การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะการเป่าโหวด สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอนุกูลนารี จังหวัดกาฬสินธุ์ ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1)เพื่อพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติการเป่าโหวด สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอนุกูลนารี จังหวัดกาฬสินธุ์ ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ 70/70 2)เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียน ที่มีต่อการจัดกิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติในการเป่าโหวด สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอนุกูลนารี จังหวัดกาฬสินธุ์ ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือนักเรียนที่เรียนวิชาดนตรี จำนวนนักเรียน 43 คน ซึ่งได้จากวิธีการแบบเจาะจงเลือก เครื่องมือ ที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ 1) แผนการจัดการเรียนรู้ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ เรื่องการปฏิบัติเครื่องดนตรีไทย ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 จำนวน 5 แผน 10 ชั่วโมง 2) แบบประเมินความพึงพอใจต่อกิจกรรมการเรียนรู้ทักษะการเป่าโหวด ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 นำข้อมูลที่ได้มาหาค่าเฉลี่ยของผลสัมฤทธิ์ โดยการนำคะแนนมาเทียบกับเกณฑ์ที่ตั้งไว้ด้วยค่าทางสถิติ t-test dependent samples
ผลการวิจัยพบว่า 1)การพัฒนากิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติการเป่าโหวด สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนอนุกูลนารี จังหวัดกาฬสินธุ์ ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ มีประสิทธิภาพ เท่ากับ 91.96/89.83 ซึ่งเป็นไปตามเกณฑ์ที่กำหนดไว้ 2)นักเรียนมีความพึงพอใจต่อการเรียนด้วยกิจกรรมการเรียนรู้ทักษะปฏิบัติการเป่าโหวดตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ โดยรวมอยู่ในระดับมากที่สุด
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมวัฒนธรรม. (2561). กิจกรรมดนตรีไทย 100 เปอร์เซ็นต์. สืบค้นเมื่อ 6 มีนาคม 2564. จาก http://www.culture.go.th
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 (สพฐ 293/2551). กรุงเทพมหานคร : ชุมนุมเกษตรแห่งประเทศไทย.
บราลี อินทศรี. (2563). การพัฒนาทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โดยใช้แนวคิดของซูซูกิ. วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.
วันวิสาข์ ภูมิสายดอน. (2561). การพัฒนาทักษะการเป่าขลุ่ยเพียงออของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ตามรูปแบบการเรียนการสอนทักษะปฏิบัติของเดวีส์ (Davies). วิทยานิพนธ์ปริญญาครุศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุมนมาลย์ นิ่มเนติพันธ์ และคณะ. (2553). หนังสือเรียนรายวิชาพื้นฐาน ดนตรี-นาฏศิลป์ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. กรุงเทพมหานคร : บริษัทไทยร่มเกล้า.
เสกสรร พรมไชยา. (2548). การเปรียบเทียบทักษะทางดนตรีและผลสัมฤทธิ์ทางดนตรีของนักเรียน ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ระหว่างการจัดกิจกรรมการสอนดนตรีตามแบบของโซตาน โคดายและคาร์ล ออร์ฟ กับการจัดการเรียนรู้แบบพื้นฐาน. วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.