การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยในศูนย์พัฒนาเด็กก่อนวัยเรียนชุมชนมัสยิดบ้านสมเด็จ กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1)เพื่อพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย 2)เพื่อศึกษาผลการใช้หลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยสำหรับครูปฐมวัยหลังการฝึกอบรม กลุ่มตัวอย่างเป็นครูปฐมวัย จำนวน 10 คน และเด็กปฐมวัยชั้นอนุบาล 3 จำนวน 20 คน ของศูนย์พัฒนาเด็กก่อนวัยเรียนชุมชนมัสยิดบ้านสมเด็จ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ หลักสูตรฝึกอบรมครู แบบทดสอบความรู้ แบบประเมินการเขียนแผนการจัดประสบการณ์การเรียนรู้ แบบวัดเจตคติของครูปฐมวัย และแบบทดสอบความสามารถด้านทักษะชีวิตในการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่า PNImodified การทดสอบค่าที และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า 1. หลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยซึ่งมีองค์ประกอบหลักสูตร ได้แก่ หลักการและเหตุผล จุดมุ่งหมาย โครงสร้างของหลักสูตร เนื้อหาสาระของหลักสูตร กิจกรรมดำเนินการฝึกอบรม ระยะเวลาที่ใช้ในการฝึกอบรม สื่อและแหล่งการเรียนรู้ การวัดผลและประเมินผลการฝึกอบรม โดยการประเมินความเหมาะสมขององค์ประกอบของหลักสูตรจากผู้เชี่ยวชาญมีคุณภาพอยู่ในระดับมาก 2. ผลการใช้หลักสูตรฝึกอบรม 2.1)ครูปฐมวัยมีความรู้เกี่ยวกับการจัดประสบการณ์ที่เน้นทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยหลังการฝึกอบรมสูงกว่าก่อนฝึกอบรมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 2.2)มีทักษะการปฏิบัติในด้านการเขียนแผนการจัดประสบการณ์ที่เน้นทักษะชีวิตในการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยอยู่ในระดับมาก 2.3)ครูปฐมวัยมีความคิดเห็นที่ดีต่อหลักสูตรฝึกอบรมเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย 3. หลังการฝึกอบรมทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัยในระยะติดตามผลที่ได้รับการจัดประสบการณ์กับครูที่เข้ารับการฝึกอบรมหลักสูตรฝึกอบรมครูเพื่อเสริมสร้างทักษะชีวิตในด้านการคิดแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ของเด็กปฐมวัย มีความสามารถหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ. (2541). แนวการจัดการเรียนการสอนวิชาโครงงาน. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์พัฒนา.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พุทธศักราช 2542 แก้ไขเพิ่มเติม(ฉบับที่ 2) พุทธศักราช 2545. กรุงเทพมหานคร : คุรุสภา.
จิระวัฒน์ วงศ์สวัสดิ์วัฒน์. (2538). ทัศนคติ ความเชื่อและพฤติกรรม: การวัด การพยากรณ์และการเปลี่ยนแปลง. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ.
พรปวีณ์ ตาลจรุง. (2556). การส่งเสริมการคิดเชิงวิเคราะห์ผ่านกระบวนการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์โดยใช้โปรแกรม GSP กับวิชาเรขาคณิต. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาวิชาคณิตศาสตร์ศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2534). แนวทางการพัฒนาความเป็นผู้นำทางการพยาบาล. วารสารพยาบาลศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 3(3). 7-28.
พวงรัตน์ ทวีรัตน์. (2540). วิธีการวิจัยทางพฤติกรรมศาสตร์และสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร : สำนักทดสอบ ทางการศึกษาจิตวิทยา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.
มนูญ ชัยพันธ์. (2548). การพัฒนาหลักสูตรฝึกอบรมเรื่องการสร้างหน่วยการเรียนรู้แบบบูรณาการสำหรับครูประถมศึกษา. ขอนแก่น : มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วัชราภรณ์ ศรีโนนยาง, นิยดา เปี่ยมพืชนะ. (2563). การมีส่วนร่วมของผู้ปกครองในการส่งเสริมการเรียนรู้ของเด็กปฐมวัยของศูนย์พัฒนาเด็กเล็กในเขตอำเภอหนองเรือ จังหวัดขอนแก่น. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด. 9(1). 397-407.
วิชัย วงษ์ใหญ่. (2543). การพัฒนาหลักสูตร. กรุงเทพมหานคร : สำนักมาตรฐานการศึกษา.
ศิริพร สีเตชะ, สำเร็จ ยุรชัย. (2563). ความต้องการจำเป็นการมีส่วนร่วมบริหารงานวิชาการของครูปฐมวัย โรงเรียนเอกชนในจังหวัดขอนแก่น. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด. 9(1). 345-355.
สมชาติ กิจยรรยง. (2545). เทคนิคการเป็นวิทยากรฝึกอบรม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : เอ๊กซ์เปอร์เน็ท.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2558). ทิศทางของแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12(พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
สำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา. (2558). รายงายการประเมินคุณภาพภายนอกรอบสาม (พ.ศ. 2554-2558) ศูนย์พัฒนาเด็กก่อนวัยเรียนชุมชนมัสยิดบ้านสมเด็จ. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานรับรอบมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา.
สำเริง บุญเรืองรัตน์. (2529). ทฤษฎีการวัดและประเมินผลการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : สยามศึกษา.
Johnson, D. W., & Johnson, F. P. (1994). Joning together group theory and group skills. 5th ed. Boston : Allyn & Bacon.
Saylor, G., & Alexander. (1974). W. M. planning curriculum for schools. New York : Holt, Rinehard & Winston.
Taba, H. (1962). Curriculum development: Theory and practice. New York : Harcourt, Brace & World.
Tyler, R. W. (1969). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago : The University of Chicago.
