศึกษาให้องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในจังหวัดปทุมธานี จังหวัดนนทบุรี และจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสารวิชาการ คณะบริหารธุรกิจ. 8(1). 47-60.
ธนภัทร ใจเย็น. (2556). ปัจจัยที่มีผลต่อการยอมรับนโยบายการถ่ายโอนสถานศึกษาขั้นพื้นฐานไปสังกัด
องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น : ศึกษาเฉพาะบุคลากรในสถานศึกษาขั้นพื้นฐานสังกัดเขตพื้นที่
การศึกษาจังหวัดเลย. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย. 8(24). 89-101.
พจนา วลัย. (2558). ยุทธศาสตร์การศึกษาตอบโจทย์ความเหลื่อมล้ำทางสังคมหรือไม่. สืบค้นเมื่อ 24 มกราคม 2562. จาก https://prachatai.com/journal/2015/05/59090#_ftn1
วนิดา แสงสารพันธ์ และคณะ. (2551). การศึกษากฎหมายเพื่อพัฒนาการศึกษาของชาติ. สถาบันวิจัย
และให้คำปรึกษาแห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วรรวิศา ชื่นชม และสุรชัย สิกขาบัณฑิต. (2559). ความพร้อมในการจัดการศึกษาขั้นพื้นฐานขององค์การ
บริหารส่วนตำบล อำเภอลำลูกกา. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับ
สังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์. 6(1). 249-263.
สำนักงานพัฒนาชุมชนอำเภอเมืองบึงกาฬ. (ม.ป.ป.). ประวัติความเป็นมา. สืบค้นเมื่อวันที่ 15 มิถุนายน
จาก https://district.cdd.go.th/muang-buengkan/about-us/ประวัติความเป็นมา/
องค์การบริหารส่วนจังหวัดมุกดาหาร. (2562). รายงานผลการปฏิบัติงานประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2561
องค์การบริหารส่วนจังหวัดมุกดาหาร. สืบค้นเมื่อ 28 สิงหาคม 2562. จาก https://www.
mukdahanpao.go.th/home/wp-content/uploads/2019/06/รายงานประจำปีแก้ใหม่
pdf-บีบอัด.pdf
องค์การบริหารส่วนจังหวัดอำนาจเจริญ. (2562). รายงานผลการติดตามและประเมินผลแผนพัฒนา
ท้องถิ่นขององค์การบริหารส่วนจังหวัดอำนาจเจริญ ประจำปีงบประมาณ พ.ศ. 2561. สืบค้นเมื่อ 28 สิงหาคม 2562. จากhttps://www.amnatpao.go.th/images/webpage/zzxxcc.pdf
อุทัย บุญประเสริฐ. (2550). การกระจายอำนาจการศึกษา. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัย
บูรพา. 1(1). 13-21.