การออกแบบเครื่องแต่งกายของนักเต้นคณะหมอลำวาทขอนแก่น
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพัฒนาการเครื่องแต่งกายของนักเต้นคณะหมอลำวาทขอนแก่นและการออกแบบเครื่องแต่งกายของนักเต้นคณะหมอลำวาทขอนแก่น โดยใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ การเก็บรวบรวมข้อมูลจากเอกสารและข้อมูลภาคสนามจากกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ ผู้รู้ จำนวน 9 คน ผู้ปฏิบัติ จำนวน 18 คน และบุคคลทั่วไป จำนวน 20 คน รวมทั้งสิ้น 47 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสังเกตและแบบสัมภาษณ์ นำเสนอผลการวิจัยด้วยวิธีพรรณนาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า 1. พัฒนาการเครื่องแต่งกายของนักเต้นคณะหมอลำวาทขอนแก่น จากอดีตจนถึง ปี พ.ศ.2562 สามารถแบ่งพัฒนาการได้ 3 ยุค ซึ่งแต่ละยุคสมัยนั้นมีพัฒนาการและกระบวนการถ่ายทอดประดิษฐ์คิดค้น รวมถึงการรับแนวคิดจากภายนอกเข้ามาผสมผสานอยู่ตลอดเวลา เช่น การคิดดัดแปลงการผลิตเครื่องแต่งกาย เพื่อตอบสนองปรากฏการณ์ของสังคม เพื่อกระตุ้นความมั่นคงและความอยู่รอดตามกระแสสังคมที่มีการเปลี่ยนแปลงในแต่ละยุคสมัย โดยเฉพาะในวิถีสังคมที่มีการขับเคลื่อนอยู่ตลอดเวลาและ มีการแข่งขันด้านธุรกิจสูง 2. ด้านการออกแบบเครื่องแต่งกายของนักเต้นคณะหมอลำวาทขอนแก่นนั้นมีกระบวนทัศน์ในการสร้างผลงานผ่านแนวคิดการออกแบบที่สอดคล้องกับแนวทางการปฏิบัติตามกระแสนิยมเป็นหลัก โดยการเลียนแบบการแต่งกายแดนเซอร์ตามสถานบันเทิงและสื่อบันเทิงต่าง ๆ ผสมผสานกับจิตนาการและประสบการณ์ของผู้ออกแบบ ภายใต้แนวคิด2 กลุ่มหลัก คือ 1) กลุ่มแนวเพลงโชว์ 2)กลุ่มแนวเพลงลูกทุ่งและลูกทุ่งหมอลำ โดยสามารถจัดแบ่งรูปแบบตามลักษณะการแต่งกายทั้งหมดออกเป็น 6 ประเภท คือ 1) รูปแบบเสื้อ 2) รูปแบบกระโปรง 3) รูปแบบกางเกง 4) รูปแบบผ้าถุง 5) รูปแบบโจงกระเบน และ 6) รูปแบบชุดสำเร็จรูป
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
ทวีเกียรติ ไชยยงยศ. (2538). สุนทรียะทางทัศนศิลป์โครงการตําราคณะศิลปกรรมศาสตร์ สถาบันราชภัฎสวนดุสิต ในโอกาสฉลองครบรอบ 60 ปี วิทยาลัยครูสวนดุสิต. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร : สถาบันราชภัฎสวนดุสิต.
ธีรยุทธ์ มูลละออง. (2553). การศึกษาและพัฒนาการเครื่องแต่งกายไทยทรงดำเพื่อธุกิจชุมชน : กรณีศึกษาจังหวัดสุพรรบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปกรรมศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชานวัตกรรมการออกแบบ. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บรรจบ กำจัด. (2549). ศาสตร์แห่งสีเพื่อบำบัดโรคชีวจิต ปีที่ 9. สืบค้นเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2564. จาก https://www.kkgcap.com/th/articles/97834
บุญจันทร์ เพชรเมืองเลย, สำเร็จ คำโมง. (2561). การวิเคราะห์วรรณกรรมลำเรื่องต่อกลอนทำนอง ขอนแก่น : กรณีศึกษา หมอลำอร่าม มุงคำภา. สืบค้นเมื่อ 27 มีนาคม 2564. จาก https://oer.learn.in.th/search_detail/result/107524
ประมวล พิมพ์เสน. (2546). หมอลำหมู่วาทขอนแก่น. พิมพ์ครั้งที่ 2. ขอนแก่น : ศูนย์วัฒนธรรมจังหวัดขอนแก่น โรงเรียนกัลยาณวัตร.
ปัทมาวดี ชาญสุวรรณ. (2542). พัฒนาการของหางเครื่องหมอลำหมู่วาทขอนแก่น. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยคดีศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พรเทพ วีระพูล. (2535). การแสดงหางเครื่องหมอลำหมู่. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตร์มบัณฑิต สาขาวิชาไทยคดีศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
วิภาพร ฝ่ายเพีย. (2556). การสร้างสรรค์ฟ้อนพื้นบ้านอีสาน : กรณีศึกษาวิทยาลัยนาฏศิลปกาฬสินธุ์. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาศิลปะการแสดง. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
วุฒิชัย ค้าทวี. (2559). พัฒนาการเครื่องแต่งกายยืนเครื่องละครสวนสุนันทา. วิทยานิพนธ์ศิลปะศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาศิลปะการแสดง. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. (2547). นาฏยศิลป์ปริทรรศน์. กรุงเทพมหานคร : ภาควิชานาฏศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อดิศร เพียงเกษ. (2536). ศิลปินพื้นบ้าน (หมอลำ) ภาคตะวันออกเฉียงเหนือและการอบรมเยาวชนวัฒนธรรมของแก่น ปี 2536. ขอนแก่น : ขอนแก่นการพิมพ์.