การพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้แนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสาร ของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1)เพื่อพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้แนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสารของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ 70/70 2)เพื่อเปรียบเทียบความสามารถด้านการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้แนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสารของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม 3)เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนชั้นปีที่ 1 ที่มีต่อแนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสาร กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยเป็นนักศึกษาชั้นปีที่ 1 สาขาวิชาการศึกษาพิเศษและภาษาไทย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม จำนวน 31 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ แผนการจัดการเรียนรู้ แบบวัดทักษะการพูดภาษาอังกฤษและแบบวัดความพึงพอใจ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการหาค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบค่าที
ผลการวิจัยพบว่า 1.นักศึกษาได้รับการพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้แนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสาร มีประสิทธิภาพ 73.25/74.46 2. นักศึกษามีคะแนนจากการทดสอบทักษะการพูดภาษาอังกฤษในชีวิตประจำวันโดยใช้แนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสารหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3. นักเรียนมีความพึงพอใจต่อแนวคิดภาษาเพื่อการสื่อสารอยู่ในระดับมากโดยมีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.31 และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ 0.64
Article Details
เอกสารอ้างอิง
กฤติยา อริยา. (2558). การใช้วิธีสอนแบบสตอรี่ไลน์เพื่อส่งเสริมความสามารถทางการฟัง-พูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาครุศาสตรบัณฑิต วิชาเอกภาษาอังกฤษ(หลักสูตร 5 ปี) ชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
ณัฏฐธิดา ไชยวรรณ์. (2562). การพัฒนาทักษะการฟัง-พูดภาษาอังกฤษของนักศึกษาชั้นปีที่ 2 คณะบริหารธุรกิจและศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ลำปาง โดยใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์มัลติมิเดีย. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการเรียนการสอน. มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.
ธินัฐดา โกมล. (2562). ความคิดเห็นของนักศึกษาต่อการสอนแบบภาษาเพื่อการสื่อสาร (CLT) ในการพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษด้านการฟังและการพูด. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการเรียนการสอน. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
ปราณี กุลละวณิชย์ และคณะ. (2560). ภาษาทัศนา. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ภรากรณ์ สีทรงฮาต. (2558). การศึกษาความสามารถในการฟัง-พูดภาษาอังกฤษและเจตคติต่อการเรียนภาษาอังกฤษของนักศึกษาปีที่ 1 สาขาวิชาภาษาอังกฤษ มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง โดยใช้วิธีสอนตามแนวทฤษฎีการสอนภาษาแบบอรรถฐาน(Genre-Based Approach) ด้วยอรรถลักษณะของข่าวหนังสือพิมพ์(News Report Genre Features). วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการเรียนการสอน.มหาวิทยาลัยราชภัฏหมู่บ้านจอมบึง.
สุภัทรา อักษรานุเคราะห์. (2556). การสอนทักษะทางภาษาและวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
Allwright, R.L. (1980). The Importance of Interaction in classroom Language Learning. Arbor, Michigan : Health Administration Press.
Byrne, D.R. (1987). Techniques for classroom interaction. Halow : Longman.
Morrow,T.K. (1981). Principle of Communicative Methodology in Communicative in the Classroom, 59-66. Edited by K. Johnson and K. Morrow. Essex : Longman Group.
Scott, R.T. (1981). Speaking in Keith’Johnson and Keith Morrow in Communication in the Classroom. London : Longman Group Ltd.
