การประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการพัฒนาชุมชนขององค์การบริหาร ส่วนตำบลหนองแวง อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาแนวคิดการประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการพัฒนาชุมชน ขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองแวง 2) เพื่อศึกษากระบวนการประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการพัฒนาชุมชน ขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองแวง 3) เพื่อเสนอแนะแนวทางพัฒนาชุมชนการประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองแวง อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด การวิจัยครั้งนี้วิจัยเป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก ผู้ให้ข้อมูล ได้แก่ คณะผู้บริหาร บุคลากร เจ้าหน้าที่สังกัด องค์การบริหารส่วนตำบลหนองแวง และตัวแทนพระสงฆ์ ผู้นำท้องถิ่น ผู้นำชุมชน รวมทั้งสิ้น 24 รูป/คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยการพรรณนาวิเคราะห์
ผลการวิจัยพบว่า 1. การประยุกต์ใช้นั้นทำให้บุคลากรได้นำหลักธรรมดังกล่าวไปปรับใช้ในชีวิตให้ดีขึ้นปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเขาเหล่านั้นให้เขากับชุมขนของตัวเองอยู่นั้นให้ดีขึ้น 2. กระบวนการประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการพัฒนาชุมชน ขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองแวง อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด มิติเศรษฐกิจ เป็นเศรษฐกิจแบบพออยู่พอกิน ให้มีความขยันหมั่นเพียรประกอบสัมมาอาชีพ เพื่อให้พึ่งตนเอง มิติด้านจิตใจ เศรษฐกิจพอเพียงเน้นที่จิตใจที่รู้จักพอ คือ พอดี พออยู่ พอประมาณและพอใจในสิ่งที่มี ยินดีในสิ่งที่ได้ ไม่โลภ เศรษฐกิจพอเพียงจะต้องเริ่มที่ตัวเอง มิติด้านวัฒนธรรม วิถีชีวิตของประชาชน เศรษฐกิจพอเพียงมุ่งให้เกิดวัฒนธรรมหรือวิถีชีวิตที่ประหยัด อดออม มีชีวิตที่เรียบง่าย ไม่ฟุ่มเฟือย ไม่ตกเป็นทาสทางวัตถุมากเกินไปและบริโภคนิยมซึ่งทำให้เกิดการเป็นหนี้เป็นสินเพิ่มมากขึ้น เกิดการทุจริตคอรัปชั่น เป็นปัญหาสังคมที่ร้ายแรงที่สุดปัญหาหนึ่ง ที่บ่อยทำลายความมั่นคงของชาติ 3) ข้อเสนอแนะแนวทางพัฒนาชุมชนการประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ขององค์การบริหารส่วนตำบลหนองแวง อำเภอเมืองร้อยเอ็ด จังหวัดร้อยเอ็ด การพัฒนาใด ๆ ก็ตามปัญหาและอุปสรรคนั้น ย่อมจะมีย่อมจะเกิดขึ้นเป็นเงาตามตัวเลยทีเดียว ไม่ว่าจะพัฒนาชุมชน พัฒนาสังคมประเทศชาติหรือแม้แต่จะพัฒนาด้านวัตถุ ต่าง ๆ ล้วนแต่จะต้องมีปัญญาและอุปสรรคด้วยกันทั้งนั้น ดังนั้น การใช้หลักสัปปุริสธรรมข้อ อัตตัญญุตา ความเป็นผู้รู้จักเหตุ รู้จักผล เข้ามาช่วยแก้ไขปัญหาและอุปสรรคนั้น ๆ ย่อมเป็นสิ่งที่ถูกต้องดีงาม
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กถิน อัตถโยธิน. (2548). ภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรม. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2547). เรียนรู้: วิถีสู่ความสำเร็จ. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร : ซัคเซส มีเดีย.
ชิต นิลพานิช และกุลธน ธนาพงศธร. (2532). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาชนบท ในเอกสารการสอนชุดวิชาความรู้ทั่วไปสำหรับการพัฒนาระดับตำบล หมู่บ้าน. สืบค้นเมื่อ 3 กันยายน 2561. จาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/Veridian-E-Journal/ article/article/download
ธีรวุฒิ โศภิษฐิกุล. (2550). การปกครองท้องถิ่นไทย. ฉะเชิงเทรา : เอ็มเอ็นคอมพิวออฟเซท.
ประทาน คงฤทธิศึกษาธิกร. (2535). การปกครองท้องถิ่น. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภา.
ประภาศรี สีหอำไพ. (2531). พื้นฐานการศึกษาทางศาสนาและจริยธรรม. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย.
ประสิทธิ์ อาศัยบุญ. (2551). การมีส่วนร่วมในการพัฒนาชุมชนของประชาชนในเขตตำบลไร่น้อย อำเภอเมือง จังหวัดอุบลราชธานี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
พงษ์ชัย พรสุโรจน์. (2550). กิจวัตรของพระสงฆ์ในการพัฒนาชุมชน อำเภอบ้านแพ้ว จังหวัดสมุทรสาคร. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.
พระจำรัส ฐิตธมฺโม. (2554). การประยุกต์ใช้หลักสัปปุริสธรรม 7 ในการบริหารจัดการชุมชน กรณีศึกษา ชุมชนวัดใหม่พิเรนทร์ เขตบางกอกใหญ่ กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระถนัด วฑฺฒโน (บุตรสวัสดิ์). (2551). การวิเคราะห์คุณสมบัติของผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรม 7. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระมหาสุขสันต์ สุเมธี (ธรรมมา). (2560). ภาวะผู้นำตามหลักสัปปุริสธรรมของผู้บริหารส่วนตำบลทางขวาง อำเภอแวงน้อย จังหวัดขอนแก่น. วารสารมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย สังคมศาสตร์ปริทรรศน์. 6(1). 551-560.
