ประสิทธิภาพในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของอำเภอในประเทศไทย

Abstract

การวิจัยนี้ เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน มีวัตถุประสงค์ในการศึกษา 4 ประการคือ (1) เพื่อศึกษาปัญหาอุปสรรคตามสภาพที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันของระบบการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของอำเภอ (2) เพื่อศึกษาประสิทธิภาพในการไกล่เกลี่ย  ข้อพิพาทของอำเภอ (3) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของอำเภอ (4) เพื่อเสนอรูปแบบการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของอำเภอในประเทศไทยที่มีประสิทธิภาพซึ่งในการวิจัยเชิงคุณภาพเก็บข้อมูลจากผู้มีส่วนร่วมในการวิจัย 2 กลุ่มหลัก ได้แก่ (1) เก็บข้อมูลจากผู้ให้ข้อมูลหลัก  จำนวน 30 คน และ (2) เก็บข้อมูลจากการสนทนากลุ่มเฉพาะ  กับผู้ร่วมสนทนากลุ่ม 1 กลุ่ม จำนวน 6 คนโดยใช้เครื่องมือได้แก่ แบบสัมภาษณ์เชิงลึกแบบมีโครงสร้าง และการกำหนดประเด็นคำถามที่ใช้ในการสนทนาแบบกลุ่มเฉพาะ แล้ววิเคราะห์ข้อมูลนี้ด้วยวิธีการพรรณนา ส่วนในการวิจัยเชิงปริมาณใช้กลุ่มตัวอย่างจากการคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงจำนวน 303 ตัวอย่าง และเก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติเชิงพรรณนาหาค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐานและใช้สถิติ Multiple Regression Analysis วิเคราะห์การถดถอยพหุ เพื่อทดสอบสมมติฐาน ผลการวิจัยพบว่าปัจจัยที่ส่งผลต่อประสิทธิภาพในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทที่ควรนำมาใช้ในการไกล่เกลี่ยระงับข้อพิพาทของอำเภอมี6 ปัจจัยประกอบด้วย(1) ภาวะผู้นำ (2) การวางแผนกลยุทธ์ (3) คุณลักษณะของผู้ไกล่เกลี่ย (4) การบริหารทรัพยากรมนุษย์ (5) การบริหารทรัพยากรในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทและ (6) การประชาสัมพันธ์ซึ่งสามารถนำมากำหนดเป็นรูปแบบหรือแนวทางในการไกล่เกลี่ยข้อพิพาทของอำเภอต่อไป