การพัฒนารำโทนร่วมสมัยสะท้อนอัตลักษณ์ของสตรี จังหวัดชัยภูมิ
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1)เพื่อศึกษาประวัติและพัฒนาการรำโทนในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 2)สร้างสรรค์การละเล่นรำโทนร่วมสมัยสะท้อนอัตลักษณ์ของสตรี จังหวัดชัยภูมิ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพและวิจัยเชิงสร้างสรรค์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ ผู้รู้จำนวน 5 คน ผู้ปฏิบัติ จำนวน 10 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย คือ การศึกษาภาคเอกสาร การศึกษาภาคสนาม และรวบรวมข้อมูลจากการสังเกต สัมภาษณ์ และนำเสนอผลงานวิจัยสร้างสรรค์ด้วยวิธีการพรรณนาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า 1. รำโทนเผยแพร่เข้าสู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือครั้งแรกโดยกลุ่มพ่อค้าชาวลาวเวียงจันทน์ที่อพยพหนีภัยสงครามจากประเทศลาวเข้ามาอาศัยอยู่ ณ จังหวัดสระบุรี โดยรับวัฒนธรรมรำโทนจากกรุงเทพมหานครและนำมาเผยแพร่ต่อ ณ จังหวัดนครราชสีมา เมื่อปี พ.ศ. 2460 ต่อมาชาวนครราชสีมาจึงนำรำโทนไปเผยแพร่สู่จังหวัดชัยภูมิ 2. กระบวนการสร้างสรรค์ผลงานชุดนี้ ได้นำลักษณะท่าทางการตีกลอง และความสนุกสนาน อันเป็นอัตลักษณ์ของชาวบ้านมาสร้างสรรค์ และได้นำจังหวะกระสวนกลองมาเป็นดนตรีประกอบ กระบวนการสร้างสรรค์การแสดงประกอบด้วย 1)กรอบความคิด 2)กำหนดขอบเขต 3)กำหนดรูปแบบ 4)ออกแบบนาฏยประดิษฐ์ 5)นาฏยประดิษฐ์ 6)เก็บรายละเอียด 7)นำเสนอผลงานโดยกระบวนการออกแบบการแสดงรำโทนร่วมสมัยสะท้อนอัตลักษณ์สตรีชัยภูมิ ใช้กรอบความรู้จากท่าแม่บทฟ้อนอีสาน
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมวิชาการ. (2539). ภูมิปัญญาท้องท้องถิ่นกับหลักสูตรที่พึ่งประสงค์. กรุงเทพมหานคร : กรมวิชาการ.
กาญจนา รัศมิ์แจ่มฟ้า.(2560). รำโทน. วิทยานิพนธ์ศิลปมหาบัณฑิต สาขาวิชานาฏศิลป์ไทย. สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม.
คมกริช การินทร์ ผู้ให้สัมภาษณ์. 16 มกราคม 2564. ณ วิทยาลัยดุริยางคศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
จารุบุตร เรื่องสุวรรณ. (2520). ของดีอีสาน. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์กรมศาสนา.
ทิพวรรณ คันธา. (2542). การละเล่นพื้นบ้านของเด็กอีสาน. กรุงเทพมหานคร : ต้นอ้อ.
นวลรวี จันทร์ลุน. (2548). พัฒนาการและนาฏยลักษณ์ของรำโทน จังหวัดนครราชสีมา.วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขานาฏศิลป์ไทย. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เพ็ญศรี ทองคำ. (2538). ของดีโคราช เล่ม 4. กรุงเทพมหานคร : ศิลปวัฒนธรรมราชภัฏนครราชสีมา.
เรณู โกศินานนนท์. (2536). การแสดงพื้นบ้านในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร : ไทยวัฒนาพาณิช.
สำนักงานวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2540). สาราณุกรมไทย ภาคกลาง เล่มที่ 12. กรุงเทพมหานคร : สมาคมวัฒนธรรมแห่งประเทศไทย.
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. (2547). หลักการแสดงนาฏยศิลป์ปริทรรศน์. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.