The Guidelines for Developing Communicative English Handbook for Elderly in the 21st Century in Muang District, Chiang Rai Province
Main Article Content
Abstract
The purposes of this research were to study problem conditions, and the needs on the usage communicative English of Elderly in the 21st Century and to study the guidelines for developing communicative English handbook for Elderly in the 21st Century in Muang District, Chiang Rai Province. The population were 50 elderly in Muang District, Chiang Rai Province. These samples were selected by using stratified purposive sampling method. The research instruments consisted of paper and online questionnaires. The statistics used for the data analysis included mean, standard deviation, and content analysis. The findings found that most of elderly have never been studying English before (64%), level of English proficiency is at average level (48%) which showed that elderly still lack of communicative English skills (listening and speaking). In addition, they think that English skill is not enough (78%), and communicative English is needed (96%). Most of them studied by consulting language expert (38%), follow by self-study (28%), learning through electronic devices respectively. Elderly prefers a handbook format (38%), and spend 1 hour per week to study. Most of them have eye sight problem (54%). For the content in handbook, they prefer as follow 1) Greeting 2) Food and eating 3) Timing 4) Medical Term 5) Direction 6) Fruits 7) Telephoning expression. Lastly, elderly think that the handbook will be useful.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
Articles, information, content, pictures, etc. which have been published in Fa Nuea Journal, are copyright of Fa Nuea Journal. If any person or party wishes to disseminate all or part of it or take any action must be referenced. Do not use for commercial purposes and do not modify (CC-BY-NC-ND). For further details, please access at Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0)
References
กรมกิจการผู้สูงอายุ กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2561).มาตรการขับเคลื่อน ระเบียบวาระแห่งชาติ เรื่อง สังคมผู้สูงอายุ. กรุงเทพฯ :อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
กิจปพน ศรีธานี ศศิธร กันหาจันทร์ วรุณยุภา หาสีโน และโยธะกา เย็นวัฒนา. (2563).ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อความต้องการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุ ในตำบลแวงนาง อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม วารสารราชพฤกษ์ ปีที่ 18 ฉบับที่ 2(พฤษภาคม-สิงหาคม 2563) หน้า 1-8.
เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2551). การศึกษาเพื่อผู้สูงอายุ. หนังสือพิมพ์บางกอกทูเดย์.18 กรกฎาคม 2551.
เครือวัลล์ เผ่าผึ้ง. (2548). การพัฒนาคู่มือการจัดการจัดกิจกรรมส่งเสริมการอ่านคิดวิเคราะห์และเขียนสื่อสำหรับครูภาษาไทย. วิทยานิพนธ์หลักสูตรปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการนิเทศ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ฐิติกาญจน์ อัศตรกุล. (2562). แบบแผนและปัจจัยกำหนดการใช้เวลาในการเรียนรู้ของผู้สูงอายุไทย. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ : ปีที 14 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม – มิถุนายน 2562. หน้า 89-104.
ฐิติมา ดวงวันทอง. (2560). การเรียนรู้สำหรับผู้สูงอายุ (โรงเรียนผู้สูงอายุ) ปริญญานิพนธ์ทางสถาปัตยกรรม. สาขาสถาปัตยกรรมศาสตร์. มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
ธีรศักดิ์ สร้อยคีรี และ อัจฉรา ปุราคม (2019). การพัฒนารูปแบบนวัตกรรมบทเรียนออนไลน์ เพื่อการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุ (Development of InnovationDigital Learning with lifelong learning Model for the Elderly)Verician E-Journal, Silpakorn University Vol. 12 No. 4 (2019) : Humanities,Social Sciences, and Arts ( July – August 2019 ) หน้า 414-430.
ปิยะ ศักดิ์เจริญ (2558). องคป์ ระกอบสำคัญที่ช่วยส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิต. วารสารครุศาสตร์. ปีที่ 43 ฉบับที่ 2 ประจำเดือนเมษายน-มิถุนายน 2558.
พลอยพรรณ เชี่ยวชาญ. (2559). บทบาทของผู้สูงอายุในการพัฒนาชุมชน. ปริญญารัฐประศาสนศาสตร์มหาบัณฑิต วิทยาลัยนวัตกรรมการจัดการ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์.พัชรินทร์ จันทร์แจ้ง. (2559). การพัฒนาคู่มือการเบิกจ่ายในการจัดทำโครงการบริการวิชาการของมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม. มหาวิทยยาลัยราชภัฏนครปฐม.โครงการวิจัยสถาบันบูรณาการงานวิจัยกับงานประจำ R to R.
ไพบูลย์ พงษ์แสงพันธ์ ทนงศักดิ์ ยิ่งรัตนสุข สุวิชัย โกศัยยะวัฒน์ และอนามัย เทศกะทึก.(2557). การพัฒนาการเรียนรูแ้ ละอาชีพของผูสู้งอายุ : การวิเคราะห์สถานการณ์.มหาวิทยาลัยบูรพา. คณะสาธารณสุขศาสตร์
ลัดดาวรรณ นวลสงค์. (2558). การพัฒนาคู่มือปฏิบัติการทำแผนที่ทุนมนุษย์เพื่อสุขภาวะของเครือข่ายชุมชนแบบมีส่วนร่วม กรณีศึกษา เครือข่ายสัจจะลดรายจ่ายวันละ1 บาท เพื่อทำสวัสดิการเพื่อประชาชน จังหวัดสงขลา. วิทยานิพนธ์. วิทยาศาสตร์มหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
สหัสทัศน์ ศ., สหัสทัศน์ ช., วิมุกตานนท์ ธ., หารฤทธิ์ ., & ทรัพย์สมบัติ น. (2017). การพัฒนาคู่มือสนทนาภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารกับนักท่องเที่ยวต่างชาติสำหรับวิสาหกิจทอผ้าไหมแพรวาบา้ นโพน อำเภอคำม่วง จังหวัดกาฬสินธุ์.วารสารการบริหารการปกครอง มหาวิทยาลัยกาฬสิน. ปีที่ 6. ฉบับที่ 2. กันยายน 2507. หน้า 105-119.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจแห่งชาติ. (2557). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 12 (พ.ศ. 2560- 2564). สืบค้นจาก https://www.nesdc.go.th/ewt_dl_link.php?nid=6422 วันที่สืบค้น 12 พฤษภาคม 2563.
สุพรรณา เพ็ชรรักษา และสมเกียรติ กอบัวแก้ว. (2558). 21st Century ทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษใหม่. (ออนไลน์). แหล่งที่มา http://supannapetraksa.blogspot.com/
สุชาดา แม้นพยัค. (2017). รูปแบบการเรียนรู้ของผู้สูงอายุเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิต.ปีที่ 8 ฉบับที่ ฉบับพิเศษ (2017) : วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี. หน้า 141-155.
สุธีรา บัวทอง, สุทธิพงศ์ สภาพอัตถ์ และศิริณา จินต์จรัส (2558). ผู้สูงอายุกับเหตุผลในการเรียนรู้ วิธีการเรียนรู้ และสิ่งที่ต้องการเรียนรู้. วารสารศึกษาศาสตร์.ปีที่ 12 ฉบับที่ 1,2 : June 2014 - March 2015 (มิถุนายน 2557 - มีนาคม 2558).
หน้า 6-17.
สุรัสวดี จินดาเนตร. (2553). การพัฒนาคู่มือการสอนโครงงานคณิตศาสตร์สำหรับครู ในช่วงชั้นที่ 4 โรงเรียนดาราวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่ . มหาวิทยาลัยเชียงใหม่, :ม.ป.ท.
สุวิธิดา จรุงเกียรติกุล. (2558). ปรัชญาและมโนทัศน์สังคมแหง่ การเรียนรู้ = Philosophyand Concepts of Learning Society. กรุงเทพมหานคร : ศูนย์ตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วลัยวัลล์ พุ่มพึ่งพุทธ. (2554). การพัฒนาคู่มือการจัดกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนตามหลักสูตรขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 ระดับมัธยมศึกษาตอนต้นโรงเรียนสาธิตแห่งมหาลัยรังสิต. สารนิพนธ์. ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒ.
อาชัญญา รัตนอุบล, วีระเทพ ปทุมเจริญวัฒนา, วรรัตน์ ปทุมเจริญวัฒนา, ปาน กิมปี, และระวี สัจจโสพณ (2554). รายงานฉบับสมบูรณ์การศึกษาและการเรียนรู้ตลอดชีวิตของผู้สูงอายุไทย. มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผูสู้งอายุไทย (มส.ผส.) สถาบันวิจัย
ระบบสาธารณสุข (สวรส). คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. กรุงเทพ.
Havighurst, Robert J. (Ed.). Society and Education : A Book of Readings. NewYork : Allyn & Bacon, 1967.