รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนมัธยมศึกษา
Keywords:
รูปแบบการพัฒนา, สมรรถนะ, พระสอนศีลธรรม, โรงเรียนมัธยมศึกษาAbstract
การวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อสร้างรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนมัธยมศึกษา และ (2) เพื่อประเมินรูปแบบการพัฒนาสมรรถนะพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนมัธยมศึกษา กลุ่มตัวอย่างที่ในการวิจัยนี้ ได้แก่ พระสอนศีลธรรมที่ปฏิบัติการสอนในโรงเรียนมัธยมศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา (สพม.) สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน กระทรวงศึกษาธิการ ซึ่งอยู่ในความปกครองของคณะสงฆ์ภาค 13 จำนวน 398 รูป เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม มีลักษณะเป็นมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ มีความเชื่อมั่น 0.82 ค่าสถิติที่ใช้คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า รูปแบบการพัฒนาสมรรถนะพระสอนศีลธรรมมี 6 ด้าน ได้แก่ (1) ด้านเนื้อหาและหลักสูตร (2) ด้านการจัดการเรียนการสอน (3) ด้านผลิตและการใช้สื่อ (4) ด้านการวัดและประเมินผล (5) ด้านการวิจัยในชั้นเรียน (6) ด้านคุณลักษณะและเจตคติ โดยมีคุณภาพระดับมากที่สุด คือสมรรถนะด้านการทำวิจัยในชั้นเรียน นอกนั้นมีคุณภาพระดับมาก ตามลำดับ ผลการประเมินรูปแบบจากผู้เชี่ยวชาญโดยการสนทนากลุ่มทุกคน มีความคิดเห็นว่ารูปแบบการพัฒนาสมรรถนะพระสอนศีลธรรมในโรงเรียนมัธยมศึกษา มีความเหมาะสมระดับมากที่สุดในด้านความเหมาะสม ความสอดคล้อง และความเป็นประโยชน์ สำหรับด้านความเป็นไปได้มีความคิดเห็นในระดับมาก ในการสรุปแนวทางการพัฒนาสมรรถนะสอนศีลธรรมในโรงเรียนมัธยมศึกษา ประกอบด้วย การฝึกอบรม การปฐมนิเทศ การกำกับติดตาม การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ การประเมินผล และ การรายงาน
References
พิชิต ฤทธิ์จรูญ. (2554). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: เฮ้าส์ ออฟ เคอร์มิส.
รัชยา รัตนะถาวร, พิพัฒน์ พันเลียว และ อนัน แซแกะ. (2552). การติดตามสมรรถนะพยาบาลวิชาชีพของผู้สำเร็จ
การศึกษาหลักสูตรพยาบาลศาสตรบัณฑิต มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย, มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย.
รัตติกาล ละเต็บซัน. (2554). สมรรถนะการจัดการของบัณฑิตหลักสูตรบริหารธุรกิจมหาบัณฑิตภายใต้กรอบมาตรฐาน คุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติ. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีมหานคร.
สุรวุฒิ ยัญญลักษณ์. (2550) การพัฒนาสมรรถนะเพื่อเพิ่มประสิทธิผลขององค์การข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา
ในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน. ปริญญานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). หลักสูตรแกนกลางสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2553). ขอบข่ายงานวิชาการในโรงเรียน มัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ: คุรุสภา
ลาดพร้าว.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2554). การบริหารงานบุคคลสำหรับข้าราชการครู เล่มที่ 17 การพัฒนาบุคคล. เอกสารประกอบการฝึกอบรม.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2552). สู่เส้นทางวิชาชีพครู. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2554). บทบาทหน้าที่และความรับผิดชอบของครู. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานเลขาธิการคุรุสภา. (2554). เกณฑ์มาตรฐานวิชาชีพและจรรยาบรรณวิชาชีพครูและบุคลากรทางการศึกษา
(2552-2553). กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา (สกศ.). (2552). การพัฒนาการจัดการเรียนการสอนศีลธรรมในสถานศึกษา : กรณีศึกษา
กรุงเทพมหานครและปริมณฑล. กรุงเทพฯ: ผลงานวิจัยของสภาการศึกษา.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา (สกศ.). (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ.2542 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 2)
พ.ศ. 2545 และ (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. กรุงเทพฯ : คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักพระพุทธศาสนา กระทรวงวัฒนธรรม. (2553). รายงานการปฏิบัติงานของพระสอนศีลธรรม). กรุงเทพฯ:
คุรุสภาลาดพร้าว.
สำนักพัฒนาครูและบุคลากรทางการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2554). คู่มือประเมินสมรรถนะครู (ฉบับปรับปรุง). กรุงเทพฯ:
คุรุสภาลาดพร้าว.
Cloc, G. (1997). The Quest for competencies. Journal Training in the State of Indiana. The United States of America: AliExpress.
Gwen, F. (1993). A comparative study of teacher preparation, competency and performance appraisal.
Dissertation Abstracts International.
Marmon, N. G. (2002). Competency at work : Models for superior performance. New York: Action research partner.
McClelland, D. C. (1991). Test for competence, rather than intelligence, American Psychologists.
Wasson, A. I. (1994). A study of new Mexico elementary teachers. Perceived competency in bilingual education. Dissertation Abstracts International.
