การเมืองเรื่องสมณศักดิ์

Main Article Content

มนตรี รอดแก้ว
ปิยลักษณ์ โพธิวรรณ์
วินัย ผลเจริญ

บทคัดย่อ

            บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1)เพื่อศึกษาระบบโครงสร้างการปกครองของคณะสงฆ์ไทยในปัจจุบัน ที่พระสงฆ์ใช้เป็นแนวทางในการขอแต่งตั้งและเลื่อนสมณศักดิ์ และ 2)เพื่อศึกษากระบวนการสร้างความสัมพันธ์ของคณะสงฆ์ที่พระสงฆ์ใช้เป็นแนวทางในการขอแต่งตั้งและเลื่อนสมณศักดิ์ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสัมภาษณ์แบบเจาะลึก ผู้ให้ข้อมูลหลักจำนวน 30 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการพรรณนาวิเคราะห์


           ผลการวิจัยพบว่า 1. ระบบโครงสร้างการปกครองของคณะสงฆ์ไทยในปัจจุบัน ที่พระสงฆ์ใช้เป็นแนวทางในการขอแต่งตั้งและเลื่อนสมณศักดิ์ โดยภาพรวมตามระบบโครงสร้างอำนาจการปกครองคณะสงฆ์ไทยตามพระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ.2505 (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2535,(ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2560, (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2561 ทำให้ทราบถึงการปกครองคณะสงฆ์และการดำรงตำแหน่งของพระสังฆาธิการในระดับต่างๆ เพื่อกำหนดหลักเกณฑ์คุณสมบัติพระสงฆ์ขอแต่งตั้งและเลื่อนสมณศักดิ์ทั้งกรณีปกติ และกรณีพิเศษ หรือการอาศัยอำนาจความสัมพันธ์ที่สามารถทำให้แต่งตั้งหรือเลื่อนศมณศักดิ์ โดยใช้วิธีการที่เกิดปฏิสัมพันธ์เชิงอำนาจและผลงานด้านการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ด้านสังคมสงเคราะห์ ด้านการศึกษาโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกธรรม-บาลี ที่สามารถใช้เพื่อขอสมณศักดิ์พัดยศพระสงฆ์ในปัจจุบัน 2. กระบวนการสร้างความสัมพันธ์ของคณะสงฆ์ที่พระสงฆ์ใช้เป็นแนวทางในการขอแต่งตั้งและเลื่อนสมณศักดิ์ โดยภาพรวม การสร้างความสัมพันธ์ของพระสงฆ์ผู้อยู่ใต้การปกครองเพื่อต้องการขอสมณศักดิ์นั้น ส่วนใหญ่ก็มีความสัมพันธ์ในการปกครองอยู่แล้วหรือการมีความสัมพันธ์ที่เป็นศิษย์สำนักเรียนพระปริยัติธรรมและมีครูบาอาจารย์รูปเดียวกัน รวมถึงเป็นเพื่อนมิตรสหายสมัยเรียนด้วยกันอาจจะส่งเสริมผลักดันให้การสนับสนุนเพื่อดำรงตำแหน่งการปกครองคณะสงฆ์ และการแต่งตั้งหรือเลื่อนสมณศักดิ์ที่ยศสูงขึ้นไปถือเป็นช่องทางหนึ่ง และอาจจะส่งผลต่อพระสงฆ์บางรูปที่มีการขอสมณศักดิ์

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
รอดแก้ว ม., โพธิวรรณ์ ป., & ผลเจริญ ว. (2022). การเมืองเรื่องสมณศักดิ์. วารสารมหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย วิทยาเขตร้อยเอ็ด, 11(1), 534–547. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/AJMBU/article/view/255953
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

ชาญณรงค์ บุญหนุน. (2541). แนวคิดและรูปแบบการปกครองคณะสงฆ์ไทย พุทธศาสน์ศึกษาปีที่ 5 ฉบับที่ 2-3 (พ.ค.-ธ.ค.2541). กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ชาย โพธิสิตา. (2562). ศาสตร์และศิลป์ แห่งการวิจัยเชิงคุณภาพ. กรุงเทพมหานคร : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.

ไทยรัฐฉบับพิมพ์. (2560). พระมหามุนีวงศ์ สังฆราชองค์ที่ 20. สืบค้นเมื่อ 20 กุมภาพันธ์ 2564. จาก https://www.thairath.co.th/content/853792

ธนิต อยู่โพธิ์. (2516). ตำนานสมเด็จพระวันรัต และสมเด็จพระราชาคณะผู้ทรงสมณศักดิ์ สมเด็จพระวันรัตในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์. กรุงเทพมหานคร : ศิวพร.

นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2543). พุทธศาสนาในความเปลี่ยนแปลงของสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิโกมลคีมทอง.

ประสก ธรรมรักษา และคามหุโณ. (2518). ขุนนางพระ: ฉบับรับขวัญยุวสงฆ์ลานอโศกและผ่าตัดสมณศักดิ์. กรุงเทพมหานคร : ธรรมบูชา.

พระณรงค์ สังขวิจิตร.(2558). การปกครองคณะสงฆ์ไทยปัจจุบัน: ปัญหาและแนวทางแก้ไข. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พระมหานิรุตต์ ฐิตสํวโร. (2551). คู่มือสมณศักดิ์ พัดยศ ฉบับสมบูรณ์. กรุงเทพมหานคร : ธงธรรม.

พระมหาไพฑูรย์ วรรณบุตร. (2550). ประวัติการบริหารคณะสงฆ์ไทย. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ (ฉบับที่ 4). (2561). ราชกิจจานุเบกษา เล่ม 135 ตอน 50.

สกอตต์, เจ. ซี. (2545). การเมืองในระบบผู้อุปถัมภ์กับผู้รับอุปถัมภ์และการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ปรีชา คุวินทร์พันธุ์, ผู้แปล. ใน อมรา พงศาพิชญ์ และปรีชา คุวินทร์พันธุ์ (บรรณาธิการ.) ระบบอุปถัมภ์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สายธาร อินทวดี. (2533). บทบาทของมหาเถรสมาคมในการแก้ไขปัญหาคณะสงฆ์ไทย (พ.ศ.2445-2530). สารนิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาเอกประวัติศาสตร์. มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

สุรพศ ทวีศักดิ์. (2554). สังคมสงฆ์และพุทธศาสนา: มรดกสมบูรณาญาสิทธิราชย์. สืบค้นเมื่อ 21 สิงหาคม 2563. จาก http://prachatai.com/journal/2011/09/37091

อมรา พงศาพิชญ์ และปรีชา คุวินทร์พันธ์. (2545). ระบบอุปถัมภ์. กรุงเทพมหานคร : อมรินทร์พรินติงแอนด์พับลิชชิ่ง.

ฮอลล์, เอ. (2545). ความสัมพันธ์ระหว่างผู้อุปถัมภ์และผู้รับอุปถัมภ์ แนวคิด และคำศัพท์ ปรีชา คุวินทร์พันธุ์, ผู้แปล. ใน อมรา พงศาพิชญ์ และ ปรีชา คุวินทร์พันธุ์ (บรรณาธิการ.) ระบบ อุปถัมภ์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.